ฮวาเย่ห์หยวนรับรู้ถึงเลือดที่อุ่นซ่านของตนเองกำลังส่งผ่านเข้าไปที่ริมฝีปากของจอมมาร ครานี้ดูเหมือนเขาตั้งใจจะดูดชิมอย่างช้าๆ
ฮวาเย่ห์หยวนพันกายตนเองด้วยหางทั้งเก้าแน่นหนาปล่อยกายตนให้เอนหลังพิงปุยเมฆนุ่มนวลใบหน้าแหงนมองท้องฟ้าแล้วยินยอมให้เขากินเลือดของตนเองอย่างไม่อาจห้ามได้
เขาเลี้ยงนางให้อ้วนท้วนและให้กินดีอยู่ดีทุกวันนี้เพื่อสิ่งนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ
จอมมารถอนเขี้ยวแหลมคมออกจากข้อเท้านวลของนางแล้วลากลิ้นเลียแผลที่เกิดจากรอยกัดของเขาแผ่วเบา ฮวาเย่ห์หยวนกัดปากเมื่อสัมผัสของเขาช่างยั่วยวนมารในใจของนางให้ตื่นตระหนก
นางพยายามหนีเขาจนถูกเขานำมาที่นี่ตั้งแต่ฤทธิ์ของผลตาลเสน่ห์หมดสิ้นเขาก็หาได้แตะต้องร่างกายของนางอีกจวบจนกระทั่งวันนี้
นางคิดว่าเรื่องระหว่างเขาและนางคงจบสิ้นตั้งแต่บัดนี้ไปหน้าที่ของนางคือเป็นเพียงเซียนต่ำต้อยที่ทำหน้าที่ดูแลสุสานในแดนมารเท่านั้นเสียอีก
นึกไม่ถึงว่าวั
