“เรายังตอดพี่ไม่หยุดอยู่เลย”
“ก็เอาออกไปสิคะ มิ้นท์หมดแรงแล้ว” เธอบอกพลางจ้องตาเขาตอบ
ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าตัวตนแข็งขึงประดุจแท่งเหล็กยังเสียบคาในร่องรักของเธอ มิหนำซ้ำยังขมิบตอดรัดถี่ๆ กลืนกินความยิ่งใหญ่อลังการของเขาราวกับจะวอนขอให้อยู่ในนี้ต่อไป
เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายมานอนอ้าขาให้ผู้ชายเอาง่ายๆ ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นแฟนกัน แต่เธอไม่ควรทำตัวอย่างนี้ เธอยังเรียนหนังสืออยู่ควรตั้งใจเรียนมากกว่าจะลุ่มหลงมัวเมาในรสกามา
น่านฟ้าจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาแผ่วเบา หยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมล้อมกรอบหน้าเรียวมน เลือดสูบฉีดไปทั่วใบหน้าและลำคอให้ผิวออกสีชมพูอ่อน เขาถอดถอนแก่นกายออกมาโดยมีของเหลวสีขาวติดตามมาด้วย มนสิชากัดปากข่มกลั้นความเขินอาย ตอนที่พี่น่านถอยออกไปเธอกลับวูบโหวงเผลอแอ่นสะโพกหาเขาแล้วโอบรัดอวัยวะที่ยัง ‘แข็ง’ อยู่เอาไว้
“ให้มิ้นท์หลับก่อนแล้วพี่น่านค่อยลุกไป” น้ำเสียงแหบแห้
