บทที่ 25
อยู่ ๆ หยางพ่านชุนก็กระอักเลือดออกมา ทำให้เขารับรู้ว่ายากำหนัดที่ได้รับเป็นยาพิษด้วย หากไม่ได้รับการปลดปล่อยที่มากเพียงพอ ก็อาจจะทำให้ตายได้
“ชิงเอ๋อร์คนโปรดของท่านแม่ นางช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก”
หลี่อ้ายเฉินเองเห็นเลือดที่อีกฝ่ายกระอักก็ตกใจ “นี่มันคืออะไร และหมายความว่าอย่างไร”
หยางพ่านชุนส่งยิ้มจาง ๆ ให้กับคนที่เขารัก ไม่ว่าชาติไหนภพไหน เขาก็มีเพียงนาง นางผู้เดียว “เฉินเอ๋อร์” มือที่เปื้อนเลือดน้อย ๆ ลูบไปที่ใบหน้างดงาม
“ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นเฉินเอ๋อร์คนไหนของข้า แต่ไม่ว่าอย่างไร ข้าขอโทษที่ทำผิดต่อเจ้า”
คำพูดของหยางพ่านชุนสร้างความสงสัยให้กับคนฟังเป็นอย่างมาก
“หรือว่าท่านเองก็…ระ..รู้จักเสี่ยวชิงหรือไม่” ดวงตากลมไหวระริกสับสนไม่น้อย
รอยยิ้มเศร้าปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม หยางพ่านชุนเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา “เขาคือบุตรชายของเจ้าและข้า”
น้ำตาของอ้ายเฉินไหลเป็นทาง มือเรียวยกขึ้นมาป
