บทที่ 7
“อ้ายเฉิน”
น้องสาวที่เดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในเรือนโดยไม่ได้หยุดฟังคำเรียกทำให้คนเป็นพี่ชายกังวล เชียงเชียงที่เดินไม่ทันเจ้านายของตนจึงตกเป็นเหยื่อให้กับหลี่เม่าพี่ชายของหญิงสาว
“เจ้า! เชียงเชียงน้องข้าเป็นอะไรกัน” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงกดดัน เพราะรู้ว่าอ้ายเฉินนางมีเรื่องให้กังวลเยอะและก็ไม่ค่อยบอกออกมาจึงต้องบังคับคนใกล้ตัวนางเช่นนี้ บางทีมันอาจจะทำให้รู้เรื่องราวที่ควรรู้ได้บ้าง
“คือว่า...คุณหนูไปเจอเข้ากับท่านเจ้าเมืองเจ้าคะ”
หลี่เม่ากำมือแน่น “แล้วมันทำอะไรน้องข้าหรือไม่” ชายหนุ่มถามด้วยอารมณ์ แต่คำตอบที่ไม่มีอะไรกลับทำให้เขาโกรธยิ่งกว่า
“คือท่านเจ้าเมืองไม่มองคุณหนูด้วยซ้ำ” นางเลี่ยงที่จะบอกความจริงทั้งหมด
ฟันคมกัดปากจนเลือดออก “มันถือว่าตนเองเป็นขุนนางจึงดูถูกน้องสาวข้าถึงเช่นนี้ ช่างเถอะหย่าออกมาแล้วก็ถือเป็นบุญของอ้ายเฉิน เจ้าก็ไปยกขนมใหม่ของโรงเตี๊ยมมาให้นางลอง
