10
1029 คำ
ไม่อยากให้เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่ไม่ได้น่ามองเหมือนเคย เพราะร่างกายนี้เคยผ่านการมีลูกมาแล้ว
“กั้งไม่ได้บีบน้ำตา...”
“โกหก! คิดว่าฉันจะเชื่อน้ำหน้าอย่างเธอเหรอ!” กระโจนทีเดียวธาวินก็ขึ้นเตียงมากระชากหัวไหล่บอบบาง และฉีกเสื้อเชิ้ตให้ขาดอย่างสัตว์ขย้ำเหยื่อ เผยให้เห็นทรวงอกสวยปลายถันสีชมพูระเรื่อที่เห็นแล้วอยากจะกลืนกินมันนัก ธาวินอดเย้ยหยันไม่ได้ที่เห็นหล่อนกุลีกุจอจับชายผ้าห่มมาปิดบัง
“จะเสียเวลาปิดทำไมกันในเมื่อมากกว่านี้ฉันก็เคย ‘เห็น’ มากกว่าเห็นฉันยิ่งเคย ‘เอา’ เธอมาก่อนจนเกือบเบื่อ!”
หน้าธาวินสะบัดตามแรงตบ
“เลว! กั้งไม่คิดเลยนะว่าพี่เก้าจะเลวได้มากถึงขนาดนี้ เสียแรงที่กั้ง...” เฝ้ารักและคิดถึงพี่เก้ามาโดยตลอด
หล่อนอยากจะเอ่ยถ้อยคำนั้นออกไปแต่แววตาเหยียดหยันจากเขาที่ส่งมา ทำให้พูดไม่ออกได้แต่ปล่อยน้ำตาให้รินไหล
ธาวินหันเร็วกลับมามองอดีตคนรัก
“โอ๊ย!” อุทานที่ถูกกระชากหัวไหล่ น้ำตากษมาร่วงแทบทุกวินาที
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าตบหน้าฉัน กษมา! หัดเจียมตัวเองซะบ้างผู้หญิงหิวเงินแบบเธอไม่มีค่าเลยสักนิด เป็นได้อย่างมากก็แค่ของตาย! ของเศษเหลือจากผู้ชายนับสิบ!”
“เลว ฮึก... ทำไมพี่เก้าถึงเลวได้มากขนาดนี้ ผีตนไหนมันเข้าสิงพี่เก้า ฮือ...”
เจ็บใจ น้อยใจปะปนกันจนแทบแยกไม่ถูก เกลียดชังคำพูดดูถูกดูแคลนจากเขาที่มองหล่อนต่ำยิ่งกว่าหญ้าบนดิน
“ฉันไม่ใช่พี่เก้าของเธอ อย่ามาเรียกให้ได้ยินอีก ได้ยินไหมกษมา ได้ยินไหม!” ตะคอกลั่นใส่กษมาพร้อมเขย่ากายบอบบางให้สั่นคลอน กระชากร่างหล่อนนอนลงใต้ร่างบีบบังคับขืนใจผู้หญิงตัวเล็กๆ ให้ยอมเป็นที่ระบายความใคร่ของอสูรร้าย ทุกการกระทำรุนแรงเกินคนใต้ร่างจะรับไหว เขารู้ รู้ดี แต่ก็ไม่คิดจะผ่อนปรน มุ่งมั่นปลดปล่อยตัวเองในกายกษมา หล่อนจะสุข จะเจ็บ จะรู้สึกทรมานเจียนตายยังไงเขาไม่คิดสนใจ!
น้ำตาหยดลงต้นแขนกำยำหยดแล้วหยดเล่าชวนให้รำคาญจนนอนไม่หลับ ธาวินลืมตาขึ้นมองคนที่นอนหนุนต้นแขนตัวเอง กลอกตาใส่อย่างคนพาลพร้อมดึงท่อนแขนตัวเองกลับมา
“รำคาญ! หยุดร้องไห้สักทีได้ไหม”
เสี้ยววินาทีนั้นกษมาสบสายตากับธาวินก่อนจะหลบสายตาอย่างเจียมตัวและหยิบหมอนกับผ้าห่มเล็กลงไปนอนบนพื้น ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดหัวใจ เสียใจที่เขาทำร้ายหล่อนมากขนาดนี้ ทำร้ายผู้หญิงที่อดทนต่อสู้กับโชคชะตาเพื่อดูแลลูกของเขาให้เติบโต
“กั้ง! บอกให้หยุดร้องไห้!”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน สักวัน ฮือ... คุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้” ตอบเสียงสะอื้น ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองคนใจร้าย
“อยากนอนบนพื้นแข็งๆ ก็ตามใจ!”
ธาวินหงุดหงิดรีบล้มตัวลงนอนหันหลังให้แม่คนอวดดี เคยเสียใจมามากพอแล้วจะยังมีอะไรให้ต้องเสียใจอีก
บ้านใหญ่ของตระกูลเศรษฐานานนท์ตั้งอยู่ห่างจากไร่องุ่นสิบกิโลเมตร ทางระหว่างบ้านมาไร่ค่อนข้างขรุขระเป็นถนนดินแดง บ้านใหญ่มีพื้นที่หลายไร่ตัวบ้านเป็นเรือนทรงไทย
พิชชาภา ลูกคนเล็กของตระกูลเดินทอดน่องเข้ามาหามารดา “ช่วงนี้ทำไมพี่เก้าไม่ค่อยกลับบ้านเลยคะคุณแม่ แอบไปติดสาวที่ไหนหรือเปล่า”
น้ำเสียงค่อนข้างเจ้ากี้เจ้าการอยากบงการชีวิตพี่ชายให้ได้พบเจอแต่ผู้หญิงดีอย่างเช่นทับทิม
เท่าที่มองด้วยตาสองคนก็เหมาะสมกันดี พี่เก้าไม่มีทีท่าจะปฏิเสธทับทิม โอกาสลุ้นให้สองคนนี้ลงเอยกันมีตั้งมากมาย
คุณนวลมณีเงยหน้าจากหนังสือนิยายของนักเขียนคนโปรดมามองลูกสาวคนเล็ก “พี่เขาไม่ว่าง เห็นว่าช่วงนี้ใกล้เก็บผลผลิตพี่เขาก็เลยยุ่งๆ เวลาพักผ่อนแทบไม่มีจะเอาเวลาไหนไปติดสาวล่ะ แพรอย่าเพิ่งไปกวนใจพี่เขาเลยนะ”
“แพรก็แค่ถามไม่ได้จะตามไปจิกสักหน่อยค่ะ” บ่นอุบอิบทิ้งสะโพกเพรียวนั่งลงข้างมารดาเล่นโทรศัพท์ไปตามประสา ด้วยความที่หล่อนเป็นลูกคนเล็กอายุห่างกับธาวินหลายปีเลยทำให้มีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ
พิชชาภาอายุยี่สิบห้ากำลังเรียนต่อในระดับปริญญาโทเกี่ยวกับการบริหาร ในระหว่างเรียนทางบ้านให้ทุ่มกับการเรียนอย่างเดียว ไม่ได้เข้าไปช่วยธาวินดูแลงานในไร่ แต่ใจจริงพิชชาภาไม่ชอบงานในไร่ อยากทำธุรกิจส่วนตัวมากกว่า ถ้าได้เปิดร้านเบเกอร์รี่ร้านกาแฟในไร่คงดีไม่น้อย คนทางบ้านก็รู้ดีและให้การสนับสนุนหล่อนจึงตั้งมั่นไว้ว่าหลังเรียนจบจะต้องหาเวลามาเดินตามความฝันของตัวเองให้ได้
“ให้มันจริงเถอะ แพรน่ะตัวดี เห็นพี่เขาไม่พูดอะไรก็เชียร์ให้รักกับหนูทับทิมใหญ่เลย”
“ทำเหมือนคุณแม่ไม่ชอบทับทิม”
“ชอบสิ หนูทับทิมน่ารักน่าเอ็นดู แต่แม่ก็เคารพการตัดสินใจของพี่ชายแพร พี่เก้ารักใครแม่ก็รักด้วย”
“เคารพแล้วถ้าพี่เก้าไปคว้าผู้หญิงหน้าเงินมาเป็นเมียคุณแม่จะไม่อกแตกตายเหรอคะ ไม่ยอมหรอกค่ะแพรรับไม่ได้”
คุณหนูคนสวยย่นจมูกดัดเสียงให้แหลมสูงพลางนึกถึงหน้าตาสวยหวานของกษมา
“แม่เชื่อว่าพี่ชายแพรไม่ตาต่ำขนาดนั้นหรอก”
“แล้วต่ำไหมล่ะคะที่พี่เก้าลดตัวไปคว้าเอานังงูพิษนั่นมาเป็นแฟน! แพรไม่อยากรื้อฟื้นหรอกนะคะพูดถึงทีไรก็หงุดหงิดทุกที ป่านนี้ไม่รู้ไปเกิดใหม่หรือยังหายลับเข้ากลีบเมฆ”
- ผู้เขียน
