“ขอโทษครับคุณปาน ผมไม่ได้ตั้งใจให้คุณไปทำงานสายนะครับ”
เจ้าชายหนุ่มรีบขอโทษปานไพลิน นี่เกือบจะแปดโมงอยู่แล้ว การที่สองสาวจะหน้างอก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะความจริง เวลานี้ทั้งสองสาวควรจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยมากกว่า
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะเจ้าชาย ว่าแต่เจ้าชายคามิลมาอยู่ที่นี่แล้วงานที่บริษัทล่ะคะ ใครเป็นคนดูแล”
“ผมสั่งงานจากที่นี่ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
เจ้าชายหนุ่มตอบคำถามของปานไพลินด้วยสุรเสียงนุ่มนวล ส่งรอยแย้มพระโอษฐ์อบอุ่นไปให้ แต่กิริยาดังกล่าวกลับขวางหูขวางตาของขัตติยะไม่น้อย
ชายหนุ่มเหลือบมองรอยยิ้มหวานจ๋อยที่ปานไพลินส่งกลับมาให้เจ้าชายอาหรับผู้ไม่ถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรกเห็นอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
“คุณมาอยู่กับลูกเกดแบบนี้ ภรรยาคุณไม่ว่าเอาหรือครับ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับคุณขัตติยะ เพราะผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกผม พอคลอดออกมาก็หายไปจากชีวิตผมแล้ว” เจ้าชายคามิลรับสั่งจบก็ทำพระ
