3 ชั่วโมงต่อมา...
การะเกดได้แต่ยืนนิ่ง จ้องมองร่างสูงกำยำด้วยความตกตะลึง สายตามองเด็กน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของอดีตคนรักอย่างประหลาดใจ เกือบหนึ่งปีเต็มที่เธอไม่ได้เห็นหน้า จู่ๆ ก็มาปรากฏอยู่หน้าบ้านของเธอ จะไม่ให้ตกใจก็แปลกเกินไป
“ผมขอเข้าไปในบ้านหน่อยได้ไหมลูกเกด”
สุรเสียงทุ้มนุ่มนวลหากแต่เต็มไปด้วยความออดอ้อน สายพระเนตรจับจ้องใบหน้าสวยหวานด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนที่วรกายสูงสง่าจะก้าวเข้าไปหาร่างเพรียวระหงที่ยืนขวางประตูหน้าบ้านอยู่
“เจ้าชายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“มันก็ไม่ยากเกินความสามารถของผมหรอกลูกเกด ว่าแต่ตอนนี้ผมขอเข้าไปในบ้านก่อนได้ไหม เดี๋ยวอัจมานจะไม่สบาย”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”
การะเกดขยับตัวออกจากประตู ปล่อยให้อดีตคนรักก้าวเข้ามาในบริเวณบ้าน ปิดประตูเล็ก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูใหญ่เพื่อให้องครักษ์ขับรถเข้ามาจอดภายในโรงรถ ร่างเพรียวระหงกลับมาหยุดอยู่หน้าร่างสูงสง่าที่อุ้มร
