ขัตติยะเปิดประตูห้องเดินเข้ามาก่อน แล้วตามมาด้วยภัทรที่เดินหน้านิ่งเรียบแต่ในหัวใจกลับไม่นิ่งอย่างสีหน้า เมื่อถูกหนุ่มอาหรับแย่งปานไพลินไปต่อหน้าต่อตา
“เป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ วันนี้ดูหน้าตาสดชื่นขึ้นนะครับ”
“พ่อสบายดีนะเจ้ายะ อีก 2-3 วันก็กลับบ้านได้แล้ว แกไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
“สวัสดีครับคุณลุง” ภัทรเอ่ยทักทายและยกมือไหว้คุณอมรเทพ
“มากันครบเลยวันนี้ไม่มีสอนกันเหรอ”
“ผมไม่มีสอนช่วงบ่ายน่ะครับคุณพ่อ ก็เลยมาเยี่ยมคุณพ่อ ตอนแรกจะไปชวนหนูปานมาด้วย แต่หนูปานมากับคุณภัทรเสียก่อน” ขัตติยะบอกบิดาเสียงอ่อนเล็กน้อย นึกโมโหปานไพลินไม่น้อยที่ไม่ยอมรอเขาแถมยังนั่งรถมากับภัทรเตือนแล้วก็ไม่ฟัง ว่าอย่าพยายามไปไหนกับภัทรสองต่อสอง แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาจะไม่ผ่านเข้าไปในสมองของหญิงสาวเลย
“ผมก็ไม่มีเหมือนกันครับคุณลุง”
“หนูปานรีบปอกสิ คุณพ่อคงอยากจะทานสาลี่แล้ว” ขัตติยะหันมาสั่งเสียงนุ่ม ใบหน้า
