บทที่2 กลุ่มที่ฉันไม่เคยรู้จัก
1238 คำ
บทที่2
กลุ่มที่ฉันไม่เคยรู้จัก
กลับมาถึงบ้านแม่ฉันก็เข้านอนไปแล้วฉันเลยได้แต่นั่งไถหน้าจอไปเรื่อยๆ จนมีแจ้งเตือนจากเฮียต้าส่งรายละเอียดการตรวจร่างกายมาให้ฉัน ฉันจึงส่งสติ๊กเกอร์กลับไป เอาล่ะถึงเวลาที่ฉันจะได้เป็นเศรษฐีท่านหนึ่งแล้ว
วันต่อมาฉันรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลบอกเลยนะว่าตื่นเต้นมาก ผลเลือดและผลการตรวจทุกอย่างถูกฉันถ่ายรูปส่งไปให้เฮียต้าไม่นานเขาก็เปิดอ่านและส่งสติ๊กเกอร์กลับมา บอกตรงๆ ว่าตอนนี้โคตรตื่นเต้นเลย
กลางดึกของคืนนั้นเฮียต้าส่งรายละเอียดต่างๆ มาให้ฉันได้อ่าน คือขั้นตอนการประมูลจะมีการโทรประชุมให้ฉันแนะนำตัวให้สมาชิกในกลุ่มได้ดู จากนั้นข้อมูลต่างๆ จะถูกส่งให้ในกลุ่มได้ดู เพื่อเช็กว่าตรงปกตามรูปที่ส่งมาหรือเปล่า
เมื่อถึงเวลาฉันก็เริ่มแนะนำตัวแต่สมาชิกท่านอื่นไม่ได้เปิดกล้องมีเพียงฉันคนเดียวที่เปิดกล้องหน้าสลอนอยู่คนเดียว
“สวัสดีค่ะ ชื่อฮารุ อาคิยามะ อายุ22ปี เรียนอยู่มหาวิทยาลัยXX” หลังจากที่ฉันแนะนำตัวเสร็จสายทุกอย่างก็ถูกตัดไป แต่ในระหว่างที่แนะนำตัวฉันยิ้มแย้มเหมือนกำลังวิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ มันต้องมีสักคนที่สนใจฉันสิวะ!
การสนทนา
Ta: ผมขอเปิดการประมูล
T: 3ล้าน
S: 3.5ล้าน
K: 5ล้าน
Ta: ทำไมทุกคนดุเดือดกันจังเลยครับ^^
T: 6ล้าน
K: 7ล้าน
P: 10ล้าน!
ฉันอ่านข้อความที่เหล่าสมาชิกกำลังประมูลแล้วหัวใจฉันมันเต้นตึกตัก ตึกตักเลย นี่เงินเป็นล้านเขาประมูลอย่างกับราคาหลักสิบ แต่Pเนี่ย ใครกันเขาลงราคาประมูลจนไม่มีใครกล้าสู้ สุดท้ายก็ต้องปิดการประมูล ข้อมูลทุกอย่างถูกลบออก
เฮียต้าทักมาหาฉันว่าให้เตรียมตัวรอรับสายจากคุณPได้เลย ไม่เกิน3วันเขาจะโทรมานัดระหว่างนี้ให้ฉันเตรียมตัวให้ดีๆ อย่าให้เขารู้สึกว่ามันไม่คุ้มกับเงิน10ล้านที่เสียไป
“แล้วเงินล่ะฉันจะได้เมื่อไหร่” ฉันจะถามเฮียต้าแต่ก็ไม่ทันได้ถามตอนนี้แม่ฉันกำลังด่ากับใครอยู่หน้าบ้านไม่รู้ ฉันรีบเก็บโทรศัพท์แล้วลงมาหาแม่ ตอนนี้คนของคุณหญิงรตีกำลังจะเข้ามาเอารถที่เสี่ยซื้อให้แม่ โอ๊ยย ปวดหัวโว๊ยยย
“แม่หยุด! แม๊!”
“รถคันนี้มันเป็นเงินของแม่ครึ่งนึงแม่ไม่ยอม ถ้าพวกแกเข้ามาฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก!!”
“คิดว่าตำรวจจะทำอะไรพวกผมได้เหรอป้า กุญแจรถอยู่ไหนเอามาให้พวกผมดีกว่าจะได้จบๆ”
“นี่พวกพี่ไม่ได้ยินที่แม่ฉันพูดหรือไงว่ารถคันนี้มันเป็นเงินของแม่ฉันครึ่งนึง!”
“แล้วไงน้องเงินคุณท่านเหมือนกัน ถ้างั้นก็เอารถไปขายแบ่งเงินกันเลยดีไหม”
พยายามแล้วนะพยายามที่จะใจเย็นสุดๆ แล้วฉันหันไปเห็นไม้หน้าสามที่วางกองอยู่ข้างบ้านเลยรีบไปคว้าเอาไว้และฟาดคนของคุณรตีจนพวกมันจะเข้ามารุมฉัน แม่ฉันเลยต้องช่วยฟาดจนพวกมันพากันวิ่งออกไป
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บ้านฉันโดนรังควานแบบนี้และคุณหญิงรตีท่านไม่มีทางยอมจบ ท่านต้องการเหยียบให้ครอบครัวฉันจมดิน
“แม่เจ็บตรงไหนไหม” ฉันรีบเข้ามาประคองแม่ที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลมแต่แม่ฉันส่ายหน้าฉันจึงต้องรีบพาเข้ามานั่งพักในบ้าน ดีนะที่บ้านนี้เป็นเงินของพ่อไม่งั้นฉันคงไม่มีที่ซุกหัวนอน
“ไม่จบไม่สิ้นกันเสียที!”
“อย่าบ่นเลยแม่เรื่องนี้ยังไงแม่ก็ผิดนะ”
“มีทางเลือกหรือไงล่ะ”
ฉันได้แต่ปลอบใจแม่ให้ใจเย็นลงจากนั้นก็รีบแต่งตัวเพื่อออกมาหามีนา ถ้าได้เงินมานะฉันจะซื้อรถใหม่ให้แม่ส่วนคันเก่าขายทิ้งไปเลย
“มึงนะมึงดีว่าพวกมันไม่ทำอะไรมึงถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมาจบแน่ กูได้ข่าวมาว่ามีคนไปเสนอตัวเข้าประมูลอีกหลายคน มึงเริ่มงานเมื่อไหร่ถึงจะได้เงิน ถ้ามึงเป็นอะไรหรือทำเสียเรื่องถือว่าทุกอย่างเป็นโมฆะเงินก็ไม่ได้ จะกลับเข้าไปประมูลก็ไม่ได้แล้วนะ”
“อืม”
นั่งคุยกันได้ไม่นานมีนามันก็ต้องไปหาลูกค้าของมันฉันเลยออกมาเดินเล่นที่ห้างเพื่อระบายความร้อนในร่างกาย จนสายตาของฉันไปสะดุดเข้ากับสามหนุ่มที่มองกำลังมองฉันผ่านกระจกใสของร้านอาหาร เดี๋ยวเขามองฉันงั้นเหรอฉันต้องทำไงยอมแต่งงานกับเขาเลยไหมเพราะพวกเขาลวนลามฉันทางสายตา
ฉันพยายามไม่สนใจจนเสียงฝีเท้าปริศนาเดินมายืนอยู่ตรงหน้าพอเงยหน้าไปมองก็เห็นสามหนุ่มยืนอยู่ คุณแทนไทยิ้มหวานให้ฉัน คุณกันต์ก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ส่วนคุณปกป้องยืนล้วงกระเป๋ากางเกงทำหน้านิ่งๆ แต่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าดีนะตัดเล็บขบมาแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ขอไลน์ได้ไหมคะคนสวย” คุณแทนไทเอ่ยถามตามด้วยรอยยิ้มเขาคงคิดว่าฉันไม่รู้จักเขาสินะ ใช่ฉันไม่รู้ค่ะแต่รู้จากมีนานี่แหละว่าแต่ละคนชื่ออะไร การที่พวกเขาเข้ามาแบบนี้มันแปลกๆนะ เหมือนว่าเขาอยากจะทำความรู้จักแต่ฉันกำลังรอพบคนประมูลฉันอยู่เพราะฉะนั้น
“ขอโทษนะคะฉันขอตัวก่อนพอดีมีธุระ”
“เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมอยากทำความรู้จักกับคุณได้ไหมครับ ผมเป็นเจ้าของผับT&Pคุณน่าจะรู้จัก”
“เคยไปค่ะแต่ฉันไม่ได้อยากรู้จักคุณ ขอโทษนะคะที่ต้องพูดตรงๆ” สวยค่ะ! ฉันคิดว่า1ใน3คนเนี้ยต้องอยู่ในกลุ่มประมูล เขาอาจจะมาสืบหรือมาพิสูจน์ฉันแน่ๆ ชิ! รู้จักฮารุน้อยเกินไปแล้วค่ะ
กลับมาบ้านฉันก็ได้รับการเพิ่มเพื่อนจากคุณP เขายังไม่ทักอะไรฉันก็ไม่ควรทักไป ปล่อยไปก่อนบางทีเขาอาจจะกำลังตกใจในความสวยของฉันอยู่ก็ได้
ติก! เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นฉันเลยต้องรีบเปิดอ่าน คุณPเขาส่งข้อความมาแต่มันทำให้ฉันรู้สึกกลัว เพราะรูปบ้าน รูปแม่ฉันรดน้ำต้นไม้ถูกเขาแอบถ่ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
บทสนทนา
P: ไม่ต้องกลัวผมไม่ทำอะไรคุณหรอก นี่เป็นหลักประกันถ้าคุณตุกติกนำเรื่องของเราไปพูดครอบครัวคุณได้อยู่ลำบากแน่ พรุ่งนี้บ่ายโมงมาหาผมที่โรงแรมเมธานนท์
P: คุณเข้ามาจะมีพนักงานให้คีย์การ์ดรอผมที่ห้องแล้วผมจะตามเข้าไป
ฮารุจัง: ค่ะ
จบการสนทนา
- ผู้เขียน
