ทั้งน้ำเสียงและร่างกายที่สั่นอย่างตื่นกลัวของซ่งซิน
หยานทำให้หรันอันเจียวต้องยื่นถาดอาหารไปให้สาวใช้รับไว้
และนางแคลงใจอยู่มาก ที่เด็กหญิงเรียกนางว่า ท่านแม่ มันออกมาจากความรู้สึกที่จริงแท้หรือไม่ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ซ่งซินหยานแสดงให้เห็นว่า นางไม่ได้เคารพหรันอันเจียว และไม่ต้องการเป็นมิตรด้วย หากไม่ได้มีพฤติกรรมรุนแรงใดๆ จนชวนให้หนักใจเช่นภาพในยามนี้
“ทะ ท่านแม่... ได้ยินไหม ข้าไม่อยากถูกลงโทษ” เด็กหญิงเอ่ยย้ำอีกหน และกอดหรันอันเจียวไว้
“ฮูหยินผู้เฒ่าเลี้ยงเจ้ามาแต่เล็ก หากทำต้องถูกอบรมบ้าง เรื่องนี้ข้าก็เห็นว่าสมควร”
ได้ยินอย่างนั้น ซ่งซินหยานจึงต้องแสร้งบีบน้ำตาเล่นละคร นางจะไม่ยอมให้คนอื่น มีความสำคัญในบ้านเหนือกว่าตนแน่ บิดารักนางดั่งแก้วตาดวงใจ และเมื่อก่อนที่ท่านปู่ยังอยู่ เขามักเรียกหานางเสมอ มีพักหลังที่ท่านย่า เริ่มใส่ใจนาง และอ้างว่าอยากสั่งสอนให้ซ่งซินหยานเป็นสตรีที่
