“บอกได้ไหม อยากฟังจังเลย”
เสียงหวานๆ ของพราวมุกเอ่ยกระซิบกระซาบอยู่ตรงอกแกร่งของเขาเพื่ออยากจะรู้ความลับที่เขานั้นกำลังปิดบังเธอเอาไว้
ก็ไม่ได้อยากจะรู้อะไรมากนักหรอก แต่อยากจะอ้อนเขาให้เปิดปากบอกรักเธอให้ได้ชื่นใจเสียมากกว่า
เพราะความลับของเขาบางทีเธอก็ไม่ควรต้องรู้จะดีกว่า มันอาจสร้างความสบายใจให้กับเธอมากกว่าการที่จะต้องรู้ก็เป็นได้
“ไปอาบน้ำกันดีกว่า ผมอยากเข้านอนแล้ว”
เขารวบร่างบางขึ้นอุ้มแนบอกแกร่งของเขาพร้อมๆ กับที่เขานั้นลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่มันแข็งแรงขึ้นจากการที่ได้ออกกำลังกายมา
พาเธอเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกันเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาที่จะต้องรอให้ใครคนใดคนหนึ่งมาเดินตามกันไปเดินตามกันมา
“ฟ้า ไม่ทำแบบนี้สิ บอกพราวมาก่อน”
พราวมุกยังคงอ้อนเด็กหนุ่มอยู่แบบนั้นราวกับต้องการคำตอบจากปากของเขา แต่ทว่าการกระทำของเธอกลับตรงกันข้าม
สองแขนของเธอนั้นโอบรอบต้นคอของเขาแน่น ใบ
