หลังจากแยกย้ายกันในวันนั้นที่ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองนั้น พราวมุกก็กลับไปใช้ชีวิตของเธออย่างปกติ ที่ไม่ปกติก็คือเธอไม่ได้ไปตามเฝ้าเด็กหนุ่มที่หน้าโรงเรียน
ด้วยเพราะอีกไม่กี่วันก็จะได้เจอกับเขาแล้ว เลยไม่อยากจะไปวุ่นวายกับเขามากกลัวว่าเด็กอย่างเขาจะรำคาญเลยเว้นระยะเอาไว้ เพื่อรอที่จะเจอเขาทีเดียวเลย และได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน
ก็ต้องยอมรับว่าทรมานอยู่เหมือนกันที่ไม่ได้เจอคนที่หมายตาเอาไว้หลายวันแบบนั้น แต่เธอก็อดทนและคลายความทรมานนั้นด้วยการส่งข้อความไปหาเขาวันละหนึ่งข้อความ
โดยที่ข้อความที่ถูกส่งไปนั้นจะได้รับการตอบกลับมาเสมอไม่เคยหายเงียบไป แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรมากมายนักราวกับเหมือนตัวเขาที่อยู่ต่อหน้าเธอก็ไม่ได้พูดมากอะไรนักนั่นแหละ
พราวมุกรอเวลาไม่นานนักเพียงเกือบร้อยชั่วโมงเห็นจะได้ก็ถึงวันที่จะได้ออกไปรับเด็กหนุ่มมาเที่ยวที่บ้านของเธอตามที่นัดกันเอาไว้
เธอนั้นลุกขึ้นไปทำงานที่ฟาร์มเร็วก
