อัลเฟรโดรขยับเข้าชิดสะโพกมนสวย นั่งเอนกายตะแคงข้างเท้ามือหนึ่งกับที่นอนหนา สองขาแกร่งเหยียดยาวขนานไปกับสองขาเรียว ริมฝีปากหนาสั่นระริกกับภาพความอวบอิ่มอูมสวย
โน้มตัวลงต่ำอีกนิดเพื่อพิจารณารอยแยกปิดสนิทงดงามเนื่องจากยังไม่เคยมีผู้ภมรตนใดเข้ามารุกราน และต้องแปลกใจเมื่อสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าสิ่งล้ำค่ากลางกายสาวของน่านนรี ต่างจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยสัมผัส แม้ไม่เคยใช้ปากกับส่วนลี้ลับของผู้หญิง แต่ฝ่ามือคู่นี้ก็สัมผัสจับต้องมานับไม่ถ้วน
เพียงแค่วางทาบฝ่ามือหนาประกบนิ่งลงไปอย่างแผ่วผิว อัลเฟรโดรบอกตัวเองได้เลยว่าพื้นที่สามเหลี่ยมนูนสวยนี้
เรียบลื่น...นุ่มละมุนราวกับผิวทารกน้อยแรกเกิด ปราศจากไรขนอ่อนเส้นเล็กที่มักเห็นกันอยู่ทั่วไป บางคนอาจกำจัดออกด้วยวิธีที่นิยมกันมากมาย แต่ให้กำจัดอย่างไรก็ยังต้องมีความขรุขระให้เห็นบ้าง
แต่กับของน่านนรี “ยัยเด็กสกปรก” ของเขาคนนี้ “พิเศษ” กว่าคนอื่น ๆ อย่างที
