“ทานด้วยกันที่นี่แหละ อาหารเยอะแยะฉันกินไม่หมดหรอก อีกอย่างช่วงนี้ที่นี่งานยุ่งกันทุกคน อย่าเพิ่งไปกวน” เสียงเอ่ยเรียบนิ่งแต่สายตาที่มองนั้นบอกเป็นนัยว่าไม่ควรปฏิเสธ ร่างบางตรงหน้าเลยจำต้องนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวข้าง ๆ กัน แต่นึกอะไรขึ้นได้จึงรีบเอ่ยปาก
“ค่ะ แต่เดี๋ยวหนูเข้าไปเอาช้อนส้อมมาเพิ่มนะคะ ...” คำพูดขาดหายไปเนื่องจากต้องรีบอ้าปากรับเส้นสปาเก็ตตี้ที่ถูกยื่นมาตรงหน้าอย่างกะทันหันไม่ทันตั้งตัว
ริมฝีปากเล็กอ้าออกรับสปาเก็ตตี้จากมือหนาอย่างเสียไม่ได้ ดวงตาหม่นพยายามหลบสายตาคมที่จ้องมองอยู่ไปด้วย หัวใจดวงน้อยก็ช่างกระไร จะเต้นกระหน่ำอะไรนักหนากับแค่มีคนป้อนอาหารให้เท่านี้เอง
เอาว่ะ กินอาหารช้อนเดียวกับผู้ชาย ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธออยู่แล้ว เพราะใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนและบรรดาพี่ ๆ ผู้ชายมานาน เรื่องกินอาหารช้อนเดียวกันสบายมาก และก็ทำออกบ่อยด้วยไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกตรงไหน
คิดพลางยื่น
