กลางดึกของคืนก่อนเทศกาลลอยกระทง ผู้คนมากมายต่างออกมาเดินเที่ยวชมแสงสีซึ่งหน่วยราชการ และเอกชนจัดแสดงตลอดสองข้างทางที่เดินผ่านมานั้น ร่างเล็กบางของน่านนรีที่มีกระเป๋าเป้ใบใหญ่แบกไว้บนหลัง พร้อมมือทั้งสองข้างยังหิ้วของพะรุงพะรัง สายตาพยายามมองหาป้ายบอกให้เช่าห้องราคาถูกไปตลอดทาง
ไม่นึกมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องออกมาเดินเร่ร่อนอยู่ข้างถนนแบบนี้ ถ้าไม่เพราะความเชื่อใจที่มีให้กับเพื่อนซึ่งคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เธอคงไม่ต้องมาเดินเหนื่อยอยู่ตรงนี้
มารตีเป็นเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในชั้นปี ที่ยอมเข้ามาทำความรู้จักกับเธอเมื่อเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เพราะด้วยเป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่ค่อยมีเวลาว่างมาร่วมกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยเหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ ทำให้น่านนรีไม่ค่อยมีใครเข้ามาสุงสิงด้วยนัก แต่มารตีในตอนนั้นก็เป็นคนเงียบ ๆ เหมือนเธอ ทำให้คุยกันได้และตกลงมาเช่าหอพักอยู่ด้วยกัน เพื่อประหยัดค่าใช้
