Chapter 7
1560 คำ
วินจินั่งทานกาแฟอยู่กับคุณหญิงท่านซึ่งตอนนี้ท่านอนุญาตให้เขาเรียกคุณแม่ได้แล้ว ท่านคุยเก่งมากและนิสัยโดยส่วนตัวก็ไม่ต่างจากลูกสาวมากเพียงแต่ท่านไม่เอาแต่ใจเหมือนลูกสาวแค่นั้นแหละ
"พ่อวินลูกจะมีเรื่องใหม่ออนแอร์หลังจบอีกมั้ย แม่ถามว่ามันจะจบยังไงยัยพิ้งค์ก็ไม่ยอมบอกแม่บอกว่าให้ลุ้นเอาเอง"
"ถ้าคุณพิ้งค์เขาบอกก่อนก็ไม่สนุกสิครับ ถ้าคุณแม่รู้ว่ามันจะจบยังไงเดี๋ยวก็ไม่ได้มาดูวินที่หน้าจอโทรทัศน์สิครับ"
คุณหญิงท่านทำหน้าเอ็นดูวินจิเป็นอย่างมาก คำพูดคำจาช่างน่ารักมากจริงๆ เธออยากมีลูกชายมาตลอดแต่กว่าจะมีลูกสาวได้เสียไปหลักล้านสามีเลยบอกว่าคนเดียวก็พอแล้วเราก็เลี้ยงมาอย่างทะนุถนอมมาก ชายใดจะมาใกล้ไม่มีทาง
"โธ่พ่อคุณงั้นแม่จะนั่งเฝ้าจอรอดูเลยนะลูก"
"ขอบคุณนะครับที่ชอบการแสดงของวิน วินจะทำให้เต็มที่นะครับ"
"แล้วตกลงมีเรื่องที่กำลังถ่ายทำอยู่มั้ยลูก"
"มีครับคงลงจอต่อจากเรื่องที่จบเลยครับ"
"ดีๆแม่ชอบดูมากเลยรู้มั้ย "
คุณหญิงท่านชวนวินจิคุยจ้อแจ้ส่วนผู้จัดการก็นั่งร่วมวงอยู่ด้วยกับผู้ติดตามของคุณหญิงท่านอีกสองคน มีผู้ใหญ่เอ็นดูแบบนี้วินจิจะไปได้ไกลอีกแน่นอน ตอนที่เธอรู้จักวินจิใหม่ๆเขามาหาเธอแล้วบอกว่าทำยังไงก็ได้ให้เขามีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด เขาทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักมากเขาบอกว่าระหว่างรอเธอกลับมาเขาจะทำให้ตัวเองดูดีที่สุดเป็นที่รู้จักหญิงสาวจะได้สนใจเขา จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครและครอบครัวของเขาเป็นใคร แฟนคลับก็เข้าใจที่วินจิขอร้องเขาบอกว่าครอบครัวของเขาต้องการความเป็นส่วนตัวที่สุด วินจิจึงไม่เคยเปิดเผยชีวิตในครอบครัวเลยสักครั้งเดียว
"เราถ่ายรูปกับดีมั้ยครับคุณแม่ วินจะได้เก็บไว้มันเป็นความภูมิใจของวินจิคนนี้เลยนะครับ"
"ได้สิลูก แทนมาถ่ายรูปให้ฉันกับตาวินจิหน่อย"
"ครับคุณหญิงท่าน"
วินจิขยับเข้าไปใกล้คุณหญิงท่านก่อนจะยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข เขารับโทรศัพท์คืนมาก่อนจะกดรูปส่งไปให้คุณพิ้งค์
ทางด้านของหญิงสาวตอนนี้กำลังลองชุดอยู่ในห้างดังห้างเดียวกับที่วินจิอยู่ เธอได้ยินเสียงข้อความเข้าก็หยิบมาดูก่อนจะตาโตอย่างตกใจสุดขีด
"คุณแม่!!! ไอ้หมูอ้วน!! อร๊ายยย ไปอยู่ด้วยกันได้ยังไงเนี้ย"
คุณพิ้งค์รีบกดส่งข้อความไปหาวินจิทันที หมอนี่คิดจะเข้าทางแม่ของเธอเหรอฝันไปเถอะยะ แม่ของเธอค่อนข้างจะชอบคนยากอีกอย่างถ้ารู้ว่าวินจิมาจีบเธอนะได้ไล่ตะเพิดไปแทบไม่ทัน
'นายอยู่ไหน แล้วเจอแม่ฉันได้ยังไง'
'อยู่ร้านกาแฟที่ห้าง B ครับ เจอกันโดยบังเอิญนะครับ'
'ฉันจะไปตอนนี้แหละ รอตรงนั้นเลยนะ'
พิมพ์ประโยคนั้นจบคุณพิ้งค์ก็ลุกขึ้นทันทีหยิบกระเป๋าเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนมินนี่วิ่งตามเจ้านายแทบไม่ทันกำลังงงว่าเธอจะไปไหน
"จะไปไหนคะคุณพิ้งค์"
"ฉันจะไปหาแม่ เธอขับรถฉันกลับไปที่บริษัททีนะ เอาชุดกลับไปให้ด้วย"
"ได้ค่ะ"
คุณพิ้งค์เดินตรงขึ้นไปขั้นบนมองหาร้านกาแฟที่วินจิบอก เธอเห็นภาพก็รู้แล้วว่าร้านไหนเพราะคุณแม่ของเธอชอบมาดื่มกาแฟที่นั้น เมื่อมาถึงเธอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นวินจิกับคุณแม่ของเธอคุยถูกคอกันมากหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
"คุณแม่มาได้ยังไงคะ"
"อ่าวยัยพิ้งค์มาได้ยังไงลูก แม่ก็มาช็อปปิ้งปกติของแม่นะสิ เรานะมาทำอะไรที่นี่ทำไมไม่ทำงานจ๊ะ"
"หนูมาลองชุดไปงานคืนนี้ค่ะ ว่าแต่แม่มานั่งคุยกับเด็กในสังกัดหนูเนี่ยนะ"
"ทำไมละพ่อวินจิน่ารักจะตาย แม่ดูละครตั้งแต่เรื่องแรกๆเลยมั่ง ว่างๆมาทานข้าวกับแม่ที่บ้านนะลูกแม่จะทำอาหารฝีมือแม่ให้ทานนะๆ"
"ได้เลยครับคุณแม่ทักไลน์วินมาได้เลยนะครับวินจะหาเวลาว่างไปทานข้าวด้วยเลยทันที ไม่ว่างก็จะหาเวลาให้ว่างเพื่อคุณแม่ครับ :)"
"น่ารักจริงลูกชายแม่ อร๊ายยย แกดูนี่ยัยพิ้งค์หัดน่ารักเหมือนพ่อวินจิเค้ามั่ง เรานะเป็นผู้หญิงซะเปล่าคุณแม่คะคุณแม่ขาไม่มีเลยรายนั้นอ้อนแต่พ่อเค้าโน่น"
"แม่!! จะเผาหนูทำไม แล้วนี่เพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอคะทำไมถึงเรียกกันซะสนิทสนมเลยเป็นแม่ลูกกันตอนไหนไม่ทราบคะ แม่มีลูกสาวคนเดียวไม่ใช่เหรอ"
คุณพิ้งค์เริ่มโวยวายออกมาส่วนผู้ช่วยและผู้จัดการส่วนตัวของวินจิเริ่มถอยห่างออกมาใกล้ประตูทางออกเพราะดูเหมือนว่าองค์แม่กำลังจะลงแล้ว
"ใช่ไงฉันมีลูกสาวคนเดียว ส่วนนี่ลูกชายฉันยะใช่มั้ยจ๊ะวินจิ"
"ใช่ครับคุณแม่"
วินจิหันมาทำหน้าทะเล้นใส่คุณพิ้งค์นั้นทำให้เธอโมโหจนแทบอยากจะเอามือไปข่วนหน้าเขาซะให้เป็นแผลไปเลย เขาทำให้แม่ของเธอปกป้องได้นี่ถือว่าประจบเก่งพอสมควรเลยแหละ
"แม่รู้มั้ยว่าหมอนี่มันร้ายขนาดไหน"
คุณแม่เอามือทาบอกทันที ทำไมลูกสาวของเธอถึงว่าร้ายพ่อวินจิแบบนี้กันนะ
"ตายแล้ว!!ลูกสาวคุณแม่ทำไมพูดจาไม่เพราะเลย เป็นผู้หญิงพูดกับผู้ชายแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะแบบนี้เมื่อไหร่จะมีสามีกับเขาสักที"
"ก็พ่อกับแม่ไม่ใช่เหรอคะที่ทำให้ผู้ชายไม่กล้าจีบหนูอ่ะ"
"ก็พวกนั้นมันจ้องจะเคลมแกอย่างเดียวอ่ะ แม่ดูประวัติมาหมดแล้วไม่ได้เรื่องสักคนเจ้าชู้มากเลย"
สองแม่ลูกทะเลาะกันอยู่ในโต๊ะโดยมีวินจินั่งมองยิ้มๆมองสองแม่ลูกเถียงกันเหมือนดูเพื่อนคุยกันอ่ะน่ารักดี
"เนี้ยแหละแล้วไม่ต้องมาพูดว่าหนูเลยนะแม่ดูตัวเองก่อนเลย คุยกับหนูยัยนั้นอย่างนั้นอย่างนี้ทีคุยกับไอ้หมูอ้วนเนี่ย ลูกจ๊ะลูกจ๋า ใช่ซี้!!! "
คุณพิ้งค์ชี้หน้าวินจิก่อนจะเอ่ยตัดพ้อคุณแม่ คุณหญิงท่านหันไปมองหน้าวินจิก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน
"วินจิลูกทำไมลูกแม่ถึงเรียกลูกว่าไอ้หมูอ้วนอ่ะ ไม่เหมาะเลยชื่อนี้วินจิของแม่หล่อจะตาย"
คุณพิ้งค์เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดปากเรียกเขาแบบนั้นออกไปรีบจะแก้ตัวพัลวัน
"คืองี้ค่ะแม่หนูพะ...."
"เราสองคนเคยเรียนที่เดียวกันนะครับ วินจีบคุณพิ้งค์ด้วยนะครับเอาขนมไปจีบทุกวันเลยแต่ว่าตอนนั้นวินอ้วนเหมือนหมูเลยครับคุณพิ้งค์ก็เลยเรียกวินแบบนั้น แต่ว่าตอนนี้ก็ยังจีบอยู่นะครับแต่คุณพิ้งค์เขาไม่ใจอ่อนกับวินเลยและไม่รู้ว่าคุณแม่จะคิดว่าวินใฝ่สูงไปจีบคุณพิ้งค์รึเปล่า เธอเปรียบคือนางฟ้าเลยวินมันก็แค่ดาราไม่ได้โด่งดังอะไรซะด้วยสิ"
วินจิทำหน้าตาสงสารจนคุณแม่เอ็นดูเขาหนักมาก แต่พอรู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจีบลูกสาวของเธอก็ร้องออกมาอย่างดีใจทันทีก่อนจะเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นสุดๆ
"โธ่พ่อคุณทำไมพูดจาถ่อมตัวแบบนี้ลูกน่ารักที่สุดเลย นี่ยัยพิ้งค์รับรักวินจิหรือยังถ้ายังให้รีบเลยนะน่ารักขนาดนี้ห้ามเล่นตัวเข้าใจมั้ยอายุไม่ใช่น้อยๆแล้วแม่เชียร์เต็มที่เลย อร๊ายๆๆ"
"ขอบคุณคุณแม่นะครับที่ให้โอกาสวินได้พิสูจน์ตัวเอง วินจะไม่ทำให้ลูกสาวคุณแม่เสียใจเด็ดขาดเลยครับ"
"จัดไปเลยจ้าลูกเดี๋ยวแม่จะบอกคุณพ่อว่าเราได้ว่าที่ลูกเขยแล้ว คนอื่นไม่เอา คิกคิก"
คุณพิ้งค์อ้าปากค้างอย่างไม่รู้จะทำยังไง คือตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่มีปากเสียงไม่ได้ไปแล้ว แม่ของเธอหลงหมอนี่หนักมากหรือว่าโดนเล่นของใส่รึเปล่าเนี้ย แต่เธอมั่นใจว่าพ่อของเธอต้องไม่ชอบเขาแน่นอนเพราะพ่อไม่ชอบผู้ชายสักคนที่เข้าหาเธอ!!! ฮึ่ยยยยยย โมโหแม่ตัวเองหนักมากเธอเสียหน้าใส่ไอ้หมูอ้วนหมด!!!!
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมูอ้วน"
คุณพิ้งค์ทำปากมุบมิบใส่วินจิเขาเห็นแต่ว่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจเพราะตอนนี้เขาได้ใจคุณแม่ยายมาเต็มๆแล้ว
- ผู้เขียน
