Chapter 7

1560 คำ
วินจินั่งทานกาแฟอยู่กับคุณหญิงท่านซึ่งตอนนี้ท่านอนุญาตให้เขาเรียกคุณแม่ได้แล้ว ท่านคุยเก่งมากและนิสัยโดยส่วนตัวก็ไม่ต่างจากลูกสาวมากเพียงแต่ท่านไม่เอาแต่ใจเหมือนลูกสาวแค่นั้นแหละ "พ่อวินลูกจะมีเรื่องใหม่ออนแอร์หลังจบอีกมั้ย แม่ถามว่ามันจะจบยังไงยัยพิ้งค์ก็ไม่ยอมบอกแม่บอกว่าให้ลุ้นเอาเอง" "ถ้าคุณพิ้งค์เขาบอกก่อนก็ไม่สนุกสิครับ ถ้าคุณแม่รู้ว่ามันจะจบยังไงเดี๋ยวก็ไม่ได้มาดูวินที่หน้าจอโทรทัศน์สิครับ" คุณหญิงท่านทำหน้าเอ็นดูวินจิเป็นอย่างมาก คำพูดคำจาช่างน่ารักมากจริงๆ เธออยากมีลูกชายมาตลอดแต่กว่าจะมีลูกสาวได้เสียไปหลักล้านสามีเลยบอกว่าคนเดียวก็พอแล้วเราก็เลี้ยงมาอย่างทะนุถนอมมาก ชายใดจะมาใกล้ไม่มีทาง "โธ่พ่อคุณงั้นแม่จะนั่งเฝ้าจอรอดูเลยนะลูก" "ขอบคุณนะครับที่ชอบการแสดงของวิน วินจะทำให้เต็มที่นะครับ" "แล้วตกลงมีเรื่องที่กำลังถ่ายทำอยู่มั้ยลูก" "มีครับคงลงจอต่อจากเรื่องที่จบเลยครับ" "ดีๆแม่ชอบดูมากเลยรู้มั้ย " คุณหญิงท่านชวนวินจิคุยจ้อแจ้ส่วนผู้จัดการก็นั่งร่วมวงอยู่ด้วยกับผู้ติดตามของคุณหญิงท่านอีกสองคน มีผู้ใหญ่เอ็นดูแบบนี้วินจิจะไปได้ไกลอีกแน่นอน ตอนที่เธอรู้จักวินจิใหม่ๆเขามาหาเธอแล้วบอกว่าทำยังไงก็ได้ให้เขามีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด เขาทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักมากเขาบอกว่าระหว่างรอเธอกลับมาเขาจะทำให้ตัวเองดูดีที่สุดเป็นที่รู้จักหญิงสาวจะได้สนใจเขา จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครและครอบครัวของเขาเป็นใคร แฟนคลับก็เข้าใจที่วินจิขอร้องเขาบอกว่าครอบครัวของเขาต้องการความเป็นส่วนตัวที่สุด วินจิจึงไม่เคยเปิดเผยชีวิตในครอบครัวเลยสักครั้งเดียว "เราถ่ายรูปกับดีมั้ยครับคุณแม่ วินจะได้เก็บไว้มันเป็นความภูมิใจของวินจิคนนี้เลยนะครับ" "ได้สิลูก แทนมาถ่ายรูปให้ฉันกับตาวินจิหน่อย" "ครับคุณหญิงท่าน" วินจิขยับเข้าไปใกล้คุณหญิงท่านก่อนจะยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข เขารับโทรศัพท์คืนมาก่อนจะกดรูปส่งไปให้คุณพิ้งค์ ทางด้านของหญิงสาวตอนนี้กำลังลองชุดอยู่ในห้างดังห้างเดียวกับที่วินจิอยู่ เธอได้ยินเสียงข้อความเข้าก็หยิบมาดูก่อนจะตาโตอย่างตกใจสุดขีด "คุณแม่!!! ไอ้หมูอ้วน!! อร๊ายยย ไปอยู่ด้วยกันได้ยังไงเนี้ย" คุณพิ้งค์รีบกดส่งข้อความไปหาวินจิทันที หมอนี่คิดจะเข้าทางแม่ของเธอเหรอฝันไปเถอะยะ แม่ของเธอค่อนข้างจะชอบคนยากอีกอย่างถ้ารู้ว่าวินจิมาจีบเธอนะได้ไล่ตะเพิดไปแทบไม่ทัน 'นายอยู่ไหน แล้วเจอแม่ฉันได้ยังไง' 'อยู่ร้านกาแฟที่ห้าง B ครับ เจอกันโดยบังเอิญนะครับ' 'ฉันจะไปตอนนี้แหละ รอตรงนั้นเลยนะ' พิมพ์ประโยคนั้นจบคุณพิ้งค์ก็ลุกขึ้นทันทีหยิบกระเป๋าเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนมินนี่วิ่งตามเจ้านายแทบไม่ทันกำลังงงว่าเธอจะไปไหน "จะไปไหนคะคุณพิ้งค์" "ฉันจะไปหาแม่ เธอขับรถฉันกลับไปที่บริษัททีนะ เอาชุดกลับไปให้ด้วย" "ได้ค่ะ" คุณพิ้งค์เดินตรงขึ้นไปขั้นบนมองหาร้านกาแฟที่วินจิบอก เธอเห็นภาพก็รู้แล้วว่าร้านไหนเพราะคุณแม่ของเธอชอบมาดื่มกาแฟที่นั้น เมื่อมาถึงเธอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นวินจิกับคุณแม่ของเธอคุยถูกคอกันมากหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข "คุณแม่มาได้ยังไงคะ" "อ่าวยัยพิ้งค์มาได้ยังไงลูก แม่ก็มาช็อปปิ้งปกติของแม่นะสิ เรานะมาทำอะไรที่นี่ทำไมไม่ทำงานจ๊ะ" "หนูมาลองชุดไปงานคืนนี้ค่ะ ว่าแต่แม่มานั่งคุยกับเด็กในสังกัดหนูเนี่ยนะ" "ทำไมละพ่อวินจิน่ารักจะตาย แม่ดูละครตั้งแต่เรื่องแรกๆเลยมั่ง ว่างๆมาทานข้าวกับแม่ที่บ้านนะลูกแม่จะทำอาหารฝีมือแม่ให้ทานนะๆ" "ได้เลยครับคุณแม่ทักไลน์วินมาได้เลยนะครับวินจะหาเวลาว่างไปทานข้าวด้วยเลยทันที ไม่ว่างก็จะหาเวลาให้ว่างเพื่อคุณแม่ครับ :)" "น่ารักจริงลูกชายแม่ อร๊ายยย แกดูนี่ยัยพิ้งค์หัดน่ารักเหมือนพ่อวินจิเค้ามั่ง เรานะเป็นผู้หญิงซะเปล่าคุณแม่คะคุณแม่ขาไม่มีเลยรายนั้นอ้อนแต่พ่อเค้าโน่น" "แม่!! จะเผาหนูทำไม แล้วนี่เพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอคะทำไมถึงเรียกกันซะสนิทสนมเลยเป็นแม่ลูกกันตอนไหนไม่ทราบคะ แม่มีลูกสาวคนเดียวไม่ใช่เหรอ" คุณพิ้งค์เริ่มโวยวายออกมาส่วนผู้ช่วยและผู้จัดการส่วนตัวของวินจิเริ่มถอยห่างออกมาใกล้ประตูทางออกเพราะดูเหมือนว่าองค์แม่กำลังจะลงแล้ว "ใช่ไงฉันมีลูกสาวคนเดียว ส่วนนี่ลูกชายฉันยะใช่มั้ยจ๊ะวินจิ" "ใช่ครับคุณแม่" วินจิหันมาทำหน้าทะเล้นใส่คุณพิ้งค์นั้นทำให้เธอโมโหจนแทบอยากจะเอามือไปข่วนหน้าเขาซะให้เป็นแผลไปเลย เขาทำให้แม่ของเธอปกป้องได้นี่ถือว่าประจบเก่งพอสมควรเลยแหละ "แม่รู้มั้ยว่าหมอนี่มันร้ายขนาดไหน" คุณแม่เอามือทาบอกทันที ทำไมลูกสาวของเธอถึงว่าร้ายพ่อวินจิแบบนี้กันนะ "ตายแล้ว!!ลูกสาวคุณแม่ทำไมพูดจาไม่เพราะเลย เป็นผู้หญิงพูดกับผู้ชายแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะแบบนี้เมื่อไหร่จะมีสามีกับเขาสักที" "ก็พ่อกับแม่ไม่ใช่เหรอคะที่ทำให้ผู้ชายไม่กล้าจีบหนูอ่ะ" "ก็พวกนั้นมันจ้องจะเคลมแกอย่างเดียวอ่ะ แม่ดูประวัติมาหมดแล้วไม่ได้เรื่องสักคนเจ้าชู้มากเลย" สองแม่ลูกทะเลาะกันอยู่ในโต๊ะโดยมีวินจินั่งมองยิ้มๆมองสองแม่ลูกเถียงกันเหมือนดูเพื่อนคุยกันอ่ะน่ารักดี "เนี้ยแหละแล้วไม่ต้องมาพูดว่าหนูเลยนะแม่ดูตัวเองก่อนเลย คุยกับหนูยัยนั้นอย่างนั้นอย่างนี้ทีคุยกับไอ้หมูอ้วนเนี่ย ลูกจ๊ะลูกจ๋า ใช่ซี้!!! " คุณพิ้งค์ชี้หน้าวินจิก่อนจะเอ่ยตัดพ้อคุณแม่ คุณหญิงท่านหันไปมองหน้าวินจิก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน "วินจิลูกทำไมลูกแม่ถึงเรียกลูกว่าไอ้หมูอ้วนอ่ะ ไม่เหมาะเลยชื่อนี้วินจิของแม่หล่อจะตาย" คุณพิ้งค์เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดปากเรียกเขาแบบนั้นออกไปรีบจะแก้ตัวพัลวัน "คืองี้ค่ะแม่หนูพะ...." "เราสองคนเคยเรียนที่เดียวกันนะครับ วินจีบคุณพิ้งค์ด้วยนะครับเอาขนมไปจีบทุกวันเลยแต่ว่าตอนนั้นวินอ้วนเหมือนหมูเลยครับคุณพิ้งค์ก็เลยเรียกวินแบบนั้น แต่ว่าตอนนี้ก็ยังจีบอยู่นะครับแต่คุณพิ้งค์เขาไม่ใจอ่อนกับวินเลยและไม่รู้ว่าคุณแม่จะคิดว่าวินใฝ่สูงไปจีบคุณพิ้งค์รึเปล่า เธอเปรียบคือนางฟ้าเลยวินมันก็แค่ดาราไม่ได้โด่งดังอะไรซะด้วยสิ" วินจิทำหน้าตาสงสารจนคุณแม่เอ็นดูเขาหนักมาก แต่พอรู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจีบลูกสาวของเธอก็ร้องออกมาอย่างดีใจทันทีก่อนจะเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นสุดๆ "โธ่พ่อคุณทำไมพูดจาถ่อมตัวแบบนี้ลูกน่ารักที่สุดเลย นี่ยัยพิ้งค์รับรักวินจิหรือยังถ้ายังให้รีบเลยนะน่ารักขนาดนี้ห้ามเล่นตัวเข้าใจมั้ยอายุไม่ใช่น้อยๆแล้วแม่เชียร์เต็มที่เลย อร๊ายๆๆ" "ขอบคุณคุณแม่นะครับที่ให้โอกาสวินได้พิสูจน์ตัวเอง วินจะไม่ทำให้ลูกสาวคุณแม่เสียใจเด็ดขาดเลยครับ" "จัดไปเลยจ้าลูกเดี๋ยวแม่จะบอกคุณพ่อว่าเราได้ว่าที่ลูกเขยแล้ว คนอื่นไม่เอา คิกคิก" คุณพิ้งค์อ้าปากค้างอย่างไม่รู้จะทำยังไง คือตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่มีปากเสียงไม่ได้ไปแล้ว แม่ของเธอหลงหมอนี่หนักมากหรือว่าโดนเล่นของใส่รึเปล่าเนี้ย แต่เธอมั่นใจว่าพ่อของเธอต้องไม่ชอบเขาแน่นอนเพราะพ่อไม่ชอบผู้ชายสักคนที่เข้าหาเธอ!!! ฮึ่ยยยยยย โมโหแม่ตัวเองหนักมากเธอเสียหน้าใส่ไอ้หมูอ้วนหมด!!!! "ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมูอ้วน" คุณพิ้งค์ทำปากมุบมิบใส่วินจิเขาเห็นแต่ว่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจเพราะตอนนี้เขาได้ใจคุณแม่ยายมาเต็มๆแล้ว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม