Chapter 9
1330 คำ
วินจิลุกขึ้นเดินไปขอน้ำเย็นกับพนักงาน ดีที่ว่าร้านนี้มุมเป็นส่วนตัวก็เลยไม่มีแฟนคลับมาเจอและขอถ่ายภาพความเป็นส่วนตัวที่นี่มีสูงพอสมควร
"ผมขอน้ำเย็นแก้วหนึ่งครับ"
"เดี๋ยวผมไปเสิร์ฟให้ครับ"
"ขอบคุณครับ"
วินจิกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินกลับมายังโต๊ะที่มีคุณพิ้งค์กำลังทานซาชิมิอย่างเอร็ดอร่อยสุดๆ เขาเท้าคางมองหญิงสาวสักพักน้ำเย็นมาเสิร์ฟเขาเอาไปวางไว้ใกล้ๆหญิงสาว เธอหันมามองแก้วน้ำเย็นก่อนจะยกขึ้นดื่มเธอวางลงแล้วทานซาชิมิต่อจนหมดโดยไม่คุยกับเขาเลยสงสัยจะหิวข้าวมากจริงๆ
"ไม่ทานข้าวกลางวันเหรอครับ"
"ข้าวเช้าก็ไม่ได้ทาน ไม่ค่อยหิวอ่ะตอนเช้า"
"ควรจะทานนะครับคุณทำงานใช้สมอง อาหารเช้าควรจะตกถึงท้องก่อนมื้อไหนๆ "
คุณพิ้งค์เงยหน้ามองเขากำลังจะอ้าปากเถียงแต่พอเห็นหน้าเขาที่จริงจังก็พูดไม่ออก เธอหยุดชะงักไปก่อนจะตอบกลับเขาเสียงอู้อี้ในลำคอ
"อื้ม จะพยายามทานแล้วกัน"
วินจิได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาทันทีถึงเขาจะได้ยินไม่ชัดแต่เขาอ่านปากออกว่าเธอพูดว่าอะไรเขาว่าคุณพิ้งค์แปลกไปจริงๆนะแต่ว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอ่ะ
"น่ารักที่สุด อ่อ เห็นคุณบอกว่ามาลองชุดไปงานคืนนี้คุณพิ้งค์ไปร่วมงานรายการบอยแบรนด์ของช่องด้วยเหรอครับ"
"อืม ตอนแรกว่าจะไม่ไปแต่ว่าไม่ได้ออกงานนานแล้วนะก็เลยไปซะหน่อย "
"ถ้าอย่างนั้นเอาชุดไปเปลี่ยนที่คอนโดแล้วค่อยไปด้วยกันดีมั้ยครับ"
คุณพิ้งค์ยื่นหน้าใส่เขาอย่างรู้ทันก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ไปก็โง่เด่คอนโดนายอ่ะ"
"งั้นก็ไปคอนโดคุณพิ้งค์สิ ดีมั้ย"
"นี่!! นายเป็นผู้ชายนะยะมาชวนฉันไปคอนโดเนี้ยคิดอะไรอยู่รึเปล่ายะ... "
"ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าเราจะลึกซึ้งกันมากกว่านั้นคุณจะไม่มีทางถูกผมปล้ำแน่นอน ต้องเป็นคุณที่เต็มใจเท่านั้น"
คุณพิ้งค์มองเขาอย่างระแวงแต่เธอแอบเชื่อใจเขานะว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอ ไม่รู้สิอาจจะเพราะว่าเขาเป็นคนตรงๆละมั่งคิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้นหรือว่าอีกอย่างมันคือความเชื่อใจมั่ง
"ก็ได้ ไปคอนโดฉันนะเพราะฉันจะแต่งหน้าทำผมอยู่ที่ห้องนายคงไม่มีเครื่องสำอางของผู้หญิงหรอก ใช่มั้ย.."
"ไม่มีครับแต่ถ้าครั้งหน้าว่างเรามาซื้อไปไว้ก็ได้นะเผื่อคุณพิ้งค์อยากแวะมา"
"ฝันอยู่ไงยะ!! ให้ครั้งนี้ครั้งเดียวยะ"
คุณพิ้งค์เบะปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะทานซาชิมิของเธอจนหมด เธอยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้วก่อนจะลูกท้องตัวเองป้อยๆน่าเอ็นดูสุดๆ
"อิ่มเลยละสิ"
"อื้ม ขอบคุณนะ"
เขาเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหู เมื่อกี้เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยเธอขอบคุณเขาอีกแล้วทำไมหลังๆคุณพิ้งค์เธอน่ารักขึ้นมากขนาดนี้เนี่ย
"คุณรู้มั้ยว่าคุณเป็นแบบนี้น่ารักขึ้นเยอะเลย"
เขายื่นมือไปเกลี่ยแก้มหญิงสาวอย่างเบามือ และเหมือนตกอยู่ในภวังค์ของกันและกันทั้งสองคนสบตากันแทบไม่มีใครกระพริบตา คุณพิ้งค์เหมือนจะได้สติเธอก้มหน้าลงต่ำเพราะรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เธอหน้าแดงก่ำหัวใจเต้นแรงมากเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าหญิงสาวจะเป็นคนเดียวซะที่ไหนชายหนุ่มก็หัวใจเต้นแรงไม่แพ้กัน วินจิกระแอมเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์แทนแก้เขิน
"เท่าไหร่ครับ"
"คุณผู้หญิงท่านที่ออกไปก่อนหน้านี้จ่ายเรียบร้อยแล้วครับ"
เขาร้องอ่อออกมาก่อนจะหยิบแบงค์ร้อยให้พนักงานสองใบ
"ยังไงผมรบกวนช่วยเก็บกล่องข้าวที่เหลือให้ด้วยนะครับ นี่เป็นทิปครับ"
"ขอบคุณมากครับจริงๆไม่ต้องก็ได้ครับทางเราบริการเต็มที่อยู่แล้ว"
"รับไว้เถอะครับเป็นทิปรวมอะไรก็ได้ผมให้"
"ขอบคุณมากครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ"
พนักงานรับเงินไปก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย เขายิ้มให้พนักงานก่อนจะเดินกลับมาหาคุณพิ้งค์ที่ตอนนี้สวมหมวกใบใหญ่พร้อมกับแว่นตาดำแบรนด์หรู
"จัดเต็มมากเลยครับคุณพิ้งค์คนสวย"
วินจิหัวเราะขำๆก่อนจะยื่นมือมากุมมือเธอไว้แน่น คุณพิ้งค์ตาโตก่อนจะหันไปมองซ้ายมองขวาอย่างกลัวว่าจะมีปาปารัสซีแถวๆนี้
"ปล่อยเลยนะเดี๋ยวมีคนแอบถ่าย"
"การเดินจับมือผมบนห้างมันน่าอายขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
ชายหนุ่มพูดจาตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ การเดินจับมือกับเขามันน่าอายขนาดกลัวใครเห็นมากขนาดนั้นเลยเหรอ
วินจิปล่อยมือหญิงสาวก่อนจะเดินออกไปอย่างน้อยใจเธอสุดๆ
"อะ...อ่าว"
คุณพิ้งค์มองตามเขาอย่างงงๆ เธอยังไม่ทันได้อธิบายอะไรเลยนะพูดเองเออเองแล้วก็ไปซะอย่างนั้น ที่เธอกลัวใครมาเห็นไม่ใช่เพราะเธอกลัวเป็นข่าวแต่เขาคือพระเอกที่โด่งดังและมีแฟนคลับมากมาย เธอกลัวชื่อเสียงเขาจะมาหม่นหมองถ้าแฟนคลับเขาบางคนไม่อยากให้เขามีแฟน อนาคตของเขาจะเป็นยังไงนี่เธอเป็นห่วงเขานะ คุณพิ้งค์รีบเดินตามเขาไปทันทีแต่เขาเดินไวมากจนเธอแทบตามไม่ทัน
"หมูอ้วนรอด้วย"
เขาไม่ยอมหันมาหาเธอแถมยังเดินดุ่มๆไปไวกว่าเดิมอีกสงสัยต้องใช้แผนสำรองซะแล้ว
"หมูอ้วนรอด้วย อะ..โอ๊ยยยยย"
เธอแกล้งร้องโอ๊ยออกมาก่อนจะนั่งลงแล้วจับเท้าตัวเองไว้แน่นและมันดังพอที่เขาจะหยุดเดินแล้วหันมาหาเธอ พอเขาเห็นเธอนั่งลงเขารีบเดินกลับมาหาเธอทันที
"คุณพิ้งค์เป็นอะไรครับ"
เขายื่นมือมาจับข้อเท้าเธอไว้ดีที่ว่าตรงนี้มันใกล้ทางออกก็เลยไม่มีคนพลุกพล่านมากนักทำให้เราสองคนสามารถคุยกันได้ตรงทางเดิน
"นายโกรธฉันเหรอ"
เหมือนวินจิจะรู้แล้วว่าหญิงสาวแกล้งล้มเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นด้วย
"เปล่าครับผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอยู่แล้ว เดี๋ยวผมไปส่งที่บริษัทนะครับ"
"อ่าว ไหนบอกว่านายจะไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดฉันไง นายนี่พูดอะไรไม่มีคำพูดเลย"
"ผมไม่รบกวนดีกว่าเกิดใครมาเห็นเข้าคุณพิ้งค์จะเสียหายได้ที่จะต้องมาเป็นข่าวกับดาราอย่างผม"
คุณพิ้งค์กระทืบเท้าตรงหน้าเขาอย่างขัดใจ เธอเอาชุดของเขาที่ถือติดมือมาด้วยในร้านกาแฟปาใส่เขาหลายทีอย่างหมั่นไส้ที่อยู่ๆก็มาเล่นตัวใส่เธอแบบนี้น้อยใจใส่เธอจนอะไรก็ไม่หยิบมามันน่าตีมั้ยละ
"นี่แน่ๆๆ นายมันบ้าไอ้หมูอ้วน!! ที่ฉันทำเพราะเป็นห่วงชื่อเสียงของนายนะ นายเป็นพระเอกที่มีแฟนคลับมากที่สุดระดับประเทศและเอเชีย ถ้าเกิดว่านายเป็นข่าวกับผู้หญิงแล้วแฟนคลับแอนตี้ขึ้นมานายจะเป็นยังไง อยากอนาคตดับเหรอ นี่แน่ๆๆๆ ไอ้หมูอ้วนไอ้บ้า!!!"
- ผู้เขียน
