“แม่แค่แวะมาเยี่ยมเลยชวนหนูนิดมาด้วย แล้วนี่แกมองหาใคร”
“คุณเดือนครับ แม่เห็นเธอรึเปล่าครับ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังท้องอยู่” พิชญะตอบก่อนจะลอบมองหาใครอีกคนแต่กลับไม่พบเธอแม้เงา เพราะมัวแต่ตกใจต่อการปรากฏตัวโดยไม่บอกกล่าวของมารดาเลยทำให้เขาลืมใครอีกคนไปชั่วขณะ จนเมื่อคิดได้ก็ไม่เห็นเธออยู่ในห้องแล้ว
“ถ้าแกหมายถึงหนูแม่บ้านคนนั้น เธอกลับไปได้สักพักแล้วล่ะ”
“แม่บ้าน! ใครบอกคุณแม่ครับว่าเขาเป็นแม่บ้าน”
“ก็เจ้าตัวเขาว่างั้นนี่ แม่กับน้องผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาเยี่ยม แม่ว่าแกไม่ต้องจ้างแม่หนูคนนั้นมาทำความสะอาดห้องหรอก ให้หนูนิดมาทำให้ก็ได้ ทำได้ใช่ไหมจ๊ะหนูนิด” นิดชนกพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม สายตาที่ใช้จ้องมองพิชญะ เต็มไปด้วยความหลงใหลอย่างไม่คิดปกปิด
“อย่ารบกวนคนอื่นเลยครับคุณแม่”
ทว่าคำตอบจากปากของอีกคนกลับทำให้หญิงสาวหน้าเสียเมื่อจู่ๆ เขาก็ปฏิเสธกันออกมาตรงๆ โดยเฉพาะคำว่า
