ตอนที่ 2
1153 คำ
‘จัดการความรู้สึกของตัวเองให้เรียบร้อยซะ อย่าทำให้ทุกอย่างมันเกิดปัญหา พี่ไม่ชอบ!’
เพลงทวนคำพูดเดิมๆ ที่อีกคนทิ้งท้ายเอาไว้พานมวลน้ำตาก็ตั้งท่าจะไหล มันไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกคนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา แต่เธอต่างหากล่ะที่ไม่พยายามเข้าใจทุกอย่างสักที
ไม่เคยจำว่าอยู่ด้วยกันหนึ่งปีก็จะเลิก! เขาแค่ตบตาแม่เขาเพราะไม่อยากคว้าใครก็ไม่ได้มาเป็นเมีย เธอเป็นคนที่ถูกเลือก แต่ถูกเลือกเพียงชั่วคราว!
ภายในห้องนอนที่ถูกปกคลุมด้วยกลิ่นน้ำหอมปรับอากาศ ตากลมหันไปหยุดมองที่ร่างสูงบนโซฟาในห้อง ขายาวตวัดไขว้ห้างบนหน้าตักมีจอไอแพด เป็นสัญญาณที่ทำให้รู้ว่าภีมพลยังคงจดจ่ออยู่กับงาน แม้เขาจะเหนื่อยกับมันมาทั้งวันแล้วก็ตาม
“พรุ่งนี้เพลงขอออกไปหาเพื่อนได้ไหมคะ”
“แค่กลับให้เป็นเวลา” เขาไม่เคยบอกอะไรมากกว่านี้ และไม่เคยอยากรู้อะไรไปมากกว่าสิ่งที่เธอบอก เป็นเหมือนคนที่อยู่ด้วยกันไปวันๆ
“พี่จะนอนแล้ว” ภีมพลดึงไอแพดออกให้พ้นตัวก่อนจะดันตัวลุกจนเต็มความสูง ตาคมตวัดกลับมามองคนที่อยู่ร่วมห้อง มองเรือนร่างที่ให้ความสุขแก่เขาทุกค่ำคืน
“ถอดชุดออกแล้วไปรอพี่ที่เตียง”
หน้าที่เมียเพลงทำไม่เคยขาด แต่ทันทีที่ออกจากห้องนี้เขากลับไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นเมียเลยสักครั้ง
แต่คนไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรมากกว่านี้ได้ เพลงปลดชุดนอนตัวบางออกจากร่างกาย ความสาวความสดที่เคยให้เขายังเสพสมไม่เคยอิ่ม ต่อให้ในบางความสัมพันธ์จะถูกครุมเครือด้วยความไม่เข้าใจ แต่เรื่องบนเตียงไม่เคยห้ามได้ เขากินเธอจนอิ่ม กอบโกยราวกับโหยหา ท้ายที่สุดในวันที่ต้องจากลา ก็คงมีใครสักคนที่เขาเลือกมาแทนที่เธอ!
ลมหายใจสม่ำเสมอเป่ารดต้นคอในยามที่ภีมพลสุขสมจนปลดปล่อย ท่อนแขนแกร่งกอดรัดเอวคอดเอาไว้หลวมๆ ตั้งแต่วันนั้นที่เริ่มต้นความสัมพันธ์ ตอนนี้ปาไปเดือนที่เก้า อีกแค่สามเดือน แค่สามเดือนทุกอย่างก็จะจบ เขามีชีวิตของเขา แล้วชีวิตเธอมันควรเดินต่อไปยังไง
@วันต่อมา
“แหวนสวยนะ เหมาะกับเมียมหาเศรษฐี” หนูนาแซวเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม วันนี้ทั้งคู่มีนัดกัน เพราะลูกน้องที่ร้านป่วยและลากระทันหันที่นัดหมายระหว่างสองสาวเลยเป็นที่ร้านกาแฟของหนูนาแทนที่จะเป็นร้านอาหารแบบทุกครั้งที่นัดกัน
“เลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว แกก็รู้ว่าฉันไม่ใช่ตัวจริง”
“หืม พูดมาแล้วเศร้า ก็คือเรารู้สึกแค่ฝ่ายเดียวงี้ปะ” เพลงกัดปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ
หนูนารู้เรื่องของเธอทุกเรื่องเพราะหนูนาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่คบกันมานานและสนิทกันมากที่สุด
“ก็คือเพื่อนฉันก็มีดีปะ คุณพี่ภีมนี่คือไม่หวั่นไหวตอนอยู่ด้วยกันเลยเหรอ”
“เขาบอกตลอดว่าหนึ่งปีก็สิ้นสุดสัญญา”
“เฮ้ คนเรากินนอนด้วยกันทุกวันนี่คือไม่รู้สึกอะไรต่อกันเลยเหรอ อยู่กินกันมาหลายเดือนแล้วนะ คือคุณพี่ไร้หัวใจขนาดนั้นเลยเหรอยัยเพลง”
“เขาไม่ผิดหรอก ผิดที่ฉันนี่แหละที่ไม่จัดการกับความรู้สึกของตัวเอง” หนูนากลอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจยาวๆ เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ เพื่อนเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนแน่ๆ
ทั้งที่ทุกอย่างมันดีหมด ผู้ชายของเพื่อนหล่อลากและรวยมาก เหตุผลเดียวที่ติดคือไม่รัก อยู่กินกันมานานแค่ไหนเพลงก็ยังมั่นใจว่าภีมพลไม่เคยรักเธอเลย!
“ปล่อยท้องไหม”
“ยัยนา!”
“ไหนๆ แกก็รักเขา ยอมพลีกายให้เขาสุขสมกันอยู่ทุกคืน ปล่อยท้องไปเลยจบๆ จากนั้นก็จับทำผัวยาวเลย!”
แกร๊ก~
ประตูร้านถูกผลักเข้ามาอย่างแรงจนเจ้าของร้านและเพื่อนมองตาม ไม่คิดไม่ฝันว่าคนที่โผล่เข้ามาจะเป็นคนนี้ คนที่มีราศีความหล่อเฉิดฉาย มันน่ากลัวตรงที่ตาคมคู่นั้นหยุดมองที่เพื่อนเธอ มองแบบจ้องราวจะกลืนกิน ทว่าเขาไม่ทักแต่กลับมองผ่านเหมือนคนไม่รู้จักกัน
“ร้านนี้แหละค่ะคุณภีม ก้อยชอบค่ะ กาแฟสดหอมและอร่อยมาก” ลูกค้าสาวที่เคียงคู่มากับหนุ่มหล่อยิ้มเก๋ ส่วนเจ้าของร้านอึ้งหนัก ลูกค้าสาวที่เคียงคู่มากับสามีเพื่อนเธอเป็นลูกค้าประจำ สถานการณ์พาทำให้อึดอัดจนอยากแทรกแผ่นดินหนีไป
“ร้านสวยดีครับ กลิ่นกาแฟก็หอมแบบที่คุณก้อยบอกจริงๆ”
คนที่นั่งหน้าชาเพราะไม่คิดว่าจะบังเอิญพบสามีที่ร้านของเพื่อนได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ต้องเป็นคนเก่งแค่ไหนถึงจะไม่เจ็บเวลาที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ขมขื่นแค่ไหนก็ทำได้เพียงอดทน!
เพลงหยัดตัวลุกจากที่นั่งหวังจะปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำ ความช้ำที่เห็นผัวอยู่กับผู้หญิงคนอื่นทำให้ไม่ระวังจนชนเข้ากับลูกค้าของหนูนา กาแฟในมือกระแทกตัวเขา เปื้อนเธอไม่เท่าไหร่ แต่ชายหนุ่มผู้โชคร้ายเปื้อนเต็มๆ
“อ๊ะ! ขอโทษนะคะ” เพลงยกมือขึ้นขอโทษ ใบหน้าสวยซีดเผือด ความสวยช่วยคนได้ในบางสถานการณ์เห็นว่าครั้งนี้จะจริง
ปวีร์มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ตัวที่เปื้อนไม่เท่าไหร่ แต่เห็นคนที่สวยที่เหมือนจะถูกใจมากถือว่าคุ้มค่า
“เจ็บตรงไหนไหมครับ”
“ไม่ค่ะ เพลงไม่เป็นไร ขอโทษนะคะที่ไม่ทันระวัง”
“ชื่อเพลงเหรอครับ” ปวีร์กวาดสายตาไปทั่วทั้งใบหน้า คนอะไรสวยตรึงตาไปหมดเลย
“ยัยเพลงเป็นไรไหมเนี่ย ขอโทษนะคะคุณลูกค้า” หนูนารีบเข้ามาช่วย ขอโทษขอโพยและมองกาแฟที่เลอะมาก แต่คนตัวเลอะกลับไม่มีท่าที่โกรธเพื่อนเธอเลย
“เพลงขอชดใช้ค่าซักรีดชุดนี้นะคะ เพลงซุ่มซ่ามจริงๆ”
“ผมปรีว์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเพลง ถ้าคุณอยากชดใช้เรื่องชุด ติดต่อผมตามเบอร์นี้นะครับ วันนี้ผมไม่ว่างตรงๆ” ปวีร์ยื่นนามบัตรให้คนตรงหน้า แววตาหลุดความพอใจออกมาและหวังด้วยว่าคนสวยจะติดต่อกลับหาเขาแบบที่แอบหวัง
ไม่มีโอกาสได้เห็นด้วยซ้ำว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองอย่างไม่พอใจ!
- ผู้เขียน
