“อื้อ~” คนบนเตียงขยับตัวอย่างเชื่องช้า ทุกจังหวะของการเคลื่อนไหวทำให้สัมผัสกับความเจ็บของใจกลางความเป็นสาว จำไม่ลืมว่าเมื่อคืนปล่อยตัวเผลอใจไปกับเจ้าชีวิตแค่ไหน ไม่ว่าเขากอบโกยแบบไหน ท่าอะไรเธอก็พลีกายให้เขาทุกท่า ภีมพลสุขสมและอิ่มหนำเต็มคราบ ในเช้าของวันใหม่ก็ยังเห็นว่าเขานอนกอดเธอ
“พี่ภีมปล่อยเพลงได้แล้วค่ะ เพลงอยากไปเข้าห้องน้ำ”
“ครับ เดี๋ยวพี่พาไป” คนที่ยังกอดร่างบางแน่นงัวเงียบอก ภีมพลขยี้ตาตัวเองจนเพลงขืนร่างกายของเขาไว้
“เพลงไปเองค่ะ พี่ภีมนอนเลย”
“เพลงไม่ไหวหรอก เมื่อคืนพี่กินเพลงหลายรอบเลยนะ”
“ใช่ แล้วเพลงก็ยังไม่ได้กินยาคุมฉุกเฉินเลย” คนในอ้อมกอดบอกเสียงเบา คราวนี้ภีมพลลืมตามองทันที เขารู้ว่าเธอยังไม่ได้กินยาเหมือนอย่างทุกครั้งที่มีอะไรกัน มันเป็นเพราะเขานั่นแหละที่เอาแต่ใจ อยากขังเธอไว้ในอ้อมกอดก่อนจะหลับไปพร้อมกัน
“พี่พาไปเข้าห้องน้ำ เสร็จแล้วกลับมานอนต่อนะ พี่ยังง่ว
