28
สงสัย ใคร่รู้
"ฉะ ฉันไม่ได้สงสัยอะไรเลยค่ะ แค่เป็นห่วงคุณ"
สีหน้าเขาดีขึ้นเมื่อฉันพูดคำว่าเป็นห่วงออกมา แถมรอยยิ้มที่เกือบจะหายไปก็กลับมาอีกครั้ง
"เมื่อวานฉันฆ่าคน" ฉันจับส้อมในมือแน่น มองหน้าเขาอย่างเก็บอาการ เขายอมรับจริงๆ และที่บอกว่าไม่ได้ไปไหนเลยก็แสดงว่าเขาฆ่าคนที่ตึกนี้สินะ
"คุณเป็นฆาตกร... ไม่สิ คุณเอ่อ" ฉันไม่รู้จะพูดคำไหนเลย กลัวเขาจับได้ว่าฉันเคยไปห้องลับมาแล้ว จนคุณแทนทิวแตะมือฉันเบาๆและมองหน้าฉัน
"ฉันฆ่าคนเป็นเรื่องปกติ ถ้าเห็นเลือดไม่ต้องคิดมาก"
"คุณฆ่าคนทำไมคะ"
"พวกมันกวนใจฉัน"
ที่เขาสารภาพออกมาฉันไม่ได้เบาใจขึ้นเลย ฉันกลับกลัวเขามากขึ้น และกลัวการปฏิเสธเขา เพราะวันแรกที่เรามีอะไรกัน ฉันทำให้เขาโกรธและตอนนั้นเขาน่ากลัวมากๆ
มันต่างจากตอนที่ฉันยอมเขาโดยสิ้นเชิง ฉันต้องเรียนรู้คำว่า 'อยู่เป็น' จริงๆจังๆแล้วล่ะ
"แล้วศพ... เอาไปไว้ที่ไหนเหรอคะ" ถึงเราจะพูดเรื่อ
