5 | ความช่วยเหลือแรก
1980 คำ
5
ความช่วยเหลือแรก
"แม่เชื่อใจลูกเสมอโบนัส ที่แม่ลังเลเพราะกลัวว่าลูกจะเป็นอันตรายไปด้วย อย่าลืมสิเรามีกันแค่สองคนนะ...ป้าก็อยู่ตั้งเมืองนอก ถ้าเกิดเราถูกฆ่าตายขึ้นมาไม่มีใครรู้เลยนะ"
ก็จริง... ฉันถึงอยากพาแม่หนีไปไง เพราะนับวันความรุนแรงของอีเสี่ยนั่นยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แต่การหนีครั้งนี้ฉันต้องทำการบ้านให้ดี เราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
"หนูจะทำทุกทางให้เราหนีมันได้" แม่มองฉันทั้งน้ำตา
"จ้ะ แม่เชื่อใจลูก ขอโทษนะที่แม่รักคนผิด"
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูกสาวคนสวย" เราสองคนหันมองไปที่บันไดใหญ่กลางบ้าน ที่ตอนนี้เสี่ยอ๋าพ่อเลี้ยงของฉันกำลังกอดเอวพริตตี้หุ่นเอ็กซ์คนหนึ่งเดินลงมา
"คุณทำแบบนี้ได้ไง ทำไมไม่เห็นหัวแม่ฉันบ้าง"
เสี่ยอ๋ายิ้ม
"ก็แม่เธอมันแก่แล้วสาวน้อย ฉันก็อยากกินเด็กที่มันเอ๊าะๆรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอบ้าง"
ตอนที่บอกว่ารุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน สายตาอีเสี่ยมองฉันอย่างโลมเลีย จนแม่ต้องรีบเดินมาขวางไว้ แล้วมองตามเสี่ยอ๋าจนมันมาหยุดยืนตรงหน้าเรา
"ห้ามแตะต้องโบนัสนะเสี่ย"
"เธอกลัวอะไร? ฉันไม่ทำร้ายลูกสาวของเราให้เสียของหรอก ฮ่าๆ"
ฉันเกลียดมัน
เกลียดเสียงหัวเราะ เกลียดหน้า เกลียดคำพูดสองแง่สองง่ามกวนประสาทของมันด้วย ฉันอยู่ที่นี่มาสิบปีแทนที่จะรักและผูกพันบ้าง แต่นับวันยิ่งเกลียดเข้าไส้ สิ่งดีๆไม่ต้องถามว่ามีไหม ไม่มีเลยสักนิด
จนฉันตัดสินใจดึงแขนแม่หลบ และเดินไปมองหน้าแก่ๆตัณหากลับของมันแทน
"ไม่ต้องขู่แม่ฉันหรอก เพราะต่อไปนี้ถ้าฉันหรือแม่โดนทำร้าย ฉันก็จะไม่ยอมเหมือนกัน"
เสี่ยอ๋ามองหน้าฉันแล้วฉีกยิ้มท้าทาย
"เหรอ เด็กที่มีแต่ตัวอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ ดูอำนาจฉันสิ ดูความยิ่งใหญ่ฉันสิ ฉะนั้นอยู่เงียบๆสงบปากสงบคำดีกว่านะลูกรัก ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนแม่ของเธอ ฮ่าๆ"
ฉันกำหมัดแน่นมองตามหลังผู้ชายคนนั้นที่โอบเอวพริตตี้เดินออกไป แต่พอเดินไปสักพักมันกลับหยุดและหันมายิ้มให้ฉันอย่างชั่วร้าย
"เอ้อ ใช่สินะ... ลูกพ่อโตเป็นสาวแล้ว ถ้าอยากรับหน้าที่แทนแม่ก็บอกพ่อได้เสมอ รับรองพ่อจะประคบประหงมลูกสาวพ่ออย่างดี"
"เสี่ย!"
แม่ฉันตวาดกลับไปจนตัวสั่น ขณะที่ฉันมองหน้าคนเอ่ยประโยคโสมมเหล่านั้นอย่างสะอิดสะเอียน ทุเรศมาก เมื่อก่อนแค่สายตาที่มองแทะโลม แต่ตอนนี้มันพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งแม้แต่ต่อหน้าแม่ของฉัน
ใช่ สัญชาตญาณฉันกำลังบอกว่าไม่ปลอดภัย ฉันต้องเร่งมือและระมัดระวังให้มากกว่านี้
แม่เครียดมาก หลังจากขึ้นห้องนอนท่านก็อยู่กับฉันตลอดเวลา เพราะสิ่งที่อีเสี่ยพูดมันมีแนวโน้มที่จะทำจริง ท่านจึงยืนยันอย่างหนักแน่นว่าจะไม่เปลี่ยนใจแล้ว ก่อนที่ฉันจะทายาทำแผลให้และเราเข้านอนด้วยกัน
"แม่คะ ขนมจีบของแม่ต่อไปนี้จะมีคนเหมาทุกวันเลยนะ" ฉันบอกแม่ขณะที่นอนกอดท่านบนเตียง
"จริงเหรอ? ดีจังเลย ใครล่ะลูก?"
"รุ่นพี่ปีสี่มั้งคะ เป็นผู้หญิง เธอบอกว่าเพื่อนชอบขนมจีบของแม่มาก เลยให้ทำไปได้เลยจะเหมาทุกวัน"
"นึกว่าหนุ่มๆมาเหมาซะอีก โบนัสของแม่ขายของเก่งจริงๆ"
แม่หอมหัวฉันฟอดและกอดฉันแน่นกว่าเดิม
ถ้าพ่อยังอยู่ก็คงดี เราสองแม่ลูกคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แม่บอกว่าพ่อฉันเสียตั้งแต่สิบปีที่แล้ว ท่านเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำระหว่างกลับจากทำงาน ท่านเป็นคนดีและอบอุ่นมาก แล้วที่แม่หลงมาคบกับเสี่ยอ๋าได้ก็เพราะชีวิตเสียศูนย์
เพราะพ่อเป็นเสาหลักของครอบครัว แม่เป็นแค่แม่บ้าน พอพ่อตายนอกจากค่าประกันเราก็ไม่มีอะไรติดตัวเลย
กับเสี่ยอ๋าแรกรักก็ดีอยู่หรอก ช่วยเหลือดูแลไม่ขาด แต่ห้าปีให้หลังอีเสี่ยเริ่มเปลี่ยนไป ทำร้ายตบตีแม่ฉันวันเว้นวัน
•••
แม่นอนกับฉันถึงตีสี่ท่านก็ตื่นไปทำขนมจีบเตรียมขาย เป็นแบบนี้ทุกวันราวๆหนึ่งอาทิตย์ พี่ใจดีก็เหมาทั้งอาทิตย์เลย แถมยังให้ทิปเป็นวันละหมื่นด้วย
จนวันนี้เป็นวันเสาร์วันพักผ่อนของฉันกับแม่ แม่ไม่ต้องทำขนมจีบ ท่านจึงนอนดูหนังฟังเพลงกับฉันในห้องได้จนดึก
เรารู้สึกดีมากที่อีเสี่ยไม่กลับบ้าน ได้ข่าวว่ามันไปจมอยู่กับบ่อนแถวชายแดนนู่น
"หะ หาวววว ง่วงแล้วค่ะแม่ นอนกันเถอะ"
"อย่าพึ่งนอนลูก แม่มีอะไรให้ดู"
แม่ว่าจบก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้า แต่กว่าจะเปิดได้ท่านต้องดึงกุญแจออกมาไขก่อน
ใช่แล้วค่ะ มันเป็นซองเอกสารสีน้ำตาลสองซองที่เป็นของบริษัทนายหน้าที่ฉันยื่นขอวีซ่าไป
"เขาส่งพาสปอร์ตเรากลับมาแล้วเหรอแม่"
"ใช่จ้ะ"
แม่ถือมันมาที่เตียงและแกะซองอย่างเบามือ หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น กลัวจะโดนปฏิเสธและต้องเสียเวลายื่นใหม่ และไม่พอนะยังเสียค่าธรรมเนียมบานปลายด้วย
จนแม่เปิดซองสีน้ำตาลได้แล้วหยิบพาสปอร์ตออกมาเปิด ท่านก็รีบส่งให้ฉันทันที
"ดูเองเลยโบนัส"
ฉันรับมาดู กรี๊ดดดดดวีซ่าฉันผ่าน! แล้วของแม่ล่ะ ฉันเอี้ยวไปมองอีกซองที่แม่กำลังเปิด และเมื่อผลเป็นไปอย่างที่หวัง เราสองคนก็โผกอดกันกลม
ประตูสวรรค์เปิดแล้ว เราจะได้หนีไปจากที่นี่แล้ว!
"แม่ทำขนมจีบเพิ่มดีไหมลูก จะได้ขายได้เยอะขึ้น เราจะได้มีเงินเยอะๆ หนีไปได้ไกลๆ"
"ดีค่ะแม่...ดีมาก ตอนนี้นัสดีใจมากเลยรู้ไหม ฟ้าต้องเป็นใจให้เราหนีเสี่ยอ๋าได้แน่ๆ"
เราสองแม่ลูกกอดกันแน่น น้ำตาที่เสียตอนนี้เป็นน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจ มันนานแล้วนะที่เราไม่ได้มีความสุขแบบนี้ และนานมากๆที่ไม่ได้ดีใจกอดกันกลมราวกับได้ของรางวัลชิ้นใหญ่
คืนนี้ต้องหลับฝันดีแน่ๆ
•••
แต่...
ไม่ใช่...
ขณะที่ฉันกับแม่ปิดไฟนอนได้สักพักกำลังจะผล็อยหลับ ฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่างแถวๆประตูห้อง จึงหยัดลุกขึ้นมอง พยายามหรี่ตาให้ม่านตาปรับแสงจากความมืด
'ตึก... ตึก... ตึก...'
สะ... เสียงเท้า?
"ใครน่ะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับ ฉันจึงตัดสินใจเอี้ยวไปเปิดไฟที่หัวเตียง แต่มือยังเอื้อมไม่ถึงปุ่มด้วยซ้ำ ข้อเท้าสองข้างก็ถูกคว้าและดึงลงไปอย่างรวดเร็ว
"กรี๊ดดดดดดดด!"
"โบนัส!"
เสียงแม่เรียกฉันด้วยความตกใจ ก่อนที่ท่านจะรีบเปิดไฟพรึบ และกรี๊ดออกมาอีกคน
"กรี๊ดดดดด เสี่ย! ปล่อยลูกฉันนะ"
ฉันเบิกตากว้างตีขาถีบมัน เป็นอีเสี่ยอ๋าจริงๆแถมมันยังมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำพร้อมถอดด้วย
"มึงออกไป อย่ามายุ่ง"
"ไม่! กูไม่ออก" แม่หันไปคว้าโคมไฟ แล้วชี้หน้า
"มึงทำร้ายกูก็พอทนแล้ว มึงยังจะทำร้ายลูกกูอีกเหรอ!" ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตียงเพื่อหนี แต่เสี่ยอ๋าไม่สนใจเสียงก่นด่าของแม่ มันรีบโน้มมาล็อกข้อมือฉันแล้วตั้งท่าจะซุกหน้าลงซอกคอ
"อย่านะเสี่ย อย่า!"
'พลั่ก!'
ฉันยกเข่ากระแทกท้องมันสุดแรง แล้วรีบกลิ้งตัวออกไปจากอาณัติของมันจนตกเตียงตุ๊บ ก่อนที่จังหวะนั้นแม่จะถือแจกันมาฟาด 'ผัวะ!' ที่ท้ายทอยเสี่ยอ๋า
"โอ๊ย! พวกมึงกล้าทำกูเหรอ อีพวกไม่สำนึกบุญคุณ!"
"บุญคุณบ้าอะไร ไอ้ชาติหมา"
"อีโบนัส!"
'เพียะ!' หน้าฉันหันขวับไปตามแรงตบของเสี่ยอ๋า และมันก็รีบเอื้อมมือบีบคอฉันทันที
"ที่กูทนเลี้ยงมึงมา ก็เพราะอยากได้มึงเป็นเมียอีกคน มึงต้องเป็นของกูโบนัส"
ฉันพยายามแกะมือเสี่ยอ๋าออกเพราะเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว ซึ่งแม่น้ำตาไหลอาบแก้มท่านมองหาอาวุธที่พอจะติดมือได้
แต่ละวินาทีที่ผ่านไปมันทรมานมาก ฉันหายใจไม่ออก อึดอัด และรู้สึกกำลังจะหมดแรง
'เพล้ง!!'
"อ๊ากกกกก!"
แจกันใบหนาถูกตีเข้าที่หัวเสี่ยอ๋า และแน่นอนว่าสิ้นเสียงนั้น เสียงรองเท้าลูกน้องของมันก็วิ่งกรูมาที่ห้องเรา
"มะ แม่ แม่เราหนีกันเถอะ" ฉันลูบคอตัวเองบอกแม่ ขณะที่เสี่ยอ๋านอนกุมหัวที่เลือดท่วมบนพื้น
"โบนัสหนีไปลูก หนีไป!"
"แต่ว่า..."
"หนี! แม่จัดการที่นี่เอง!"
ฉันไม่มีทางหนีเลยนอกจากกระโดดลงไปจากระเบียง ซึ่งจังหวะนั้นเสียงรองเท้าหลายสิบคู่กำลังบีบฉันจนมุม ฉันต้องรีบเปิดประตูออกไปก้มมองความสูง และสูดหายใจเข้าลึกๆ
ก่อนที่จะหันไปมองแม่ทั้งน้ำตา
"แม่..."
"ไปเถอะลูก อย่าอยู่ที่นี่เลย"
"นัสจะกลับมาช่วยแม่นะ" และเมื่อแม่พยักหน้า ฉันก็รีบก้าวขากระโดดลงไป
'ตุ๊บ!'
"โอ๊ย ขาฉัน" ใช่ค่ะ ทันทีที่ถึงพื้นตัวฉันทั้งตัวก็ฟุบลงไปกับกอหญ้า
แต่ขาฉันมันไม่ได้หักหรอกนะ ฉันมั่นใจ ข้อเท้าเหมือนจะแพลงมากกว่า และเมื่อฉันประคับประคองทรงตัวได้ก็รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
"เฮ้ย มันอยู่นั่น!"
เสียงลูกน้องเสี่ยอ๋าตะโกนตามหลัง และแน่นอนว่าฉันรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อตรงไปทางออกที่ใกล้ที่สุดซึ่งเป็นหลังร้านคาราโอเกะ ตอนนี้คิดถึงแต่เหมยลี่จึงตั้งใจวิ่งทะลุร้านไปขึ้นรถเมล์หรือเรียกแท็กซี่ก่อน
จนเข้ามาด้านในเสียงเพลงดังกระหึ่มคนเยอะมาก ฉันรีบแทรกผู้คนออกไปอย่างทุลักทุเลด้วยสภาพที่ตัวเองใส่แค่ชุดนอนตัวเดียว
"หลบ หลบหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย"
"จับมันไว้ๆ จับผู้หญิงคนนั้น" ฉันหันขวับไปข้างหลังทันที บ้าเถอะมันตามมาแล้ว แถมยังรีบวอบอกลูกน้องเสี่ยอ๋าที่อยู่ในร้านจับตัวฉันไว้ด้วย
ฉันรีบก้มหน้ามุดแทรกคนออกไป ทำตัวลีบเล็กให้มากที่สุดและไม่มองข้างหลังด้วยซ้ำ และเมื่อออกไปได้ก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหน้าตั้งไปที่รถคันหนึ่งที่จอดอยู่ที่ป้ายรถเมล์
ใครสักคนเถอะ! ช่วยพาฉันไปจากตรงนี้ที!
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' ฉันรีบเคาะกระจกรถฝั่งข้างคนขับ และมองไปที่ร้านคาราโอเกะเป็นระยะอย่างตื่นกลัว
"ช่วยด้วยค่ะ ฉันถูกทำร้าย"
ภายในรถยังเงียบ ฉันจึงเร่งเคาะอีกครั้ง
'ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ'
"ช่วยฉันหน่อยนะคะ ไปส่งที่ไหนก็ได้ ฉันไหว้ล่ะ ฉะ...O_O"
พูดไม่ทันจบฉันก็ชะงักเบิกตากว้าง
นี่มันเรื่องบังเอิญใช่ไหม!
ทันทีที่กระจกเลื่อนลง ฉันก็เห็นว่าคนที่นั่งในรถคือคุณแทนทิว! แถมเขายังยิ้มให้ฉันแล้วปลดล็อกรถให้ด้วย
"ขึ้นมาสิ... ฉันจะไปส่ง"
- ผู้เขียน
