บทที่ 15 กูไม่ใช่เกย์
2130 คำ
@ริวกิบาร์
เมื่อเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเฟื่อง และเพื่อนต่างเรียกน้องๆเด็กโฮส ซึ่งวันนี้คนที่เป็นดาวเด่นประจำบาร์คือ "ริวกิ" หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยญีปุ่นไม่มาเขานั้นจะชอบเฟื่องนิมมานมากทุกครั้งเขาจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆคอยเอาใจเธอเสมอ เฟื่องนิมมานที่วันนี้แต่งตัวในลุคที่แปลกตาดูสบายๆเธอพยายามมองหาริวกิแต่ทว่าก็ไม่เจอแม้แต่เงา จึงเลือกหนุ่มหล่อรูปร่างดีระดับความนิยมของเขาก็ติดอันดับตัวท็อปของบาร์เช่นกัน
"สวัสดีครับพี่เฟื่องพี่นุ๊กกี้พี่แพม หายหน้าหายตาไปตั้งนายนิวตันคิดถึงพี่ๆจัง"
"จ้า แต่วันนี้นางชะนีเพื่อนสาวของพี่คอยาวเป็นยีราฟแล้ว มองหาแต่เบอร์หนึ่งของร้านน้องริวกิของมันไปไหนวันนี้ไม่มาทำงานเหรอจ๊ะ?" นุ๊กถามเด็กหนุ่มหล่อล่ำผิวขาวปากแดงหน้าตาเหมือนนายแบบ
"ริวกิเขากลับเรียนไปเรียนต่อญี่ปุ่นไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ผมน้อยใจแล้วนะพี่เฟื่องนอกจากเขาพี่เฟื่องจะไม่สนใจผมเลยเหรอ?" นิวตันทำหน้าเศร้าก้มหน้าน้อยใจ ที่เฟื่องนิมมานสนใจเขาน้อยกว่าริวกิ
"เปล่าจ๊า นิวตันพี่แค่แปลกใจเฉยๆ ริวกิไปไม่ลาพี่เฟื่องเลย"
"วันนี่ผมขอดูแลพี่เฟื่องแทนริวกิจะได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะทำให้พี่มีความสุข" หัวทุยของนิวตันซบไปที่ไหล่บางของเฟื่องอย่างออดอ้อน เธอจึงเอ็นดูในความน่ารักและขี้อ้อนของหนุ่มหล่ออย่างนิวตั้นจึงให้เขามาทำหน้าที่แทน
“อยากได้น้องคนไหนมานั่งพวกแกเลือกเลยวันนี้กูเลี้ยง”
"อุ๊ย! ไม่เกรงใจแล้วนะคะเพื่อน ฉันเลือกน้องแสนดีแล้วมึงล่ะอีแพม?"
"ไม่อะ วันนี้ฉันอยากจะดื่มเฉยๆ คิดถึงหน้าแฟนที่นอนรออยู่ที่ห้อง"
"อีแพมอีชะนีติดผัว มึงต้องดูอีเฟื่องเป็นตัวอย่างสิ"
"ฮ่าๆๆ มึงพูดดีๆนะอีนุ๊ก"
"เอาล่ะแสนดีนิวตันวันนี้มีอะไรจะมาเซอร์ไพร์พวกพี่ๆรึเปล่าจ๊ะ?" นุ๊กนั่งซบไหล่หนุ่มหล่ออีกคนข้างกาย เขาก็ดูดีและสนิทสนมกับสาวๆทั้งสามคนเพราะพวกเธอเป็นลูกค้าประจำ
"วันนี้ผมจะมาเล่นเกมส์ ถ้าขวดไวท์นี้ไปหยุดที่ใครให้คนนั้นดื่มหมดแก้ว" แสนดีหมุนขวดไวท์โชว์เล่นเกมส์เอาใจสาวๆ
"อื้ม! ได้พี่พร้อม" แพมที่อยากจะเมาเพราะเธอนั้นเป็นคนที่ชอบดื่มและสนุกอยู่แล้ว
"เอางั้นเลยเหรอนิวตันแสนดี พี่เฟื่องดื่มไม่เก่งทุกคนน่าจะรู้" ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเธอคอไม่แข็ง ตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่มั่นใจกับเกมส์นี้
"ไม่ต้องห่วงครับมีผมกับแสนดีดูแลอยู่แล้วพี่ๆ คือเจ้าหญิงของพวกเราในค่ำคืนนี้ หรืออยากจะให้ผมไปดูแลพี่เฟื่องต่อที่ห้องผมเองก็พร้อมมากนะ" ใบหน้าหล่อละมุนยิ้มหวานทำสายตาหวานหยดใส่
"คิดจะขึ้นห้องพี่เหรอเจ้าเด็กนี่ร้ายนะ เราเดี๋ยวเถอะ" เฟื่องนิมมานขำเธอมีความสุขที่ได้มีคนเอาใจแบบนี้ มันคือความสุขที่เธอสามารถใช้เงินซื้อมันมาได้ แม้ว่าคนที่มองเข้ามาจะไม่เข้าใจมองดูว่าเธอแรงเที่ยวผู้ชายไม่ใช่กุลสตรี แต่ความเป็นจริงเธอไม่เคยเกินเลยกับเด็กทุกคนในร้านสักครั้ง อาจจะถึงเนื้อถึงตัวบ้างแต่มันคือเรื่องปกติสำหรับคนที่มาเที่ยวสถานที่แบบนี้
"ผมอยากจะเป็นแฟนพี่จริงๆเลยต่างหาก"
"ชิ! ไปเคลียสาวๆตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ"
"พี่เฟื่องครับแสนดีเองก็ยังโสดนะ"
"แล้วพี่นุ๊กกี้ล่ะคะทุกคน ไม่อยากเป็นสามีของพี่บ้างเหรอ… อีเฟื่องมันเลือกเยอะคนไหนมันก็ไม่เอา มันจะเก็บน้องสาวมันไว้ให้หยากไย่ขึ้น"
"งื้อ! พวกผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมริวกิมันถึงคลั่งพี่เฟื่องมาก ทั้งสวยทั้งเก่งเอาชนะใจยากอีก"
"พี่แพมว่ามันยังลืมใครบางคนไม่ได้ต่างหาก ที่มันเป็นอยู่ทุกวันนี้"
"หุบปากไปเลยนะอีแพม มึงแดกไปเลย" เฟื่องรู้ว่าแพมกำลังจะพูดถึงใครที่เธอนั้นเกลียดที่สุด จึงรีบตัดบทห้ามทันที
เมื่อสาวๆและหนุ่มๆนั่งคุยและเล่นเกมส์กันอย่างสนุกสนาน พวกเธอลืมคนที่ตั้งใจจะพามาเลี้ยงขอบคุณนั่นคือ เคนโซ่ เขาเองที่ทนรอเฟื่องไม่ไหวในรถจึงแอบมานั่งดูพวกเธอที่โต๊ะด้านหลังเขา คอยมองดูพฤติกรรมต่างๆของเฟื่องและหนุ่มหล่อเขานั้นโกรธจนไม่รู้ว่าจะโกรธแบบไหนแล้ว สมองก็คิดไปต่างๆนานๆว่าเฟื่องนิมมานนั้นร้ายกว่าที่เขาคิดหลายเท่า เมื่อสั่งเครื่องดื่มราคาแพงเขานั้นดื่มไปดูเฟื่องไป หาวิธีที่จะพาเธอกลับคอนโดกับเขาให้ได้
"ติ่ง! ติ่ง! ติ่ง!"
เสียงข้อความในแชทไลน์ของเฟื่องดังขึ้นเธอจึงเปิดข้อความนั้นดูก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ จึงรีบวางแก้วเครื่องดื่มในมือแล้วตอบแชทเพื่อนคนสำคัญที่คิดถึงมากทันที ลูกชุบและเฟื่องเจอกันในโซลเชียลเมื่อสองปีก่อน ทั้งคู่พูดคุยกันได้ทุกเรื่องแม้จะไม่ได้เจอกันจริงๆสักครั้งเพราะอีกคนเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ มีเพียงรูปโปล์ไฟลและรูปถ่ายเท่านั้นที่พอจะเห็นหน้าตากัน ทุกวันสำคัญหรือโอกาสพิเศษเพื่อนสาวในโลกโซลเชียลอย่างลูกชุบจะส่งของขวัญมาให้เฟื่องบ่อยๆ คอยใส่ใจให้คำปรึกษาและปลอบโยนเมื่อเธอเจอปัญหาและให้กำลังใจกันและกันเสมอมา เฟื่องจึงรักและไว้ใจเพื่อนคนนี้มาก เธอเฝ้ารอวันที่จะได้เจอเพื่อนสาวคนนี้ตัวเป็นๆสักครั้ง
ลูกชุบ : สวัสดีเฟื่องทำอะไรอยู่ เราไม่ได้คุยกันหลายวันแล้วคิดถึงจัง
เฟื่อง : สวัสดีลูกชุบเฟื่องก็คิดถึงเหมือนกัน คืนนี้เรามาเที่ยวกับเพื่อนๆ
ลูกชุบ : กวนรึเปล่า?
เฟื่อง : ไม่เลยลูกชุบเรียนหนักเหรอทำไมหายไปตั้งนาน ไม่ทักมาคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อนลืมเพื่อนคนนี้ไปแล้วแน่ๆ
ลูกชุบ : โอ๋ๆ ยุ่งนิดหน่อย เรามีของขวัญจะส่งให้เฟื่องด้วยนะ
เฟื่อง : อีกแล้วเกรงใจลูกชุบซื้อของฝากของใช้ขนมให้เฟื่องตลอดเลย สองปีมานี้เราไม่เคยได้เจอกันจริงๆสักครั้ง
ลูกชุบ : เดี๋ยวเรากลับบ้านที่เมืองไทยเมื่อไหร่ จะไปเจอเธอคนแรกเลย
เฟื่อง : สัญญานะ
ลูกชุบ : อื้ม! แล้วเฟื่องจะพาแฟนมาเจอเราด้วยรึเปล่า?
เฟื่อง : บ้าน่า...เราโสด ลูกชุบเองก็รู้นี่ถ้าเราเป็นผู้ชายจะจีบลูกชุบให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เราชอบคุยกับลูกชุบถ้าวันไหนที่หายไปเราคิดถึงมากเลย
ลูกชุบ : ถ้าเราเป็นผู้ชายล่ะ?
เฟื่อง : ฮ่าๆๆๆ ลูกชุบนี่อารมณ์ขันเนอะหน้าเธอสวยกว่าเราอีก
ลูกชุบ : ตัวจริงสวยสู้เธอไม่ได้หรอกเชื่อสิ
เฟื่อง : แค่นี้ก่อนนะเพื่อนบ่นใหญ่แล้ว มัวแต่คุยเพลิน เราอยากจะเล่าเรื่องราวที่เพิ่งเจอมาให้ฟังมาก เลยมีเรื่องจะปรึกษาด้วย
ลูกชุบ : ได้สิเราพร้อมเสมอขอแค่เป็นเฟื่อง
เฟื่อง : น่ารักบายจ๊ะ
ลูกชุบ : บาย
ทางด้านเคนโซ่ที่เขานึกแผนการอะไรออก จึงเรียกพนักงานเสริฟในร้านคนหนึ่งเข้ามา ให้เงินเขาและให้ไปเรียกนิวตัน เด็กโฮสสุดหล่อที่วันนี้เขาทำหน้าที่ดูแลเฟื่องนิมมานให้ลุกมาหาเขาที่โต๊ะ เมื่อพนักงานเสริฟไปกระซิบที่ข้างๆหูของนิวตัน เขาจึงเดินมาหาเคนโซ่ที่โต๊ะตามคำขอของเขา
"สวัสดีครับพี่เรียกผมมาทำไม วันนี้ผมมีแขกต้องดูแลแล้ว พรุ่งนี้พี่ค่อยเรียกผมมาดูแลนะครับต้องขอโทษด้วยจริงๆ" หนุ่มโฮสสุดหล่อหุ่นนายแบบยกมือไหว้เคนโซ่ ที่เขาทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร
"กูไม่ใช่เกย์"
"แล้วพี่เรียกผมมาหาทำไม?"
"เมียกูจ่ายมึงไปเท่าไหร่?"
"เมียพี่หมายถึงใคร?" นิวตันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลิกคิ้วหนาถามด้วยความสงสัย ชายหนุ่มแต่งตัวดีหน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้านคนนี้เขากำลังสื่อถึงอะไร
"ก็ผู้หญิงที่จ้างมึงดริ้ง และมานั่งตอแหลเอาใจแลกเงินคนนั้นแหล่ะ" ใบหน้าหล่อนิ่งสายตาเย็นชาของเคนโซ่ มองไปที่โต๊ะของเฟื่องนิมมานและเพื่อน
"พี่เฟื่อง?"
"ฉลาดสักทีนะมึงไอ้แมงดา"
"ถ้าพี่จะพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ เชิญตามเมียพี่กลับเองนะ" นิวตันเริ่มหัวเสียไม่พอใจกับสรรพนามดูถูกของเคนโซ่
"ไอ้สัด! กวนบาทากูเหรอวะกูจะให้เงินมึงมากกว่าสามเท่า ให้มึงเลิกยุ่งกับเมียกูแล้วไสหัวไป" มือหนาทุบที่โต๊ะเสียงดังเขากำลังมีอารมณ์โกรธ แต่ก็พยายามข่มใจเอาไว้
"เหอะ! ผมจะเชื่อพี่ได้ยังไงบางทีพี่อาจจะเป็นพวกถ้ำมอง หรือพวกคลั่งคนดังพี่เฟื่องยิ่งเป็นคนสาธารณอยู่" นิวตันเขาไม่เชื่อเคนโซ่ เพราะที่เขารู้มาเฟื่องไม่เคยมีแฟน
"งั้นมึงแหกตาดูนี่" เคนโซ่ยื่นมือถือเป็นรูปถ่ายเขาและเฟื่องตอนที่คบกัน เฟื่องนั้นยิ้มสดใสส่วนเคนโซ่นั้นยิ้มเบาๆกอดคอเธอแก้มแนบชิดสนิทสนม
"แล้วพี่จะจ่ายผมเท่าไหร่ พี่เฟื่องจ่ายมาแล้ว 50,000 คืนนี้"
"ตามที่กูบอก 150,000 แล้วไสหัวไป บอกว่าพ่อป่วยแม่เข้าโรงบาลหมาตายอะไรก็ได้ นี่ถือว่ากูเมตตามึงมากแล้วนะถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงสลบคาตีนกูแน่นอน" เคนโซ่จ้องมองใบหน้าหล่อของนิวตันเขานั้นทำหน้าดุดัน แววตาจริงจังนิวตันจึงรู้สึกกลัว เพราะมองก็รู้ว่าเคนโซเป็นคนดุและอัธพาลไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
"ได้พี่โอนเงินมานี่เลขที่บัญชีผมแล้วผมจะหายไป"
"เหอะ! วันหลังถ้าเมียกูมาเที่ยวอีกแล้วเธอเรียกมึงต้องรีบปฏิเสธ และมาเอาเงินที่กูแทนเข้าใจเปล่า นี่เบอร์โทรกูมึงต้องรายงานกูด้วย" หลังจากโอนเงินให้เคนโซจึงสั่งนิวตัน และย้ำให้เขาเป็นคนรายงานความเคลื่อนไหวของเฟื่อง
"พี่นี่อาการหนักนะเมียเที่ยวโฮสแต่มาเฝ้ามาคอยกันท่า"
"มึงหุบปากแล้วเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ"
"เคดีล"
หลังจากรับเงินและข้อเสนอนิวตันจึงเดินไปหาเฟื่องและเพื่อนๆที่โต๊ะ เขาบอกว่าไม่สบายและต้องกลับไปนอนที่บ้านจึงขอตัวลา เฟื่องแพมนุ๊กจึงให้เงินค่าจ้างและอนุญาตให้เขากลับไป ส่วนคนที่มองดูอยู่อย่างเคนโซ่หัวเราะเบาๆสะใจที่เขาใช้เงินแก้ปัญหาง่ายดายอีกครั้ง เมื่อทุกคนเริ่มเมาเวลาก็ผ่านไปจนร้านใกล้จะปิดเฟื่องนิมมานที่เมาพูดจาเสียงอ้อแอ้ เธอจึงกลับพร้อมกับเพื่อนๆโดยมีนุ๊กและแพมนั่งรถแท็กซี่มาส่งเธอที่คอนโด ร่างบางจึงเดินเซขึ้นห้องเธอพยายามประคองตัวเองให้เดินเข้าลิฟต์
ติ่ง!
เมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเธอต้องผงะ เมื่อเจอกับร่างสูงที่คุ้นตาดวงตากลมโตสดใสรีบเบิกกว้างทันที แล้วชี้นิ้วเรียวไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนขวางทางเธอทันทีด้วยความโกรธ และแสนเอือมที่เขานั้นไม่ยอมไปไหน
"เคนโซ่ ทำไมนายถึงไม่กลับคอนโดตัวเองตามฉันมาถึงห้องทำไม?"
"ฉันลืมของไว้"
"นายโกหก"
"ฉันไม่ได้โกหกไม่เชื่อเธอก็ไปดูที่โต๊ะข้างเตียงเธอสิเฟื่อง"
"ได้นายยืนรอฉันอยู่ที่หน้าห้องนะ ฉันจะหยิบมาให้แล้วนายห้ามเข้ามาในห้องฉันเด็ดขาด" ร่างบางพยายามฝืนให้มีสติมากที่สุด เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธอเมาแล้วเดินไปเปิดห้องตัวเอง ส่วนเคนโซ่นั้นยืนรอเธออยู่ที่หน้าประตูอย่างใจเย็น
- ผู้เขียน
