“คุณอยากกลับแล้วเหรอ?”
ติณกระซิบเพื่อให้มีแค่ฉันคนเดียวที่ได้ยิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่มองออก
“เอ่อ...คือ...”
ฉันรู้สึกอัดอัดที่จะบอกออกไป อันที่จริงฉันน่าจะหยวนๆ ให้เขาโดยการนั่งต่ออีกสักครึ่งชั่วโมงนะจะได้ดูไม่น่าเกลียด รู้สึกเกรงใจเขาขึ้นมาซะงั้น
“ให้ผมไปส่งนะ” เขาเสนอ
“แต่คุณดื่มไวน์ไปตั้งเยอะ”
“ผมมีคนขับรถ”
เออว่ะ รวยระดับนี้ก็ต้องมีคนขับรถแหงอยู่แล้วแหละ ให้เขาไปส่งก็ดีเหมือนกัน จะได้ประหยัดค่าแท็กซี่
“เดี๋ยวฉันอยู่ต่ออีกสักครึ่งชั่วโมงก็ได้”
เพราะว่าตอนนี้ฉันยังไม่กล้าพูดออกไปกลางวงว่าอยากกลับบ้าน มันเหมือนเด็กงอแงอะ
“ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าคุณอยากกลับแล้ว” ว่าแล้วติณก็หันไปทางเพื่อนๆ “พวกมึง เดี๋ยวกูไปส่งขวัญก่อนนะ ดึกแล้ว”
อย่าบอกนะว่าเพราะเขารู้ว่าฉันไม่กล้าบอก เขาก็เลยเป็นคนบอกให้เองเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัด
“ว้า รีบกลับจังล่ะขวัญ อันที่จริงคุ
