บทที่7.
พร่างฟ้าไม่ต้องรอนานเลยกับคำตอบที่ตนเองคาใจ เธออุบเงียบทำเป็นไม่รู้เรื่อง และคอยสังเกตความเป็นไปในบ้านจันธกาจ เพื่อประกอบการตัดสินใจ
“เมื่อไหร่จะกลับมาหาพ่อสักที?” เจ้าสัวประกาศทวงถามบุตรสาว เมื่อพร่างฟ้าพักผ่อนนานเกินไปที่บ้านของว่าที่สามี
“พ่อคิดถึงฟ้าล่ะสิคะ?” เสียงบุตรสาวถามกลับ
เจ้าสัวยิ้มกว้างก่อนตอบ “คิดถึงสิ ไม่คิดถึงลูกจะคิดถึงใครล่ะ?”
บุตรสาวคนเดียวของเจ้าสัวใหญ่แห่งภาคตะวันออกยิ้มกริ่ม
“พ่อรอฟ้าอีกสักพักนะคะ” เสียงบุตรสาวตอบ และคนเป็นพ่อก็สะดุดใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอไงยัยฟ้า?” ท่านถามกลับพร้อมกับรู้สึกเป็นห่วง
พร่างฟ้าถอนใจแรงๆ ก่อนตอบ “ที่พ่อเคยเตือนฟ้า ดูเหมือนจะเป็นจริงค่ะ” เธอหยุดพูดเมื่อความเจ็บแปลบวิ่งกระแทกที่ก้อนเนื้อหัวใจ
เสียงถอนลมหายใจแรงๆ จากคนเป็นพ่อดังขึ้น “ไหวไหมล่ะลูก?” พร้อมกับคำถามที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยเต็มเปี่ยม
“ไหวค่ะ ฟ้าแค่อยากแน่ใจ และอยากช
