มีนาเดินผิวปากฮัมเพลงเข้ามาในสำนักงาน ช่วงนี้ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดอารมณ์ดี แต่งตัวหวานแหวเป็นเด็กอ่อนกว่าอายุจริงราวยี่สิบปี ทุกคนมองหัวหน้าด้วยอาการตะลึง หลายวันมาแล้วที่มีหน้าสดใส ร้องเพลงอารมณ์ดีได้ทั้งวัน ในเวลางานก็ไม่เกรี้ยวกราด ผุดไอเดียด้านการตลาดแจ่มๆ ออกมาให้ลูกน้องได้คิดตามในทุกๆ วัน
“เจ๊” เมย์ขานเรียกหัวหน้า
“ว่าไงเมย์” ปกติจะเรียกยัยร่าน หลายวันนี้ยัยเมย์ถูกเรียกอย่างน่ารัก เมย์ น้องเมย์ เมย์จ๋า จนเมย์ขนลุก ไม่เว้นแต่แม้แต่พิสุทธ์ด้วย
“เจ๊กินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าเมย์ว่าจะถามเจ๊หลายวันแล้ว พอดีงานยุ่งๆ”
“ทำไมคิดว่าฉันเป็นแบบนั้นล่ะเมย์จ๋า” น่านไงเอาอีกแล้วเมย์จ๋า มีนาเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารที่ลูกน้องนำ ผลการวิจัยตลาด และโพลการทำแบบสอบถามมาให้หัวหน้าตรวจบนโต๊ะ
“บอกมาซะดีๆ นะเจ๊มีเคล็ดลับอะไรทำให้หน้าเด็ก เด็กว่าพิ้งกี้ และนังเมย์อีก” พิสุทธิ์เอ่ยถามโดยไม่ยั้งปากแล้วตอนน
