ตอนพิเศษที่ 2
ปิ่นหยก
ชีวิตแต่ละวันของหมีหมีก็มักผ่านไปเช่นนี้ การหายตัวไปอย่างมิได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้าหรือบอกกล่าวสั่งความไว้กับบ่าวไพร่ของสามีเกิดขึ้นประจำ จนกระทั่งสี่วันให้หลังเขาค่อยกลับมา นางพอซักถามเขาก็เพียงบอก
“สหายมีภัยเดือดร้อน” “…”
บนโต๊ะอาหาร
“ท่านพี่ได้นำเงินจากหลงจู๊เยว่ไปเจ็ดร้อยตำลึงหรือไม่เจ้าคะ”
เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมา นางก็พบว่าสามีนอนอยู่ข้างกาย มิทราบเขากลับมาตั้งแต่ตอนไหน จึงฉวยโอกาสขณะรับประทานอาหาร ทวงถามเงินทองจากเขา
“จำไม่ได้แล้ว ข้าเหมือนจะเอาจากเยว่ชิวมานิดหน่อย แต่ไม่ได้นับดูว่าเท่าไร” “…”
เซียวอันใช้ตะเกียบพุ้ยข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ เขายอมรับหน้าตาเฉย มิได้รู้สึกผิดอะไรที่ปิดบังภรรยา
“ท่านพี่ไฉนนำเงินของร้านออกไปไม่บอกเราค่าใช้จ่ายส่วนตัวท่านก็สองร้อยตำลึงแล้วนะ นี่ยังไม่พอใช้อีกหรือ?”
แม้จะเอ่ยตำหนิสามี แต่นางกับมิกล้าสบตาเขา ซ้ำเสียงพูดยังเ
