“แกๆ บริษัทที่ฉันไปฝึกงาน เจอแต่มนุษย์ป้า น่ารำคาญ มาใช้ชงกาแฟ ล้างจานทั้งวัน”
“น่าสงสาร ธนาคารที่ฉันไปทำ ได้เบี้ยเลี้ยงด้วยนะ พี่ๆ ใจดีเว่อร์ๆ ”
“ที่ทำงานฉันเจอแต่คนหล่อๆ เพียบเลย นักบิน สจ็วต คิดถูกแล้วที่ไปสายการบิน”
“แกล่ะ นังกวาง แหม ๆ ได้ข่าวว่าเสน่ห์แรงนะ”
เพื่อนคนหนึ่งแซวขึ้น ระหว่างที่ศรุตานั่งก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ เธอเงยหน้าขึ้นมาแบบงง ๆ
“เอ...กวางชั้นว่าแกเปลี่ยนไปนะ ดูเรียบร้อยเลดี้ขึ้นนะะ แถมไม่ปากมากเหมือนเมื่อก่อน”
“ต้องใช่แน่ ๆ รุ่นพี่สุดหล่อฮาร์ดคอร์ พี่เกินเอื้อมคนนั้นแน่ๆ ไม่อัปเดตให้ฟังเลยนะ”
แม้ว่าจะพยายามพูดปฏิเสธบ่ายเบี่ยงประเด็นแค่ไหน หากพูดด้วยน้ำเสียงสูง ใบหน้าแดงก่ำ สายตาล่อกแล่ก มือไม้ชี้ไปโน่นนี้เรื่อยเปื่อย ต่อให้เป็นเด็กๆ ก็จับได้ไม่ยาก กระทั่งถูกต้อนจนมุมประกอบกับทักษะการกลบเกลื่อนที่ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย ศรุตาเปิดปากยอมรับว่าคบหากันเป็นแฟนแล้ว ทำให้
