ในขณะที่หลิงลี่ย่าไม่รู้ว่าจะต้องวางตัวอย่างไรต่อไปจึงจะแนบเนียนและสมเหตุสมผล
“ทะ...ท่านผู้เฒ่า! ขะ...ข้า..จะต้องทำตัวเช่นไรต่อไป จึงจะทำให้ทุกคนเชื่อว่าข้าคือไป๋เสวี่ยหรง”หญิงสาวเอ่ยถามอยู่ภายในใจ หากแต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นคือความเงียบงัน ก่อนจะนึกถึงคำกล่าวของหยกสวรรค์ที่ได้บอกนางก่อนหน้านี้
“จริงสิ! ท่านผู้เฒ่าเคยบอกว่าพอก้าวออกมาจากถ้ำแล้ว ก็ไม่สามารถติดต่อสื่อสารกันได้อีกเลย แสดงว่าจากนี้ไปเราก็ต้องลุยเดี่ยวอยู่ตามลำพัง โอ๊ย!!! ทำไมจึงสวรรค์ไม่เลือกคนอื่นมาเรียกไอ้คนขี้รำคาญอย่างเราทำไมกันเนี่ย”หญิงสาวบ่นอยู่ภายในใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้น
“ทะ...ท่านคือท่านแม่ของข้าอย่างนั้นเหรอ”
คำถามดังกล่าวสร้างรอยแย้มยิ้มด้วยความดีใจเกิดขึ้นกับหลินฮูหยินเป็นยิ่งนัก นางยกมือขึ้นลูบใบหน้าแสนสวยของบุตรสาวอย่างแสนรัก
“เจ้าคือลูกของแม่หรงเอ๋อร์ แม่อุ้มท้องและให้กำเนิดเจ้าอีกทั้งคอยดูแลเจ้านับตั้
