บ้านพักตากอากาศสกุลไป๋
“ข้าขอขอบคุณ คุณชายมากเลยเจ้าค่ะ อุตส่าห์อุ้มจนมาถึงบ้าน”ลีย่ากล่าวขอบคุณแม่ทัพตัวเท่ายักษ์ เมื่อเขาอุ้มเธอจนมาถึงบ้านพักตากอากาศของสกุลไป๋
“เปลี่ยนคำขอบคุณของเจ้าเป็นอย่างอื่นจะได้หรือไม่แมวน้อยตัวเล็ก”ลี่หยางพูดทีเล่นทีจริง แต่ภายในใจนั้นคิดจริงๆ ว่าอยากเปลี่ยนคำขอบคุณของนาง เป็นอย่างอื่นซึ่งสิ่งที่ต้องการอยู่ภายในใจส่วนลึกนั่นก็คือตัวของนางนั่นเอง
“เออ... ไม่รับคำขอบคุณแล้วจะเปลี่ยนเอาอะไรหนอ...เหอๆ คนสมัยโบราณพูดอะไรเข้าใจยากเสียจริงๆ”หญิงสาวคิดในใจสีหน้ายังเต็มไปด้วยความประลาดใจไม่รู้วาย
ลี่หยางกวาดสายตาไปทั่วบ้านพัก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย ครั้นเห็นทั่วทั้งบริเวณเรือนไร้สิ้นบ่าวไพร่ที่เฝ้าคอยรับใช้และเรียกสอยใช้งาน
“บ่าวไพร่ไปไหนกันหมดอย่างนั้นรึ เหตุใดจึงปล่อยให้อยู่เพียงลำพังเช่นนี้ เจ้าก็มาขาแผลงเจ็บเอาแบบนี้ด้วย จะลุกจะนั่งล้วนลำบากยิ่งนัก หรือว่าเ
