พิษรัก - 3
1023 คำ
"โอเค เดี๋ยวพี่รีบไป"ดารินรีบกดวางสายก่อนจะหยิบเอากุญแจรถแล้วรีบไปที่ผับของคเชนทร์ เธอใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในการขับรถมาถึงที่ผับของคเชนทร์ ดารินรีบเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในผับหรูแล้วตรงไปที่โซนVIPที่เชนบอกว่าซันอยู่
ดารินหยุดและยืนมองสภาพของคนตรงหน้านิ่ง นี่เขาเป็นบ้าอะไรถึงได้เมาเหมือนหมาตั้งแต่หัววันแบบนี้ ก่อนที่เธอจะออกไปจากคอนโดเขาก็ยังดีๆอยู่เลยแล้วนี่เป็นบ้าอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ ดารินได้แต่ถอนหายใจและมองใครคนรักอย่าคิดไม่ตก
"สวัสดีครับพี่ดา"เชนเอ่ยทักขึ้น ดารินเพียงพยักหน้ารับและยิ้มบางๆให้เขา
"ช่วยพาซันไปที่รถพี่ได้ไหม?"ดารินเอ่ยบอกเชนออกไปเพราะเธอคนเดียวคงแบกซันไปไม่ไหว
"ได้ครับ"
ตอนนี้ซันเมาหลับหมดสภาพอยู่ในรถเรียบร้อย เมาแบบไม่ได้สติ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกับคเชนทร์พยายามแบกลากเขามาที่รถด้วยความยากลำบาก เพราะคนเมาจะทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดของเขายิ่งทำให้หนักขึ้นไปอีก
"ขอบใจมากนะเชน ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะ"
"ครับผม ขับรถกลับดีๆนะครับ"ว่าพร้อมโบกมือลา
"จ๊ะ"ดารินเดินอ้อมไปขึ้นฝังคนขับ ก่อนจะเคลื่อนรถให้วิ่งออกไป...จุดหมายคือคอนโด
พรึ่บ!!
ดารินประคองซันให้นอนลงที่เตียงนอน ก่อนจะเดินเข้าไปเอากาละมังและผ้ามาเช็ดตัวให้เขา
"ซัน อยู่นิ่งๆสิจะดิ้นทำไมเนี่ย!!"ดารินว่าขึ้นเมื่อเขาเริ่มดิ้นไปมา ในขณะที่เธอกำลังจะถอดเสื้อผ้าออกให้เขา
จนกว่าจะเช็ดตัวให้กับซันเสร็จก็ใช่เวลาพอสมควร ดารินก็เดินเข้าไปอาบนํ้าชำระร่างกายและกลับมานอนลงข้างๆคนเมาก่อนหลับไป
วันต่อมา
"อืมมมม~"เสียงของร่างหนาเริ่มประทวนขึ้นในตอนสายๆของวัน ดวงตาคมกระพริบถี่ๆเพื่อปรับโฟกัส ก่อนจะประคองตัวเองลุกขึ้นอาการปวดหัวก็แล่นเข้ามา คำถามแรกเขากลับมาที่ห้องได้ยังไง ใครเป็นคนพากลับมา ไอ้เชนเหรอ? เขาตั้งคำถามไว้แค่นั้นก่อนจะลุกลงออกจากเตียง
ซันเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นร่างบางของผู้หญิงที่เขารักนั่งอยู่ ดารินหันหน้ากลับมามองซันเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินผ่านเขาไปแต่ซันคว้ามือบางของดารินเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินผ่าเขาไป
"ปล่อย!!!"ดารินพูดพร้อมกับบิดข้อมือให้ออกจากอุ้งมือหนาของซัน
"ทำไม ผัวมันจับมือเมียไม่ได้หรือไงหรือต้องให้ไอ้ชู้ที่โกหกฉันเพื่อไปหามันถึงจะจับ จูบ ลูบ คลำ เธอได้"คำพูดที่ซันไม่เคยเอ่ยพูดกับหญิงสาวอันเป็นที่รักถูกพ่นออกมาจนทำให้คนฟังถึงกับหน้าชา ดารินมองหน้าเขาด้วยความเสียใจและความโกรธเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดพวกนี้ออกมาจากปากของชายคนที่เธอเรียกว่าคนรัก
"ซัน!!!!"เผียะ!! มือเรียวบางอีกข้างยกขึ้นตวัดเข้าที่ซีกหน้าคมอย่างแรงด้วยความโกรธ
"หึ!!"เขาเดาะลิ้นหนาที่พุ้งแก้มด้านที่ถูกตบ ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากให้คนตรงหน้า
"ทำไมฉันพูดแทงใจดำเธอรึไงและอย่ามาใช้สายตาแบบนี้มองฉัน จำไว้นะว่าเธอเป็นของของฉันอย่าเที่ยวร่านไปอ้าขาให้ใครเอาอีก"พูดออกมาอย่างคนไม่มีเหตุผลเขาไม่ฟังคำอธิบายหรืออะไรจากเธอเลยคำกล่าวหาว่าร้ายที่เขาได้ว่าให้เธอนั้นทำให้ดารินยิ่งไม่พอใจมากขึ้นไปอีกแต่เธอก็ต้องพยายามใจเย็นเมื่อเห็นอีกคนกำลังร้อน
"ฟังกันบ้างจะได้ไหมซัน ฟังเหตุผลของดาได้หรือเปล่า?"ดารินเอ่ยถามเขาออกไปเสียงแผ่วเบา หญิงสาวพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
"ต้องฟังอะไรอีกละ ฉันเห็นกับตาว่าเธอโกหกฉันเพื่อออกไปหามัน"ซันเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงเกี้ยวกาจและน่ากลัวในแบบที่ดารินไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าเขาไม่ขับรถตามเธอไปเขาคงไม่รู้หรอกว่าแฟนสุดที่รักของเขาโกหกเขาเพื่อออกไปหาผู้ชายที่เขาเกลียดและไม่ชอบขี้หน้า
"เขาแค่อยากได้ดอกไม้ไปจัดงานวันเกิดให้แม่เขา และที่ดาไม่บอกซันเพราะซันเป็นแบบนี้ไง!!!"
"อยากได้ดอกไม้หรืออยากได้เจ้าของร้านดอกไม้กันแน่!!"ซันเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เธอเคยบอกแล้วไงว่าเวลาเขาโกรธหรือไม่พอใจอะไร เขาไม่ใครฟังใครแม้กระทั้งเธอ
"ซัน ถ้ายังบ้าไม่ยอมฟังใครอยู่แบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกัน ปล่อย!!"ดารินหมดความอดทนสบัดแขนออกจากอุ้งมือหนาก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องแต่โชคก็ไม่เข้าข้างเมื่อเธอเดินชนเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรงจนล้วงล้มลงพื้น
พรึ่บ!! ตุบ!! โอ้ยย!!
"ดา!!"ซันร้องเรียกชื่อดารินอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาว มือหนาประคองร่างบางใหม่ลุกขึ้นก่อนจะอุ้มเธอมาวางที่โซฟา ความโกรธเคียงใดๆลบเลือนหายไปในชั่วขณะเพียงแค่เห็นร่างบางของคนรักเจ็บ
ซันรีบเดินไปเอากล่องยามา แล้วจัดการทาแผลฟกชํ้าที่ต้นขาอ่อนให้เธออย่างเบามือแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรจนทาแผลเสร็จ
"ห่วงด้วยเหรอ?"ดารินถามขึ้นเบาๆ ซันเงยหน้ามองเธอเล็กน้อยก่อนจะทำใจแข็งเดินเอากล่องยาไปเก็บแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน ส่วนดารินก็ได้แต่มองตานิ่งๆ
- ผู้เขียน
