“ว่าไงดอกแก้ว ทำไมฉันถามแล้วไม่ตอบ” พิธานถามย้ำเสียงพร่า มือหนาไม่อยู่นิ่ง เขาลูบไล้หน้าท้องของเธอผ่านเนื้อผ้านุ่มไปมาไม่หยุด
"สะ...เสี่ย"
ดอกแก้วเกร็งตัว หายใจติดขัด เธอกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายของเธอเหมือนเคยชินกับมือของเสี่ยทั้งๆ ที่เขาหายไปเป็นอาทิตย์ แต่มันกลับตอบรับสัมผัสนั้นอย่างน่าอาย ราวกับสมองถูกตั้งโปรแกรมไว้ว่าเมื่อไหร่ที่เสี่ยต้องการ เธอก็ต้องตอบสนองในทันที
“ถ้ายังไม่หาย ฉันจะได้ไม่ทำ”
คำพูดของเสี่ยราวกับเปิดโอกาสให้ดอกแก้วได้ปฏิเสธ เพียงแค่เธอเอ่ยออกไปแค่คำเดียวว่ายังไม่หาย ค่ำคืนนี้เขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ...
เธอแค่โกหก... แค่ตอบไปว่ายังไม่หายเท่านั้น
“หะ...หายแล้วค่ะ”
ร่างกายของดอกแก้ว ถูกพิธานควบคุมโดยสิ้นเชิง
"ดอกแก้วหายเจ็บแล้วค่ะเสี่ย"
แทนที่เธอจะตอบไปว่ายังไม่หาย รีบคว้าโอกาสที่เสี่ยหยิบยื่นมาให้ แต่เธอกลับตอบออกไปเต็มปากเต็มคำว่าหายเจ็บแล้ว
ราวกับกำลั
