บทที่ 04 คนในใจ
1093 คำ
@ร้านคาเฟ่A
"นายจะเข้าไปด้วยกันไหม?..." ใบหน้าสวยหันมาถามเพื่อนสนิทตัวสูงที่เดินเงียบๆ ด้านข้างเธอ เมื่อทั้งสองเดินมาถึงร้านกาแฟเล็กๆ แถวมหาวิทยาลัยตามที่นัดหมายหลังจากที่แยกย้ายกับเพื่อนสนิทอีกสองคนมาได้ไม่นาน
"ไม่" เสียงทุ้มนิ่งของคีรันตอบกลับสั้นๆ ตามประสาเขา มือหนาล้วงไปหยิบกล่องบุหรี่สีดำเมี่ยมออกจากกระเป๋ากางเกง ใช้ดวงตาคมสอดส่องเพื่อต้องการจะหาที่ระบาย
"ที่นี่เป็นที่สาธารณะ ลานจอดรถถึงจะสูบได้"
"..." เมื่อได้ยินดังนั้นคีรันจึงจัดการเก็บมันกลับเข้าที่เดิมสาวเท้ายาวเดินไปหาที่นั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าร้านแทน
"นายไปทำธุระของนายก่อนก็ได้ คนเยอะขนาดนี้พี่เฟรมไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก เขาไม่ได้ร้ายขนาดนั้น"
"รีบคุย...ฉันร้อน" เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยอย่างไม่สนใจในคำบอกของเธอ มือหนาเลื่อนไปคลายเน็คไทของชุดนักศึกษาออกเพื่อต้องการอากาศถ่ายเท เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มกรอบหน้าเมื่อแดดยามบ่ายสอดส่องไปที่ใบหน้าหล่อของเขา
"เฮ้อ พาคุณหนูมาลำบากแท้ๆ" เอวาบ่นเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในร้าน ดวงตากลมโตสอดส่องหาคนที่นัดเจอในวันนี้
คีรันมองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินเข้าไปอย่างไม่ละสายตาใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ในตอนนี้ไม่สามารถบอกได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไร ประตูกระจกของร้านทำให้เขามองเห็นทุกการกระทำของร่างเล็กรวมไปถึงผู้ชายที่เธอนัดคุยในวันนี้
"พี่นัดฉันวันนี้ มีอะไร" ทันทีที่คนตัวเล็กหย่อนสะโพกนั่งลงตรงข้ามกับชายร่างสูงที่เป็นคนนัด เรียวปากเล็กก็ไม่รอช้าที่จะรีบเปิดประเด็นขึ้นโดยที่ไม่คิดจะทักทายอะไร
"มาถึงก็คุยเลยเหรอ สั่งอะไรก่อนสิ" เฟรมชายหนุ่มรุ่นพี่วิศวะที่พยายามตามจีบเธอมานานเอ่ยตอบอย่างเปลี่ยนเรื่อง มือหนาเลื่อนมาดึงเมนูของร้านส่งให้ร่างเล็กพร้อมกับเจ้าตัวที่ก้มลงมาดูเมนูอย่างไม่สนใจในท่าทีหงุดหงิดไม่พอใจของเอวา
"ฉันรีบ พี่มีอะไรก็พูดมา" ตอนนี้คนเดียวที่เธอคิดถึงคือคนที่นั่งรออยู่ด้านนอก เธอไม่อยากให้เขารอนานจึงรีบเร่งที่จะถามถึงธุระของคนตรงหน้าให้จบเร็วที่สุด
"ถ้ารีบงั้นก็ค่อยนัดคุยกันวันหลัง"
"พี่อย่ามาใช้เล่ห์เหลี่ยมกับฉัน มีอะไรก็พูดมา เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะออกมาเจอพี่อีก"
"..." เฟรมนิ่งอย่างไม่มีอะไรจะเอ่ย
"ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันกลับ แล้วพี่ก็เลิกตามตื๊อฉันสักที เลิกประกาศกับคนอื่นว่าเราเป็นอะไรกันทั้งที่มันไม่ใช่ความจริง พี่น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าฉันไม่เคยคิดอะไรกับพี่" สิ้นเสียงหวานเอ่ย เอวาก็หยัดตัวยืนขึ้นหมายจะเดินออกจากร้าน ทว่า...
หมับ!
"แล้วที่ผ่านมาคืออะไร" ไม่ทันทีที่ร่างเล็กจะได้เดินออกไป มือบางของเธอก็ถูกคนตรงข้ามคว้าไว้พร้อมกับโยนคำถามใส่หน้าคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดังขึ้นกว่าเดิม ภายในร้านที่มีคนไม่เยอะมากเริ่มพากันหันมาสนใจยังทั้งสองคน
"ฉันชัดเจนกับพี่มาตลอด...พี่น่าจะรู้คำตอบดี" ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอตัดสินใจจะเริ่มคุย เธอได้พูดอย่างชัดเจนเน้นย้ำถึงสถานะมาตลอดว่ามันคงมากกว่าคำว่าคนคุยไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าเธอก็พูดกับคนอื่นๆ อย่างชัดเจนเช่นกัน
"ทำไม...ทำไมพี่ถึงเป็นคนนั้นไม่ได้?" เฟรมพูดขึ้นเลื่อนมือเล็กของเอวามากุมไว้ โดยที่เอวาเองก็พยายามแกะมือปลาหมึกออกเพื่อต้องการเป็นอิสระ
"ปล่อยฉัน"
"ตอบพี่สิเอวา เพราะอะไร"
"…"
"เพราะฉันมีคนในใจแล้ว" เรียวปากเล็กของเอวาตัดสินใจพูดขึ้นหลังจากที่เธอยืนเงียบไปนาน ดวงตากลมโตที่สื่อถึงอะไรบางอย่างเลื่อนไปมองยังคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในร้านด้วยท่าทีร้อนรนสาวเท้าหนักเดินตรงมาหาเธอ
"มีอะไรกัน" กระทั่งเสียงทุ้มหนาของคีรันที่เดินมาถึงเอ่ยดังขึ้น ดวงตาคมกริบจดจ้องไปที่มือที่กำลังประสานกันตรงหน้าเขา
"ปล่อยฉันนะพี่เฟรม" เอวาพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม ทว่ามือสากกลับกำแน่นขึ้นทันทีที่ได้ยินคำตอบที่ไม่ค่อยพอใจออกมาจากปากเล็ก
"เจ็บ"
"ผมว่าพี่ปล่อยมือเพื่อนผมดีกว่า" เสียงเย็นชาถูกสาดใส่พร้อมกับดวงตาคมกริบที่เริ่มฉายถึงความดุดันแผ่รังสีของความน่ากลัวที่เย็นยะเยือกจนรู้สึกขนลุก
"ปล่อย" คีรันเอ่ยอีกครั้งพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้
พรึ่บ!
และแล้วมือเล็กก็สะบัดออกจนสำเร็จ เอวาลูบแขนตรงที่เกิดรอยแดงจากการถูกบีบแน่นเพื่อคลายความเจ็บ โดยที่ทุกการกระทำของเธอล้วนแต่อยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด
"..." นัยน์ตาคมเข้มตวัดสายตาไปมองยังเจ้าของการกระทำด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก คีรันมองหน้าเขานิ่งๆ อารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในกำลังจะปะทุระเบิดออกมา ทว่า...
"รันไปเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว" มือเรียวกลับคว้าแขนของคีรันไว้พร้อมกับส่ายหัวห้ามไม่ให้เขาทำ เธอรู้ดีว่าตอนนี้...เขาเริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว
"..." เจ้าของร่างหนาก็นิ่งเบนสายตาดุดันมามองยังมือเรียวที่กำลังห้ามปราม
"มันจบแล้ว" เอวาเอ่ยเสียงเบา ฉายแววตาอ้อนวอนเพื่อไม่ต้องการให้เพื่อนสนิทมีเรื่องเพราะเธอ
"หยุดทุกอย่างที่พี่กำลังทำกับเอวา" เสียงหนาเปลี่ยนเป้าหมายมาพูดกับชายหนุ่มรุ่นพี่ตรงหน้าเน้นย้ำทุกประโยคอย่างชัดเจน
"ทำไมกูต้องฟังมึง?" ทว่าเฟรมกลับเลิกคิ้วถามด้วยความกวนประสาท
"ไม่ฟังก็ได้ครับ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่...ถือว่าผมเตือนแล้ว" สิ้นเสียงหนาเอ่ย มือสากของคีรันก็คว้ามือของเอวาเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
