"อ้าวคีรันคีริว...พวกนายมาเที่ยวที่นี่กันด้วยเหรอ?" เรียวปากบางอมชมพูยิ้มหวานถามเพื่อนอีกสองคนด้วยท่าทีปกติ การกระทำของเอวาทำให้อิงดาวที่ยืนด้านข้างแปลกใจไม่น้อย ทั้งที่ปกติพวกเธอจะลนลานกันเพราะความกลัวเพื่อนจะโกรธและชอบดุ ทว่าวันนี้เพื่อนตัวเล็กกลับเผชิญหน้ายิ้มสู้ราวกับเป็นคนละคน
"..." คีรันไม่ตอบคำถาม เขาจ้องมองใบหน้าสวยที่กำลังยิ้มระรื่นเขม็งโดยที่ไม่ได้สนใจว่ากำลังมีอีกหนึ่งสายตาของชายแปลกหน้าที่คั่นกลางกำลังมองเขา
"พี่ชายเหรอ?" คนตัวเล็กไม่ทันที่จะได้เอ่ยตอบ ทว่ากลับมีเสียงของผู้ชายที่แทรกขึ้นหันไปถามเอวาแทน
"เพื่อนน่ะ เพื่อนสนิทฉันเอง..."
"...พวกนายพึ่งมาเหรอ เสียดายจังพวกฉันมานานจนใกล้จะกลับแล้ว" เอวาเอ่ยต่อ
"จะกลับกันแล้วเหรอครับ ดูท่าพวกคุณดูมึนๆ ขับรถไม่สะดวก ให้ผมไปส่งไหมครับ พอดีผมเป็นเจ้าของร้านที่นี่ครับ" ชายคนนั้นเอ่ยต่อ ก่อนที่จะยกยิ้มหวานกระชากใจให้เอวา เพราะเจ้าของ
