ตอนที่ 2
2089 คำ
ตอนที่ 2
พอออดเลิกเรียนดังปุ๊บฉันก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวไปเริ่มงานผู้จัดการทีมครั้งแรกปั๊บ ซีคอนที่เก็บของเสร็จแล้วเดินตรงมาที่โต๊ะฉันทันที คงคิดจะชวนฉันไปเที่ยวต่อสินะ
“สโนว์ >_‘น้องเข้ามาทำอะไรในโรงเรียนมัธยมครับ ^^’
เด็กชายที่สูงเกือบหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซ็นต์ตั้งแต่ตอน ม.1 เอ่ยถามเด็กหญิงที่สูงไม่ถึงร้อยห้าสิบที่ยืนอยู่ตรงหน้า
‘ฉันอยู่ ม.1 แล้วต่างหาก’
เด็กหญิงเถียง แล้วพยายามเขย่งเท้าเพื่อยืดตัวให้สูงเท่าเขา
‘ม.1! จริงเหรอเนี่ย สงสัยหยุดโตตั้งแต่จบชั้นประถมแหงๆ’
เขาว่าพลางเอามือแตะที่หัวของเด็กหญิงแล้วเลื่อนมาวัดระดับกับตัวเขา ปรากฏว่าเธอสูงเลยหน้าท้องเขามาเพียงนิดเดียวเท่านั้น
“อ๊ะ!”
ฉันสะบัดหัวตัวเองอย่างรุนแรงเมื่อดันไปนึกถึงเหตุการณ์บ้าๆ ที่ฉันขุดหลุมฝังมันไปนานเกือบสี่ปีแล้ว เธอห้ามนึกถึงเรื่องบ้าๆ นั่นอีกเด็ดขาดเลยนะ!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
บีไอก้มหน้าลงมาถาม เขามองฉันด้วยแววตาสงสัยก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะหน้าผากฉัน และไปแตะหน้าผากของตัวเองอีกทีเพื่อวัดไข้
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“อย่ามาแตะตัวฉัน“
ฉันปัดมือเขาออกก่อนจะถือเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเดินไปห้องน้ำหลังโรงยิมแทน ถ้าคิดที่จะเป็นผู้จัดการของทีมเบสบอลชายต่อไป ฉันก็ต้องเตรียมใจที่จะเจอกับเขาแบบนี้ทุกวันสินะ!
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็รีบมาทำหน้าที่ของตัวเอง อันดับแรกต้องเอาน้ำไปเสิร์ฟให้พวกนักกีฬาทุกคน ก่อนจะไปทำความสะอาดห้องชมรมและห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็รอเอาชุดที่พวกเขาใส่ซ้อมกลับไปซัก พร้อมกับทำความสะอาดอุปกรณ์ เอาล่ะ! จะขอเริ่มงาน ณ บัดนี้!
“น้ำมาแล้ว! มาดื่มน้ำกันก่อนสิ”
ฉันตะโกนเรียกพวกนักกีฬาในสนาม มีแต่สมาชิกใหม่ๆ ทั้งนั้นเลย คนเก่าๆ ที่ฉันเคยเจอสงสัยคงเรียนจบกันไปหมดแล้ว
“ขอบคุณครับรุ่นพี่ เย็นชื่นใจจังเลย~”
ชายหนุ่มรุ่นน้องว่า แต่ทีมเบสบอลชายโรงเรียนนี้นี่หน้าตาดีกันทุกคนเลยนะ อย่างกับเลือกนักกีฬาที่หน้าตางั้นแหละ แต่พอเห็นฝีมือของพวกเขาแล้วก็ต้องยอมรับเลยว่าเข้ามาเพราะความสามารถล้วนๆ
“ไม่เป็นไรหรอกริวจิ มันเป็นหน้าที่ของฉันน่ะ -_-“
“ผมชื่อฮิวจิต่างหากล่ะครับ TOT”
“อ้าวเหรอ -_-a”
ฉันเกาหัวตัวเองแก้เก้อ ฉันว่าฉันจำไม่ผิดนี่นา ช่างมันเถอะ จะริวจิหรือคิวจิก็เหมือนกันนั่นแหละ อย่างน้อยก็มี “จิ”!
“ขอน้ำให้ฉันด้วยสิ ^^”
ฉันส่งน้ำให้อย่างว่าง่ายโดยไม่มองหน้าคนขอ เพราะสายตากำลังจดจ้องไปที่ไม้เบสบอลในมือของรุ่นน้องคนหนึ่ง ถ้าฉัน...สามารถจับไม้ได้อีกครั้งก็ดีน่ะสิ จะได้หวดลูกเบสบอลเพื่อทำโฮมรันอีกครั้งหนึ่ง
หมับ!
“( -_-)” ฉันหันไปมองคนที่เดินมาขอน้ำทันที หยิบแต่แก้วน้ำไม่ได้หรือไง ทำไมต้องจับมือฉันด้วย! “นาย!”
อีตาบีไออีกแล้ว หมอนี่จะตามกวนประสาทฉันทุกฝีก้าวเลยใช่มั้ย = =++
“ทำไมไม่ลงไปซ้อมด้วยกันล่ะ แบตเตอร์ขอตัวกลับบ้านไปก่อนคนหนึ่งพอดี ^^”
เขาบอกพร้อมกับชี้ลงไปที่สนาม พวกรุ่นน้องคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“นั่นสิ เอาไม้ผมไปก่อนก็ได้ ผมอยากเห็นลูกโฮมรันของรุ่นพี่ใจจะขาดแล้ว”
เจ้าของไม้เบสบอลที่ฉันยืนมองเมื่อกี้ยัดไม้เบสบอลใส่มือฉัน ทันทีที่มือของฉันได้สัมผัสกับมัน ฉันก็เหวี่ยงไม้เบสบอลทิ้งลงพื้นทันที
“ไม่! ฉันไม่เล่น ยังไงฉันก็ไม่เล่น!”
ฉันตะโกนลั่น ลมหายใจหอบถี่กะทันหัน ร่างกายของฉันขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ราวกับว่าเป็นอัมพาตไปกะทันหัน!
วี้หว่อๆๆๆๆ...
‘อย่าเป็นอะไรนะ คาเอโกะ! คาเอโกะ!’
‘สโนว์...’
‘คาเอโกะ!!!’
“สะ...สโนว์ เป็นอะไรไปน่ะ”
“ไม่ ฉันไม่เล่น ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาของฉัน ร่างกายค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง คาเอโกะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ...
“สโนว์! เธอเป็นอะไรน่ะ! ตั้งสติหน่อยสิสโนว์!”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”
“สโนว์ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่”
หมับ...
“นาย...”
ฉันเงยหน้ามองบีไอที่ดึงตัวฉันเข้าไปกอด เขาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้พลางลูบเส้นผมฉันอย่างนุ่มนวล อบอุ่นเหลือเกิน...
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายเชื่อฉันใช่มั้ย ใช่มั้ย...”
ฉันเขย่าตัวเขาแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงที่สั่นพร่า คะ...คอแห้งจัง เหมือนมีบางอย่างดูดน้ำจากในร่างกายของฉันอออกไปจนหมด ทำไมทรมานแบบนี้...
“ฉันเชื่อเธอ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ”
“ดีจัง...อย่างน้อยก็มีนายที่เชื่อฉัน...”
สิ้นคำพูดสุดท้าย สโนไวท์ก็สลบไปในอ้อมกอดของเขา บีไอเม้มปากแน่นอย่างกังวลใจ อะไรที่ทำให้สโนไวท์เป็นไปได้ถึงขนาดนี้...
มีอะไรเกิดขึ้นที่ญี่ปุ่นกันแน่?
สุดท้ายเขาก็ต้องพาสโนไวท์มาส่งที่บ้านก่อนเวลา บีไอแบกเธอขึ้นหลังแล้วพาเดินออกจากโรงเรียน ตลอดทางเขาเฝ้านึกถึงคำพูดสุดท้ายของเธอ อะไรที่ทำให้เธอกลัวได้ขนาดนั้น อะไรทำให้เธอเสียใจถึงขนาดที่ไม่สามารถแตะไม้เบสบอลได้อีก บีไอนึกหาเหตุผลไม่ได้เลย
“ฉันจะต้องรู้ให้ได้สโนว์ ฉันจะต้องช่วยเธอให้ได้...”
บีไอพึมพำก่อนจะเปิดประตูรั้วบ้านของเธอที่ไม่เคยล็อกเลย เขาค่อยๆ วางสโนไวท์ลงบนพื้นแล้วหยิบกุญแจบ้านที่เธอมักเก็บไว้ในกล่องดินสอออกมา
“คุณน้ายังไม่กลับบ้านสินะ”
บีไอจัดการไขกุญแจบ้านและพาเธอเข้าไปนอนบนโซฟาในห้องรับแขก ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อเอาผ้าสะอาดและน้ำใส่กะละมังมาเช็ดตัวให้เธอ
“ทำแบบนี้แล้วนึกถึงเมื่อก่อนเลยแฮะ”
บีไอยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข เมื่อก่อนสโนไวท์จะโหมซ้อมเบสบอลจนเป็นลมแทบทุกวัน เขาก็เลยต้องแบกเธอมาส่งที่บ้านและคอยเช็ดตัวให้จนกว่าแม่ของเธอจะกลับมา เป็นแบบนี้มาตลอดห้าเดือนที่คบกัน นับตั้งแต่ที่เขาสารภาพรักกับเธอหลังจากรู้จักกันได้เพียงแค่สองอาทิตย์
“เป็นผู้หญิงที่ไม่ดูแลตัวเองเลยจริงๆ”
เขาบ่นอุบอิบในขณะที่กำลังเช็ดใบหน้าให้เธอ เวลาหลับสโนว์ไวท์จะเหมือนเจ้าหญิงที่รอให้เจ้าชายมาจุมพิต บีไอมองหน้าเธอพลางนึกอยากเป็นเจ้าชายคนนั้น...
“...โกะ”
บีไอชะงักมือที่กำลังเช็ดตัวให้เธอเมื่อได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ ก่อนจะเอาหูไปใกล้ริมฝีปากเธอเพื่อฟังว่าเธอกำลังพูดอะไร
“คาเอโกะ...”
“คาเอโกะงั้นเหรอ?”
กึกกึก!
ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อก็มีเสียงเหมือนคนกำลังเปิดประตูบ้านดังมาจากด้านนอก บีไอรีบโยนผ้าลงกะละมังก่อนจะวิ่งไปหลบอยู่หลังประตูห้องรับแขก แม่ของสโนว์ไวท์ที่เพิ่งเข้าบ้านมาเดินผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็นเขา พอได้จังหวะบีไอก็หลบออกมาจากบ้านทันที เขายังไม่อยากเจอแม่ของเธอตอนนี้ ที่สำคัญ...เขาต้องรีบไปสืบเรื่องของคนที่ชื่อ “คาเอโกะ” ที่สโนว์ไวท์ละเมอพูดออกมาว่าเป็นใครกันแน่
หลังจากที่บีไอแอบออกจากบ้านไปเรียบร้อย สโนไวท์ก็รู้สึกตัว เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ในห้องรับแขกของบ้าน มีเสียงแม่ฮัมเพลงเบาๆจากในห้องครัว
“ฉันมาอยู่ที่บ้านได้ยังไงเนี่ย”
เธอขมวดคิ้วครุ่นคิด เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นค่อยๆฉายซ้อนกลับเข้ามาในความคิด และเธอก็เดาได้ทันทีว่ามาอยู่ที่บ้านได้ยังไง
“หมอนั่นแน่ๆ”
สโนไวท์ทุบหมัดลงกับโซฟาอย่างเจ็บใจ สายตาเหลือบไปเห็นกาละมังที่มีน้ำอยู่ข้างในพร้อมกับผ้าหนึ่งพื้น ความรู้สึกสบายตัวไปตอนที่สลบไปคงเกิดจากสิ่งนี้
“ฉันจะไม่ยอมให้นาย…มาครอบคลุมหัวใจของฉันอีกแล้ว บีไอ!”
- ผู้เขียน
