บทที่ 11 หน้าอาย
1809 คำ
บทที่ 11 หน้าอาย
“ แฟนแกอยู่กรม3 เหรอยัยเวย์ ” กระต่ายถามขึ้น
“ ไม่รู้สิ ” ฉันไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวเขาสักเท่าไร หน้าที่การงานยิ่งไม่ยุ่ง ถ้าอยากบอก เขาคงบอกเองและของฉันพี่เขาก็ไม่เคยถามด้วยนะ
“ ไม่รู้อะไรสักอย่างเลยเนอะแกอะ สรุปเป็นแฟนกันจริงๆ ใช่ไหม ” กระต่ายเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ
“ เวย์ น้อง~ ” เสียงเรียกชื่อฉันดังตะโกนมา ทำให้ทุกคนหันไปมองรวมทั้งฉันด้วย ไม่คิดว่าเขาจะมานี่สิ
“ พี่ว่าล่ะ น้องต้องมาด้วย ไม่เห็นบอกกันบ้าง ” มาถึงก็พูดทันที พร้อมฉวยมือเล็กไปกุมหน้าตาเฉย
“ ก็เห็นพี่ไม่พูดถึง น้องก็เลยไม่ได้บอก ทีพี่ยังไม่คิดจะบอกเลย ”
“ อะๆ นี่มันสนามรบนะครับ ไม่ใช่สถานที่มาถามสารทุกข์สุกดิบกัน ” เป็นพี่สมที่พูดแทรก ทำให้เราสองคนหยุดพูด มองหน้ากันแล้วยิ้ม มือหนาก็ยกขึ้นจับผมที่ปรกมาปิดบังใบหน้านวลไปเกี่ยวไว้ที่หูให้ด้วย
“ ว่าแต่พวกน้องจะไปที่ไหนกันเหรอ ไปพร้อมกันไหม ” พี่วิษถามต่อ
“ ตามนี้เลยค่ะพี่วิษ ” ครีมยื่นแผนที่ให้ดู
“ ไอ้เคเอาแผนที่มาดูสิ ทางเดียวกันไหม ”
“ ทางเดียวกันนะ ” พี่เคพูด
“ งั้นก็ไปพร้อมกันเลย หลายคนอุ่นใจกว่า ” พี่สมพูด แต่สายตานั้นกลับมองไปยังลูกทีมของฉัน คนนี้เจ้าชู้สุดๆ
“ เวย์แกว่าไง พวกเราตามแก ถ้าแกโอเค ” กระต่ายพูด
“ ทุกคนว่าไง ” ฉันไม่อยากตัดสินใจเอง ก็เลยหันไปตามเพื่อนๆ ทุกคนในทีม
“ เป็นหัวหน้าทีมเหรอ? ” พี่วิษถามด้วยน้ำเสียงเบา
“ ค่ะ ”
“ เก่งอะ ”
“ เขาไม่ได้เลือกจากความสามารถเลือกจากคนที่เคยมาและมีประสบการณ์ค่ะ ”
“ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ”
“ พวกเราให้หัวหน้าทีมตัดสินใจ ยังไงพวกเราก็ได้หมด ” มันดีนะที่ไม่มีคนเรื่องมาก เลยไม่ค่อยวุ่นวายและยุ่งยากใจ
“ ครีม กระต่าย ว่าไง ”
“ ถ้าแกจะไปก็ไป พวกเราได้หมด ” และนี่แหละคือสิ่งที่ยากมาก เป็นสิ่งที่ฉันชอบลังเล ไม่ค่อยมั่นใจ กลัวจะมีความผิดพลาด ทำให้ผู้คนผิดหวัง
“ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องเครียดล่ะ ความจริงหัวหน้าทีมควรตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวนะ ” พี่วิษพูด
“ น้องกังวลใจเล็กน้อยค่ะ กลัวมีความผิดพลาด ”
“ อย่าคิดเยอะสิ ทุกอย่างมันย่อมมีผิดพลาดกันได้ ”
“ งั้นตอนนี้พักกันห้านาทีนะ ดื่มน้ำ นั่งพักกันก่อนแล้วจะออกเดินทาง ไปพร้อมพี่ๆ เขา ” ประโยคของพี่วิษที่พูดมา ก็มีส่วน เลยคิดได้และหันไปพูดกับลูกทีม...
ห้านาทีต่อมา
พวกเราทั้งทหารและตำรวจก็พากันออกเดินทางต่อ จุดมุ่งหมายคือที่เดียวกัน แต่รอบนี้ให้พวกพี่ผู้ชายเดินนำทางไป ส่วนผู้หญิงอย่างเราก็เดินรั้งท้ายกัน ซึ่งเป็นฉันที่เดินหลังสุด มีกระต่ายกับครีมที่เดินเคียงกัน
“ หิวจัง ”
“ อีกนิดก็คงถึงแล้ว อดทนไว้ก่อนนะยัยกระต่าย ”
“ ใช่ๆ แกห้ามเอาขนมออกมากินนะ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี บอกคนอื่นได้ห้ามหิวห้ามเหนื่อย พวกเราที่เป็นคนนำทีมก็ควรเป็นตัวอย่างที่ดี ” เป็นครีมที่พูดร่ายยาว
“ ถึงแล้ว ” เสียงตะโกนดังจากหัวแถว ทำให้ทุกคนหยุดเดิน และรีบเข้าแถวให้เป็นระเบียบ ฉันซึ่งเป็นหัวหน้าก็ย่อมต้องอยู่หน้า
“ ทีมสีแดงมาจากไหน เป็นทหารหรือตำรวจ หัวหน้าทีมชื่ออะไร รายงานตัวมา ” มาถึงก็มีคนมาถามทันที ซึ่งเป็นคนที่อยู่ด่านแรกนี่แหละ
“ ผมชื่อศุภกรณ์ กิจจา เป็นตำรวจอยู่กรมสามครับ ”
“ ทำไมไม่ใส่ยศนำหน้าด้วยล่ะ ”
“ กระผมจ่าศุภกรณ์ กิจจา เป็นตำรวจอยู่กรมสามครับ ” พี่เคพูดพร้อมยกมือขวาขึ้นทำ วันทยาหัตถ์
“ เธอล่ะ ” คนตรงหน้าหันมาทางฉัน แล้วนี่คือครั้งแรกที่ต้องทำอะไรแบบนี้ ซึ่งครั้งแรกที่ทำต่อหน้าผู้ชาย เอาง่ายๆต่อหน้าพี่วิษ เลยรู้สึกประหม่าใจบวกกับความอาย
“ ฉัน...เอ่อสิบตรีหญิง... ” โดนมือยัยครีมมาสะกิด ทำให้ฉันชะงักหันไปมองหน้าเพื่อน
“ สิบโท แกนี่นะ ” โอ๊ยย ตื่นเต้นจนพูดผิดเหรอนี่ อายเขาไหม ไม่กล้าหันไปสบตาพวกตำรวจเลย อายแทบแทรกแผ่นดินแล้ว
“ อะไรเนี่ย แค่ยศนำหน้าชื่อก็พูดไม่ถูกแล้วเหรอ? ”
“ ดิฉันสิบโทหญิง เวนิส ตะวันฉาย เป็นทหารค่าย BCD ... ”
“ ฐาน BB2 แกไหวปะเนี่ย ” โดนยัยครีมสะกิิดแล้วพูดแทรกอีกครั้ง จะบ้าตาย><
“ อะไรเนี่ย เขาเลือกหัวหน้ามาจากอะไร หน้าตาเหรอ? ทำไมดูสับสนจัง ใจไม่นิ่งเลย เป็นทหารมาแล้วกี่ปีเนี่ย ”
“ เอ่อ...สามปีค่ะ ” นี่แหละความตื่นเต้นของฉัน มันเหมือนตอนเรียนที่ฉันไม่ชอบเลยเวลาครูให้มายืนหน้าห้องแล้วพูด บรรยากาศคล้ายๆอยู่นะ อยากจะอ้วกมาก ใจสั่นด้วย แง่~
“ ก็นานอยู่นะ งั้นโทษฐานที่เลือกหัวหน้าไม่ดี ต้องโดนลงโทษ กระโดดตบยี่สิบครั้ง ปฎิบัติ! ”
พอคนตรงหน้าที่ดูจะเป็นผู้หมวดและหัวหน้าด่านนี้พูดจบ ฉันก็กระโดดตบทันที
“ 1 2 ~ ”
“ หยุดๆ โดนทำโทษทั้งทีม เป็นหัวหน้าก็ต้องสั่งก่อนสิ อะไรเนี่ย เจอทีมแรกก็ปวดหัวแล้วอะ ”
เฮ้อ~ ก็รู้ว่าต้องโดนลงโทษทั้งทีม แต่ไม่คิดว่าเพื่อนจะไม่ยอมทำตาม...แล้วฉันก็ไม่สนใครด้วย จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้ แล้ววันนี้มีแต่เรื่องหน้าอาย ทำให้ไม่อาจยอมรับคำยกยอของพี่วิษในตอนแรกได้เลยว่าฉันเก่งที่มาอยู่ตำแหน่งหัวหน้าชั่วคราวได้
“ กระโดดตบยี่สิบครั้งปฎิบัติ! ” พอฉันพูดสั่งลูกทีมก็พากันทำตาม และนับพร้อมกันทันที จนครบ
“ ขอเตือนนะเปลี่ยนหัวหน้าทีมใหม่เลย ทีมสีเขียวอะ ” พอได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกใจไม่ดี มันรู้สึกว่าเราทำไม่ดีพอเลยอะ
“ หมวดนพให้น้องๆเข้าด่านมาได้แล้ว ” เสียงตะโกนดังมาจากข้างใน สถานที่แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยสังกะสี มีประตูทางเข้าให้เดินเข้าไป ก็จะเห็นน้ำและเชือกที่ให้โหนตัวขึ้นไปอีกฝั่ง ซึ่งยากอยู่นะ
“ ด่านนี้มีชิ่อว่าเชือกวิเศษ ใครที่ผ่านได้จะได้คะแนนเพิ่ม 10 คะแนน ใครไม่ผ่านจะถูกลบ 5 คะแนน ใครที่ออกกำลังกายบ่อยๆผ่านฉลุยแน่นอน งั้นเริ่มกันเลยนะ ให้ทีมสีเขียวทหารหญิงกันก่อน ” โอ๊ย จะผ่านไหม กังวลใจอีกแล้ว
“ ขึ้นมาทีละคนนะ ใครจะเริ่มก่อนก็มา ” พวกเรายืนนิ่งไม่ยอมมีใครยอมขึ้นไป ก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะให้ใครไปก่อน
“ จะนับแล้วนะ ไม่งั้นโดนตัดคะแนนทั้งทีม คนละ 10 คะแนนไปเลย ”
“ เอาไงดี ”
“ ให้หัวหน้าทีมก่อนเลย ”
“ ไม่ ไม่เอา ใครจะไปก็ไปก่อนเลย ” ฉันพูดขัดขึ้น
“ งั้นรองหัวหน้าก่อนเลย ”
“ ไม่เอาๆขอทำใจก่อน ” ครีมพูด
“ งั้นก็ให้กระต่ายก่อนเลย ”
“ โนๆ ไม่ค่ะ ฉันไม่ขอเป็นคนแรกและคนสุดท้าย ขอเป็นคนตรงกลางดีกว่า ”
“ 10 - 9 - 8 ~ ” พวกเขาเริ่มนับแล้ว ถ้าเราทำแล้วไม่ผ่านถูกหักแค่ 5 เองนะ แต่ถ้าไม่ทำกันเลยทั้งทีมจะถูก หัก 10 เลยนะ เอาไงๆ
“ หัวหน้าทีมไปก่อนเลย ไปๆ ”
“ ฉันไปก่อนก็ได้ ” ครั้งนี้จะขอเป็นหัวหน้าทีมครั้งสุดท้ายแล้วนะ ไม่เอาแล้ว หน้าขายหน้าชะมัด ฉันวางข้าวของสัมภาระแล้วเดินขึ้นบันไดไปสุดขั้นที่สาม
“ จับเชือกให้แน่นะ ไม่งั้นก็ยอมตกน้ำไป ไม่ไหวอย่าฝืน ” เฮ้อ~
มือเล็กจับเชือกแน่น ภายในใจก็เต้นตึกตัก ใช่ว่าจะไม่เคยเล่นด่านนี้นะ แต่รอบนี้เหมือนจะกดดันเพราะมีแฟนมองอยู่ ไม่อยากทำตัวอ่อนแอ อ่อนหัดไม่สมกับอาชีพเลย
“ ไป ” มือหนาผลักหลังเรียวทันที ไม่ทันตั้งตัว
“ กรี๊ดดด~ ” เสียงฉันแหกปากร้องในทันที มือจับแน่นจนเจ็บพอจะถึงฝั่งตรงข้ามก็ไม่ทันได้กระโดด เชือกก็เหวี่ยงไปมา
' นับ1 นับ2 นับ3 กระโดด ~ ฮึบ ’
เท้าอยู่บนพื้นดินแล้วแต่....มันทรงตัวไม่อยู่ ทำให้ถอยหลังและพลัดตกน้ำในทันที
‘ ตู้ม~ ’ จะรอดแล้วเชียว ตกน้ำจนได้ น้ำก็ไม่ได้ซ้อมว่ายมานานแล้ว ตะคริวจะกินไหมเนี่ย น้ำก็ดูท่าจะลึกอยู่นะ
“ มาๆ ไหวไหม ” มีทหารหญิงวิ่งมา ยืนไม้มาทางฉัน สงสัยเห็นว่าฉันว่ายน้ำไม่แข็ง เก้ๆกังๆละมั้งเลยมาช่วย
“ เป็นไงบ้าง ” พอขึ้นมาบนฝั่งก็ถูกถามขึ้นทันที
“ ไม่เป็นไรค่ะ ”
“ ชื่ออะไร ”
“ สิบตรี ... เอ่อ...สิบโทหญิงเวนิส ตะวันฉายค่ะ ”
“ เซ็นชื่อตรงนี้ ถูกหัก 5 คะแนนนะ ”
“ ค่ะ ” เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำเลย หนาวจัง... จะไปเอาชุดมาเปลี่ยนก็กลัวโดนล้อ เพราะกระเป๋าอยู่อีกฝั่งโน่น
ลาออกจากหัวหน้าทันไหมเนี่ย ทำไมฉันทำอะไรถึงพลาดไปหมดเลยนะวันนี้ ดวงซวยสุดๆ
ฉันก็นั่งรอลูกทีมจนครบทุกคนก็พากันไปเอากระเป๋า ทีมฉันคือตกน้ำทุกคนเลย ถูกหักคะแนนตามระเบียบ
“ ไปเถอะ ถ้าไปถึงด่านที่สองเร็วหน่อย พวกเราก็จะได้พักกินข้าวแล้ว ” ฉันพูดขึ้น
“ ไม่รอพี่ๆเขาก่อนเหรอ ” ลูกทีมถามขึัน
“ รีบไปตามหัวหน้าพูดเถอะ หิวท้องไว้ปั่นป่วนหมดแล้วตอนนี้ ” กระต่ายพูดเสริม ความจริงฉันแค่ไม่อยากเจอพี่วิษในตอนนี้ รู้แหละเขาไม่นำเรื่องน่าอายมาล้อหรอก แต่เป็นฉันที่รู้สึกอายเองต่างหาก
❣️____________❣️
นามปากกาผกายมาส
**** ชี้แจง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของไรต์เองนะคะ และทุกเรื่องก็สมมุติขึ้นมา ไม่มีอะไรจริงเลยค่ะ อ่านเพื่อความบังเทิงนะคะ อย่าเก็บไปคิดวิเคราะห์เลยนะคะ บางครั้งไรต์ก็ตอบไม่ได้555+ อ้างอิงจากความจริงบางในบางส่วน ย้ำเฉพาะบางส่วนค่ะ อีกเรื่องคือที่พระนางพากันมาจู๋จี๋แต่งเพื่อความอรรถรสไปตามอารมณ์คนแต่งค่ะ อ่านๆ ไปเถอะค่ะ อิอิ จริงๆ น่าจะไม่ควร แต่ไม่ใช่ในวัดคงไม่บาปใช่ไหมคะ อิอิ
หนึ่งคอมเมนต์ = หนึ่งกำลังใจ
หนึ่งหัวใจ ❤️ - แรงบันดาลใจ กำลังใจ
- ผู้เขียน
