กระถิน...
ช่วงเช้าของวันนี้ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของใครบางคนซึ่งเจ้าตัวกำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะทำงานข้างๆเตียง สีหน้าของลุงหมีที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ทำให้ฉันรู้ว่าไม่ควรทักทายหรือชวนคุยอะไรไม่งั้นฉันอาจจะโดนดุก็ได้เพราะเมื่อคืนฉันก็งอแงกับลุงหมีมากแล้วแต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะก็คนมันกลัวนี่นา การลุกจากเตียงอย่างเงียบๆและช้าๆคือวิธีการที่ดีที่สุดตอนนี้สำหรับฉัน
ฉันใช้เวลาไม่นานในการจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแต่พอเดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็พบว่าลุงหมีที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงโต๊ะทำงานก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ว่าแต่ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะวันนี้วันหยุดด้วยแล้วลุงหมีหายไปไหนล่ะ ส่วนพวกพี่ๆคนอื่นๆฉันคิดว่าคงยังไม่ตื่นกันอีกตามเคยเพราะว่าไม่ได้ยินใครส่งเสียงอยู่ด้านนอก เช้าๆแบบนี้คนที่ตื่นก่อนคนอื่นก็คงเป็นลุงหมีนั่นแหละ
" ลุงหมีไม่ได้เตรียมข้าวเช้าไว้นี่หว่า
