ฉันไม่รู้ว่าเจ๋งต้องการอะไร มีเรื่องสำคัญเรื่องไหน แต่ก็ยอมลุกออกไปคุยกับเขาที่โซฟา ทั้งที่หลายวันแล้วฉันไม่กล้ามาอยู่ตรงนี้เพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบวันนั้นอีก
“ไปกี่วัน” พอทิ้งตัวนั่งลงเจ๋งก็ยิงคำถามทันที
“ศุกร์ เสาร์”
“ก็นึกว่าจะลาออก พี่นี่ชอบเสี่ยงหรือชอบอะไร”
คำถามของเขาทำเอาฉันต้องตวัดสายตาไปมอง แต่ไม่เห็นแววความขี้เล่นของเขาอยู่บนหน้า เขาจริงจังจนฉันไม่กล้าต่อว่า แล้วมันต้องพูดขนาดนี้ไหม
“แล้วจะให้ฉันทำไง คิดว่ามันง่ายหรือไง ลาออกมาจะเอาเงินที่ไหนมาใช้มาจ่ายล่ะ”
“งานมันก็มีเยอะแยะ ดีกว่าเอาชีวิตมาเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เหรอวะ”
“เด็กอย่างนายมันจะไปรู้อะไร ถ้าถึงตอนที่นายทำงานจะรู้เองว่างานดีๆ มันไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น”
“...”
คราวนี้เจ๋งเงียบ เขาเงียบจนฉันรู้สึกอึดอัด เมื่อไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อฉันจึงต้องหนีออกไปจากตรงนี้ ทว่า ทันทีที่ลุกขึ้น เจ๋งก็คว้าขอมือของฉันเอาไว้แล
