“ได้ค่ะ ด้ายสะดวกเมื่อไรโทรมาหาพี่นะคะ จะได้ดูเคสที่น่าสนใจที่พอจะเข้าได้ไว้ให้” พี่นุบอกอย่างใจดี พอดีกับเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวที่ดังแทรกเข้ามา จากรอยยิ้มริมฝีปากบางเปลี่ยนเป็นเม้มเข้าหากันอย่างตัดสินใจเมื่อเห็นว่าเบอร์ของใครขึ้นอยู่บนหน้าจอ
วาโย หยก…
ดลยาเหลือบตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ในแววตาคู่นั้นจิตแพทย์หนุ่มแปลเป็นความหมายได้ว่าเธอไม่แน่ใจและอาจต้องการความช่วยเหลือ
“ด้ายมีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่าคะ” …สิ่งที่แสดงออกมาจึงตรงข้ามกับที่คิดจะทำในตอนแรกคือเดินออกไป ดวงตากลมมองดนุพัฒน์ นึกขอบคุณเขาที่เข้าใจว่าเธอมีเรื่องลำบากใจโดยไม่ต้องเอ่ยปากบอก
“เพื่อนด้ายโทรมาค่ะ ด้ายไม่สะดวกใจที่จะคุยด้วยเท่าไร แต่ก็กลัวว่าเผื่อเขามีเรื่องจำเป็น”
“รับเถอะค่ะ พี่ไม่รู้ว่าด้ายกลัวอะไรอยู่ แต่พี่จะอยู่เป็นเพื่อน” คำปลอบโยนนั้นทำให้ดลยาอุ่นใจขึ้นมาก
ตอนเห็นชื่อปลายสายอยู่ๆ เธอก็รู้สึกประหม่า
