ดลยาลอบถอนหายใจโล่งเมื่อพาคนตัวโตเบี่ยงไปเรื่องอื่นได้สำเร็จพร้อมไฟสัญญาณจราจรสีเขียวทำให้ต้องขับรถต่อ
แต่เธอได้ยินนะ ไอ้ประโยคท้ายสุดของเขา มีคำสบถบางคำที่ไม่ควรออกอากาศ แต่นิสัยไม่ดีเลยทำไมชอบพูดคำหยาบ บุพการีของพี่ชายนี่ไม่ใช่คุณป้าตัวเองหรือยังไง
รู้ว่าเขาไม่ได้พูดบ่อย ไม่ได้ใช้พูดกับทุกคนพร่ำเพรื่อ นอกจากเพื่อนพี่น้องตามประสาผู้ชาย เหมือนคำติดปากคำสร้อยนั่นล่ะ แต่เธอก็ยังไม่ชอบอยู่ดี
ไม่ชอบตัวเองที่เวลาเขาเผลอตัวพูดแบบนี้ แล้วหัวใจเธอเต้นแรงแบบแปลกๆ เหมือนเขาปกป้องเธอได้ด้วยความห่ามสุดๆ แบบผู้ชาย แต่ก็โอบล้อมไปด้วยความละมุนตามบุคลิกนิ่งขรึมอบอุ่นตามแบบหมอที่หลายคนใฝ่ฝัน
จากเรื่องนั้นเลยไปเรื่องนี้ พูดคุยกันเรื่อยเปื่อย ดลยามารู้ตัวอีกทีก็ตอนรถเคลื่อนเข้าสู่ไร่อัฏฐกรเมธามาจอดหน้าบ้าน
พอเห็นบ้านหลังใหญ่ ทั้งที่ก็เคยได้เข้าไปในนั้นพบปะครอบครัวเขาบ้างแล้วอยู่ตรงหน้า ทั้งที่ตลอดทางพย
