“หืม หลับตาทำไม” คนตัวโตแกล้งถาม ทั้งที่ความจริงไม่ได้ต้องการคำตอบสักเท่าไรหรอก สำหรับคนที่เฝ้ามองหญิงสาวมาหกปี เขาคิดว่าตัวเองเดาใจไม่ผิด แววตาถึงจะทำเป็นมีลับลมคมในแต่ก็ถึงอยากให้ซ่อนไว้ลึกขนาดไหนก็ไม่เคยเก็บความลับกับเขาได้ของคนตรงหน้า
“เอาเถอะน่า น้องบอกให้หลับตาก็หลับตา” เมื่อเห็นเขาไม่ยอมทำตามง่ายๆ ดลยาแอบย่นจมูกขัดใจ และเพราะกลัวแผนที่ตัวเองวางไว้จะล่มเพราะอีกคนไม่ให้ความร่วมมือซะก่อน เธอจึงยื่นมือไปปิดตาเขาไว้ซะเลย คราวนี้คนโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวกลั้วหัวเราะ แม้กระนั้นก็ยอมทำตามแต่โดยดี
ภาพผู้ชายตัวโตๆ มือหนึ่งถือไฟฉายยืนหลับตาอยู่ตรงหน้า ดลยายิ้มอย่างพอใจ
“เชื่อใจน้อง ว่าน้องจะไม่แกล้งพี่ แน้ อย่าแอบมองนะคะ ไม่อย่างนั้นด้ายจะเสียใจมาก”
เสียงใสกำชับ พร้อมกับร่างบางที่ขยับมาใกล้จนรู้สึกได้ว่าความหนาวเย็นรอบตัวถูกแทนที่ด้วยไออุ่นจากคนตัวโตกว่าที่แผ่กระจายเข้ามาโอบล้อม
ดลยาอาศ
