ในอ้อมกอดน่านนที

Special talk by Dr. Nunnatee

Special talk by Dr. Nunnatee

‘มันอาจจะช้าเกินไป แต่ด้ายขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอให้พี่น่านมีความสุขและประสบความสำเร็จกับทุกเส้นทางที่เลือก

จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ

น้องด้ายของพี่น่าน’

เป็นข้อความที่ด้ายเขียนถึงผมในวันที่ผมเรียนจบเฉพาะทาง แนบมากับของขวัญ แต่ให้ตายเถอะ ผมแทบไม่ได้สนใจของที่เธอให้เลยสักนิด นอกจากกระดาษแผ่นนี้ที่ว่าจะทิ้งหลายครั้ง แต่ก็ยังตัดใจไม่ได้ ต้องเก็บไว้พาให้คิดถึงหน้าใสๆ ยิ้มสดใสที่ผมเคยชอบนักชอบหนาของคนให้ ให้ตัวเองเจ็บหัวใจเล่นๆ

น้องรหัส… ผู้หญิงที่เมื่อหกปีที่แล้ว เธอทิ้งผมไป ด้วยเหตุผลง่ายๆ คือผมไม่มีเวลาให้เธอ ช่องว่างระหว่างวัย หรืออะไรก็ตาม

แต่เอาเถอะ ความจริงเราอายุห่างกันไม่มาก เพราะผมเข้าเรียนก่อนเกณฑ์ เรียนหมอปีหนึ่งตอนอายุสิบเจ็ด จบออกมาก็แค่ยี่สิบสาม ใช้ทุนปีหนึ่ง ตอนกลับมาเรียนแล้วเจอด้าย ความจริงผมอายุแค่ยี่สิบห้าด้วยซ้ำ

ผู้ชายอายุยี่สิบห้า ความจริงถ้าเทียบผมอาจเป็นแค่พี่ปีหก ที่ชอบน้องปีหนึ่งอายุสิบเก้า ก็ไม่เห็นแปลกอะไร

ผมดูแล น้องก็น่ารักขึ้นทุกวัน ผมคิดว่าน้องรู้ แต่ความจริงแล้วผมอาจผิดเองที่ไม่เคยบอก

จนวันหนึ่งที่มีผู้ชายอีกคนเข้ามา เพื่อนของด้าย… ไอ้หยกเข้ามาทำดีกับด้ายทุกอย่าง เพราะเรายังเป็นพี่น้องเธอเลยบอกผมตามตรงแบบนั้น เธอร้องไห้ เธอขอโทษ

‘ด้ายรักเขา หรือแค่เขาทำดีด้วยเลยไม่กล้าปฏิเสธ’

…แต่เธอไม่ตอบ ยังเอาแต่ร้องไห้

‘ด้ายรู้ใช่ไหมว่าพี่คิดยังไง’

ผมจับไหล่ด้าย ตั้งใจมองเข้าไปในดวงตาคู่ช้ำนั้นชัดๆ น้ำตาของเธอ คุณรู้ไหม ว่าผมกำลังโกรธ โกรธที่ปากแข็งเกินไป ความเป็นผู้ชายทำให้กระดากเกินกว่าจะพูดคำนั้นออกมา

‘แต่พี่ไม่มีเวลาให้หนู’

กับเหตุผลของเธอ ทั้งที่ควรโกรธเธอ แต่ผมโกรธตัวเองที่ทำให้ด้ายต้องร้องไห้แบบนี้

และถ้ามันเป็นการตัดสินใจของเธอ รักด้ายแค่ไหนไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าไม่อยากเห็นด้ายร้องไห้อีก

และผมยอมได้ อะไรก็ตามที่จะทำให้ด้ายมีความสุข

ผมดึงเธอเข้ามากอด เป็นกอดแรก กอดสุดท้าย แล้วผมควรรู้สึกยังไง นอกจากเสียใจเหี้ยๆ เสียใจแบบไม่เคยคิดว่าจะเสียใจเพราะเธอได้มากขนาดนี้

‘แค่นี้ใช่ไหม ไม่ต้องร้องแล้วด้าย ดูแลตัวเองให้ดี’

และเธอจะยังเป็นน้องของผมเหมือนเดิม

จำได้ว่าวันนั้นผมกินเหล้าไปหลายขวด นอนกับหมาหน้าหอ บอกตัวเองไม่ได้ว่าควรรู้สึกยังไง กับความเจ็บแน่นๆ ตื้อๆ ในอก ผมเคยคบผู้หญิง ผ่านความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน แต่แปลกที่รู้สึกแบบนี้กับด้ายแค่เพียงคนเดียว

มิหนำซ้ำ เราไม่เคยมีอะไรกัน

คุณคงกำลังสงสัยว่าผู้ชายห่ามๆ อย่างผมจะช่างจำช่างคิดฝังใจอะไรกันขนาดนี้ แต่ไม่หรอก ถ้าคุณกำลังคิดแบบนั้น ผมขอบอกเลยว่าคุณคิดผิด

หลังจากเมาไม่อายหมาไปสามสี่วัน ผมก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ คบผู้หญิงได้เรื่อยๆ ประปราย แต่ส่วนใหญ่ก็ไปกันไม่ค่อยรอด เพราะผมต้องเรียนหนักทำงานหนัก ชีวิตติดอยู่กับห้องผ่าตัดนั่นล่ะ

ผมไม่ได้เจอด้ายอีกเลยหลังจากนั้น จนปีสี่ก็ได้ด้ายมาเป็นน้องสายบนวอร์ด ให้ผมจิกกัดดาเมจซะจนไม่มีชิ้นดี

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ปกติผมไม่ชอบกินหัวเด็กเท่าไร แต่กับด้ายนี่ ท่าทางจะรักและเอ็นดูเป็นพิเศษก็เลยต้องด่าบ่อยๆ

ทั้งที่คิดว่าลืมไปได้แล้วแท้ๆ ก็แค่เด็กหนึ่งคน แต่ผมเพิ่งรู้เหมือนกันตอนเห็นหน้าด้ายว่าไม่เคยลืม ลืมไม่ได้เลย

ยิ่งตอนวันนั้นที่ชีวิตด้ายคาบเกี่ยวอยู่บนเส้นระหว่างความเป็นและความตาย

มันตอกย้ำให้ผมรู้ว่าด้ายมีอิทธิพลกับผมมากมายขนาดไหน

แต่ก็นั่นล่ะ แล้วจะยังไง เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าผมไม่มีเวลาให้ ถึงเธออยู่ปีสี่และผมเป็นชีพเรสสิเด้นซ์ แต่ทุกอย่างก็เหมือนสามปีที่แล้วนั่นล่ะ

อีกไม่ถึงครึ่งปี ผมก็ต้องไปตามทางของผม

มีภาระหนักที่รอผมอยู่ และผมแน่ใจว่าถ้าด้ายต้องการเวลา ผมคงไม่มีให้เธอจริงๆ

อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าเก่าซะด้วยซ้ำ

ถึงตอนนี้ด้ายโตขึ้น อาจเข้าใจในหน้าที่ของผมมากขึ้น แต่มันก็คงวนเข้าลูบเดิมอีก อีกอย่าง ด้ายไม่ใช่คนเรียนเก่ง แล้วผมรู้ว่ามันหนักหนาแค่ไหนกับการเรียนปีห้าและปีหกที่เธอจะต้องพบเจอ

ในวันที่ผมรู้แล้วว่ารักด้ายแบบไม่ใช่เล่นๆ แต่เอาเถอะ ผมไม่คิดจะทิ้งเธอ แต่ตอนี้ขอเดินออกห่างมายืนดูความสำเร็จของน้องน้อยเงียบๆ จากมุมไกลๆ

อาจเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่าที่ด้ายมาอยู่ที่นี่ พรหมลิขิตมีจริงไหมผมก็ไม่รู้

แต่ที่รู้ ต่อไปนี้ผมนี่ล่ะจะเป็นคนลิขิต

ผมเคยพลาดมาครั้งหนึ่งแล้ว และจะไม่มีวันเสียด้ายไปเป็นครั้งที่สอง