Ep.5 : เงื่อนงำ
3442 คำ
01:37 น.
เนื้อคู่...เป็นไปได้หรอที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย ฉันพอเข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนใจง่ายแต่ก็ไม่ได้ด้านชาหรอกนะ แต่ฉันแทบไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณภาคินเลย กับพี่เจนก็ด้วย กับพี่ตาตี่ก็ด้วย แต่ำพ่มันก็บอกชัดเจนนะ ว่าฉันกำลังจะเจอรักครั้งใหม่
[ คิดอะไรน่าเครียดเชียว แล้วทำไมยังไม่นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงให้แม่เลี้ยงใช้งานนะ ]
“อื้มมม ทำไมคุณมองผ้าเจในแง่ร้ายนัก นี่คุณขอพิสูจน์อะไรหน่อยดิ”
[ อะไรอะ ถ้าความเป็นชายผมยินดีนะ ]
“ไปนั่งที่เตียงสิ”
[ บนเตียงเลยหรอ เอาจริงดิ ]
“ทำไมอะ คุณทำอย่างกับ คุณไม่เคยนอนกับฉันบนเตียง ก็นอนกันอยู่ทุกคืน ไปเลย ไปนั่ง”
ยังไงเค้าก็เป็นเนื้อคู่ฉัน ถ้าอยู่ใกล้มันต้องรู้สึกบ้างดิ พอเค้านั่งแล้ว ฉันเลยปีนขึ้นเตียงไปนั่งกับเค้าด้วย แล้วเราจะพิสูจน์ยังไง ทีไลลาไม่ต้องทำอะไรก็รู้สึก แต่ฉันไม่ใช่คนใจง่าย แค่อยู่แบบนี้คงไม่รู้สึกอะไร
“คุณมองฉันคุณรู้สึกอะไรไหม” ฉันพยายามเอาหน้าไปใกล้เค้า เพื่อพิสูจน์ว่าตัวฉันเองรู้สึกอะไรไหม ยิ่งใกล้เค้าก็ยิ่งถอย จะถอยไปไหน
[ ทำอะไรเนี่ย!!! ]
“ฉันแค่ไม่เข้าใจ ฉันอยากรู้ว่าฉันรู้สึกอะไรกับคุณไหม ฉันแค่สงสัย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้สึกเหมือนกัน คำทำนายของป้าเจผิด หรือนิมิตของฉันที่พลาด” ฉันใช้มือคว้าไปที่ร่างกายของคุณคริส แต่ก็คว้าได้แค่อากาศ เค้าเป็นผีนิ ฉันจะรู้สึกได้ยังไง
[ งี่เง่าตั้งใจทำขึ้นมาเอง มันจะไปรู้สึกได้ยังไง มันต้องแบบนี้ ] ร่างโปร่งแสงดันฉันจนนอนราบลงไปกับที่นอน แล้วตามมาคร่อมเอาไว้ทันที เดี๋ยวเค้าจับฉันได้ แต่ฉันจับเค้าไม่ได้ ขี้โกงอะ
ใบหน้าที่ค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้มันทำให้ฉันต้องหลบตา หลบทำไมวะ ไม่รู้...แต่ทนมองไม่ไหวจริงๆ
[ หลบตาแบบนี้จะรู้ได้ไง ว่ารู้สึกอะไรรึเปล่า มองผมสิ ]
ฉันค่อยๆช้อนสายตามองตามคำสั่ง ถ้ามองปกติมันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอกนะ แต่แบบนี้มันใกล้เกินไป ปลายจมูกจะชนกันอยู่แล้วนะ หัวใจไม่เต้นแรงก็แปลกแล้ว แบบนี้มันเป็นสภาวะถูกบังคับให้เต้นแรง แบบนี้นับไหม ไม่น่าจะนับ
[ ผมก็เป็นผู้ชาย ]
“ฉันรู้ แต่คุณลุกได้ไหม ฉันได้คำตอบแล้ว”
[ รู้สึกอะไร ]
“รู้สึกว่ามันถูกบังคับให้เต้นแรง เลยไม่นับ ลุกได้แล้วคะ ฉันพอแล้ว” ฉันพยายามจะดันเค้าออก แต่มันทำไม่ได้ มันทำได้ มันเหมือนกับดันอากาศอยู่
[ เป็นคนหน้าแดงที่ไร้อารมณ์มาก บอกมาก่อน จะทำไปเพื่ออะไร พิสูจน์ว่าตัวเองชอบพี่ชายกำมะลอของตัวเองไหม แบบนี้หรอ ]
“คือก่อนหน้าฉันจะเจอคุณ ฉันเห็นนิมิต ฉันรู้ว่าคุณจะมา รวมถึงคุณภาคินด้วย ผู้ชายที่ขอพรจากดาวตก ป้าเจเลยดูไพ่ให้ ซึ่งไพ่มันบอกว่าฉันจะพบความรัก ที่เป็นรักแท้ จาก 1 ในคนที่ขอพรจากดาว ซึ่งฉันตัดคุณออกเพราะคุณเป็นผี ฉันเลยจะตัดพี่ชายคุณออกด้วย โดยการส่งให้คนที่พร้อมจะดูแลเค้าอย่างไลลา มันก็จะเหลือแต่พี่ชัดเจน แต่ฉันก็ดันไม่รู้สึกอะไรอีก มันเลยเกิดเป็นความสงสัย ไลลาดูชอบพี่ชายคุณมากตั้งแต่แรกเห็น พี่ชัดเจนก็รุกแรงมาขอคบ แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้อะไรกับใครเลย” เวรกรรม พูดออกมาซะยาวเหยียด เค้าจะเข้าใจไหม เค้าต้องหาว่าฉันบ้าแน่ๆ
[ ตัดผมออกได้ยังไง ผมยังไม่ตาย ]
“อะไรที่ผิดธรรมชาติมักรักกันไม่ได้” ฉันมองคนที่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง เพื่อพูดให้เค้าเข้าใจ
[ คุณมันประหลาดรู้ไหม ถ้าจะพูดถึงอะไรที่ผิดธรรมชาติ ตัวคุณเองก็ไม่ธรรมชาตินะ ธรรมชาติสร้างคนมาให้ไม่รู้อดีต รู้อนาคต เพื่อให้กรรมได้ดำเนินงานของมัน อันนี้ผมอ่านมาจากหนังสือของคุณ จริงๆแล้วสิ่งที่คุณมี อาจจะมีไว้เพื่อช่วยผมก็ได้ ]
ตอนแรกก็ไม่รู้สึกหรอก แต่คุณจะมานอนมองหน้าฉันอีกนานไหมอะ บอกว่าฉันหน้าไร้อารมณ์ คุณก็ทำหน้าจริงจังอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันแหละหน่า จมูกโด่งจังเลยน้าาา ริมฝีปากก็เรียวบาง ตาตี่ที่ดูจริงจังอยู่ตลอดเวลา
[ รู้ไหมการมองผู้ชายแล้วกะพริบตาช้าๆ เค้าเรียกว่าอ่อย ]
“ฉันเปล่านะ คุณลุกไปได้แล้ว นี่สินะที่เค้าเรียกว่าผีอำเนี่ย คุณทับฉันแบบนี้ฉันลุกไม่ได้!!!!”
[ ผีอำงั้นหรอ หยาบคายจังเลยนะคุณเนี่ย หล่อขนาดนี้เรียกผีอำได้หรอ ผมยังไม่ตายสักหน่อย ] แล้วจู่ๆร่างโปร่งแสงที่คร่อมฉันไว้ ก็เปลี่ยนไปนอนหงายแทน ช่วงนี้เค้าไม่เห็นขอให้ฉันช่วยเลย
“ความจำคุณไปถึงไหนแล้ว จำอะไรได้บ้างไหม”
[ ไม่เลย...วันๆผมมองพี่ชายตัวทำความสะอาดบ้าน พูดคนเดียว เข้าครัว ตื่นเช้าทำงาน เป็นคนที่วุ่นอยู่ตลอดเวลา ผมก็ไม่อยากลอยไปลอยมาแบบนี้หรอกนะ เคยออกไปเองก็หลายครั้ง แต่ก็ไม่รู้จะไปทางไหน พูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟัง ]
“ฉันไง...ฉันจะเป็นคนที่ฟังคุณ ฉันโคตรเข้าใจเลย ความรู้สึกที่พุดไปแล้วไม่มีคนฟังเป็นยังไง” ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆเค้า ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ ว่าการพูดไปแล้วไม่มีคนฟังเป็นยังไง การที่เราต้องมานั่งเข้าอกเข้าใจกัน เหมือนคนน่าสมเพชที่มาเจอกันเลย
[ นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องให้แม่เลี้ยงใจร้ายใช้งานอีก ]
“ป้าเจ เค้าก็ไม่ได้ร้ายแบบนั้นปัจจัย 4 มันก็ต้องใช้เงินซื้อนะคุณ ใกล้จะถึงวันหยุดของฉันแล้ว ฉันไปทำบุญให้เอามะ”
[ คุณนี่พูดมากเนอะ ผมยังไม่ตาย นอนไปเลยไป ]
พูดมากงั้นหรอ...นั่นสิ ตั้งแต่เค้ามายังพูดไม่หยุดเลย แต่เค้าเองก็พูดไม่หยุดนะ เค้าก็อัดอั้นเหมือนกันแหละ มาว่าฉันพูดมากได้ยังไง
“คุณเองก็พูดมาก ดูดิฉันไม่ได้นอนเลย”
[ นอน!!!....ถ้าไม่นอนจะทำต่อจากเมื่อกี้นะ ]
เออ หลับเลยก็ได้วะ แล้วสรุปไอ้สิ่งที่ฉันคิดมาแทบตาย ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี ช่างเถอะ นอนก็ได้
หลายวันถัดมา....
เพราะพี่ชัดเจนอยากไปเที่ยว แต่หาคนไปด้วยไม่ได้ หวยเลยมาตกที่ฉัน แล้วป้าเจก็ยอมให้ฉันไปด้วยนี่สิแปลก ฉันเลยต้องมาเดินห้างซื้อของเป็นเพื่อนพี่ชัดเจน โดยมีผีตาตี่ตามมาด้วย
“วันนี้ริริ แต่งตัวน่ารักจังเลย แปลกตา เธอใส่กระโปรงน่ารักดีนะ”
“งั้นหรอ”
ใช่สิ กว่าจะออกมาเป็นชุดนี้ได้ ผีในห้องบอกว่าฉันแต่งตัวเหมืแนครูใหญ่บ้างล่ะ ป้าบ้างล่ะ แต่ชอบจังเลยมีคนชมด้วยแฮะ ฉันหันไปยกนิ้วโป้งให้คนช่วยแต่งตัว แต่เค้ากลับดึงหน้านิ่งแล้วยิ้มออกมาน้อยเท่านั้น เก๊กเก่งจริง
“ใช่สิ จะให้ดีต้องยิ้มด้วย”
[ เค้าบอกให้คุณยิ้ม ]
“ขอโทษ ไม่ได้รู้สึกสีกยินดีขนาดนั้นอะ” คำตอบที่ฉันตอบคุณคริส แต่มันก็เหมือนฉันตอบพี่ชัดเจนไปด้วย
“งั้นฉันพาเธอชอปปิ้งดีมะ จะได้อารมณ์ดี”
“ไม่ได้มีตังค์ขนาดนั้น ฉันได้เงินเดินจากแม่พี่ แค่เดือนละ 7,000 เองนะ ให้ฉันได้เก็บเงินไว้ใช้อะไรที่มันจำเป็นกว่านี้ได้ไหม” จะให้ฉันมาใช้เงินที่ได้มาอย่างยากลำบาก ซื้อเสื้อผ้าเนี่ยนะ ไร้สาระจริง
[ โรงงานนรกชัดๆ ]
“ข้าวฉันก็กินฟรี บ้านฉันก็อยู่ฟรี จะให้ฉันได้เท่าไหร่”
“7,000 งั้นหรอ” พี่ชัดเจนย้ำถามฉันด้วยความสงสัย
“อื้ม ทำไมอะ ไปซื้อของของพี่ แล้วเรากลับกันเถอะ” ฉันโอเคนะ เพราะฉันไม่ได้ใช้อะไรอ่า แถมฉันยังมีเงินเก็บด้วย ฉันไม่ได้ลำบากขนาดนั้น
“ไม่ต้องรีบกลับไม่ได้หรอ เราไม่ได้เดินเที่ยวแบบนี้กันนานแล้วนะ ครั้งสุดท้ายตั้งแต่ตอนเรียน ให้เธอออกมาคลายเครียดบ้างก็ดี แม่ชักจะใช้งานเธอหนักไปแล้ว” พี่ชัดเจนหันมาลูบหัวฉันเบาๆ ลูบหัวงั้นหรอ ฮิ^^ นั่นสินะไม่ได้เที่ยวนานแล้ว......
[ ยิ้มอะไร ไม่เข้าใจรึไง ว่านี่เป็นเดต ] มือใหญ่ของวิญญาณที่ลอยไปลอยมาก็ขยี้เข้าที่หัวของฉัน จนฉันต้องรีบเอามือมาจัดผมที่ยุ่ง แล้วหันไปมองค้อนคนที่ทำทันที
เดตที่ไหนมากัน 3 คน คุณมันตัวแถมของงานนี้ ฉันหันแยกเขี้ยวให้วิญญาณที่ดึงหน้าเก๊กอยู่ได้
.
พอเราเดินผ่านร้านเฟอร์นิเจอร์ร้านหนึ่ง คุณคริสก็เกินอาการหยุดชะงัก แล้วเดินทะลุกระจกเข้าไปในร้านทันที มีอะไรรึเปล่า
“ริริมีอะไรหรอ เธออยากได้หรอ โซฟาอะ”
“โซฟาหรอ?? อ่ออออ เปล่าอะ สวยดี” ฉันยังมองคุณคริสที่นั่งลงบนโซฟาสุดหรู ตัวที่เค้าตั้งโชว์อยู่หน้าร้าน ก่อนจะหรี่ตาที่ตี่อยู่แล้ว ให้ตี่ขึ้นอีก มองโลกแคบนะคุณเนี่ย
“มันดูผู้ชายไปรึเปล่า”
“ในห้องฉัน เฟอร์นิเจอร์ก็แมนอยู่นะ ก็มรดกจากพี่ทั้งนั้น” แล้วคนที่สำรวจโซฟาจนพอใจ ก็ลอยทะลุกระจกออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิด
[ ผมเห็นตัวเองนั่งอยู่ในห้อง ที่มีโซฟาแบบนี้ จริงๆแล้วบ้านผมอาจจะอยู่คนละบ้านกับพี่ชายก็ได้ ]
“อ้าาา คุณก็รีบไปบอกคุณคินให้พาไปสิ มันอาจจะทำให้คุณจำอะไรได้มากขึ้นก็ได้นะ”
[ มันจะได้ยินผมได้ยังไง ]
“ริริ คุยกับใครอะ ช่วงนี้พูดคนเดียวบ่อยๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า” พี่ชัดเจนที่เดินอยู่ข้างหน้า หันกลับมาถามฉันด้วยความสงสัย เพราะจู่ๆฉันก็พูดคนเดียว แย่แล้วสิ คนอื่นไม่ได้ยินเสียงของคุณคริสสินะ
“งั้นหรอ ไม่รู้ตัวเลย ไปเถอะพี่เจน ซื้อของของพี่เราจะได้รีบกลับกัน”
.
.
ภาคิน Say ::
“กลับแล้วหรอภาคิน ไงน้องชายมีวี่แววว่าจะฟื้นบ้างไหม” คุณธีระ เจ้านายของผมมักจะถามถึงน้องชายของผมบ่อยๆ ตอนที่ครีสเข้าโรงพยาบาลเค้าก็ยังมาเยี่ยม แถมยังมีของฝากบ่อยๆอีก
“ไม่เลยครับ มีแต่จะแย่ลง ผมก็หวังให้น้องชายผมตื่นขึ้นมาเร็วๆ”
“มีอะไรให้ผมช่วยได้ บอกนะ ผมชอบคุณนะ คุณทำงานดี มีความรับผิดชอบ แถมยังน้องชายขนาดนี้ ถ้าน้องคุณตื่น ต้องดีใจมากแน่ๆที่มีคนรักเค้ามากขนาดนี้”
“ครับ”
การที่ผมต้องขับรถไปรับน้องชายทุกวันนี่มันทำให้ผม...สงสัย...ทำไมมันไม่กลับบ้านเอง มันจะสบายเกินไปแล้ว ที่ต้องให้ไปรับไปส่งเนี่ย
ตึ๊งงง~* Line : LaiLa ส่งข้อความหาคุณ
อื้มมมม กำลังโดนเด็กจีบรึไงนะ ไลน์มาทุกวันเช้าเย็นเลย แต่ผมชอบคนเรียบร้อยอะ แบบนี้แรงไป อายุน้อยไป พูดมากไป พุ่งชนมากไป คนเค้าจะหาว่าเป็นโคแก่เคี้ยวหญ้าอ่อน อย่าเลยดีกว่า ติดต่อแค่เรื่องน้องริริก็พอ
ตึ๊งงง~* Line : LaiLa ส่งข้อความหาคุณ
ตึ๊งงง~* Line : LaiLa ส่งข้อความหาคุณ
เอ่อ...คือ...ขอล่ะ ไม่เอามุกเสี่ยวแล้วนะ บางทีผมก็อยากจะถามเธอ ว่าเอามาหมด Google รึยัง ส่งทุกวัน หยอดทุกวัน วันละหลายมุก
Xxxxxx
มุกเสี่ยวอีกจนได้ เฮ้ออออ ผมจะขอเบอร์ติดต่อน้องริริเลยจะเสียมารยาทไหมนะ ผมไม่ได้รังเกียจคนที่อายุน้อยกว่าหรอกนะ แต่แบบนี้ไม่ใช่ทางผม น่ารักเรียบร้อยแบบน้องริริก็ว่าไป ผมไม่ได้ชอบน้องเค้านะ แต่ชอบผู้หญิงเรียบร้อยก็แค่นั้นเอง
.
.
@บ้านของอาจารย์เจติยา
อื้มมมมม มาดักรอเลยหรอ ผู้หญิงตัวเล็กแต่งหน้าจัดจ้าน กับเสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัว ยืนส่งยิ้มหวานมาให้ผม ผมควรจะทำยังไงดี ผมได้แต่ยิ้มบางๆส่งไปให้เธอเท่านั้น
“คุณภาคินคะ คุณคริสเค้าฝากถามว่า ที่บ้านคุณ ไม่ใช่บ้านของเค้าใส่ไหมคะ”
“อ่อ...ใช่ พี่ย้ายคริสมาอยู่ที่บ้านพี่เพราะง่ายต่อการดูแล มีอะไรรึเปล่า” หรือว่าไอ้ตัวดีจะจำอะไรได้บ้างแล้ว
“เค้าอยากไปที่บ้านของเค้าค่ะ”
แต่เรายังไม่ทันจะคุณกันให้รู้เรื่อง ผู้ชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากบ้าน แล้วมองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก จนไลลาต้องเดินเข้ามาควงแขนของผมเอาไว้ สายตาของผู้ชายคนนั้นถึงได้อ่อนลง
“จะพาริริออกไปไหน เย็นขนาดนี้แล้ว”
“ริริเป็นทาสรึไง ฉันกับแฟนแค่จะมาชวนริริออกไปกินกาแฟหน้าปากซอย พี่ชัดเจนจะหวงอะไรนักหนา ริริโตจะแย่อยู่แล้ว”
แฟนงั้นหรอ อะไรอะ ผมจะดึงแขนออก แต่ไลลากลับดึงไว้แน่น แล้วหันมาทำตาดุใส่ผม จนผมต้องยอมให้เธอเกาะเอาไว้แบบนั้น
“นิ่งๆสิคะ พี่เป็นแฟนฉันอยู่นะ”
อยากดึงแขนออกจัง อดทนไว้ภาคิน ยังไงก็ต้องติดต่อกับน้องริริผ่านไลลา อดทนไว้!!!! แต่ดูเหมือนน้องริริจะใจอ่อนยอมช่วยอยู่บ้าง เพราะเธอคนเป็นพี่ชายออกไปกินเค้กกับไลลา 1 ชั่วโมง แต่บ้านนี้มันยังไงอะ ต้องคุมเข้มกันแบบนี้เลยหรอ น้องหรือทาสเนี่ย
ผมเปิดประตูให้น้องริริขึ้นไปบนรถ แต่เธอกลับไม่ยอมนั่งเข้าไปชิดด้านใน แถมทำหน้าหงุดหงิดอีก มีเสียงจิ๊จ๊ะ อยู่ตลอดเวลา
“คุณคริสสสสสส ไปนั่งหน้าสิ แบบนี้ฉันกับเพื่อนจะนั่งยังไง”
คุยกับใคร ไอ้คริสหรอ มันนั่งอยู่บนรถด้วยหรอ ต้องอยู่สิ ก็ผมมารับมันนี่ แต่ทะเลาะกันตรงนี้เนี่ยนะ
“อ๋อออ เอางั้นหรอ ได้ ไลลา คุณคริสไม่อยากนั่งหน้า แกไป”
“จะดีหรอแก!!! ฉันเป็นผู้หญิงนะ แต่ถ้าแบบบอกมาขนาดนี้ฉันคงต้องจำใจไปนั่งแล้วล่ะ” คนที่บิดตัวอย่างเขินอายเดินไปที่ประตูที่นั่งข้างคนขับทันที
อาการของไลลาไม่ได้บ่งบอกว่าไม่เต็มใจเลยแม้แต่น้อย เอาเถอะ เธออุตส่าห์ทำให้ผมได้เวลาจากน้องริริตั้ง 1 ชั่วโมง ยอมเธอหน่อยก็แล้วกัน ผมจะเดินไปเปิดประตูให้เธอแต่เธอกลับยกมือห้าม
“ไม่ต้องค่ะพี่คิน ไลลาเป็นมนุษย์ผู้หญิง ที่ดูแลตัวเองได้”
มนุษย์ผู้หญิงที่ดูแลตัวเองได้งั้นหรอ อะจ้าาา ถ้าลดมุกเสี่ยวลงได้จะดีมาก
.
.
@คาเฟ่หน้าปากซอย
“อ๋ออออ ที่แท้น้องชายพี่ก็ถูกดูดมาหาริริ ทุก 01:37 น. นี่เอง แต่ทำไมถึงถูกดูดมากอะครับ ” เอาตรงๆผมเพิ่งรู้ และผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงดูดมา
“ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ ถ้าพูดไปคุณอาจจะหาว่าฉันเป็นบ้าแน่ๆ ฉันคิดว่าอาจจะเป็นพรจากดาวตก”
“เดี๋ยวก่อนนะริริ แกบอกว่า มาทุก 01:37 น. แสดงว่าแกก็นอนด้วยกันทุกคืนเลยดิ”
“เออ ฉันอะนอน แต่เค้าก็อ่านหนังสือ ลอยไป ลอยมา จนเช้าอะ”
เอาจริงๆผมไม่ใช่สายมู ผมไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ ผมไม่เข้าใจทำไมพวกเธอคุยกันเหมือนเรื่องปกติ หรือน้องริริเห็นผีบ่อยงั้นหรอ
“คุณภาคินคะ ฉันเข้าเรื่องเลยนะ ฉันขอจับคุณหน่อย” น้องริริขอผมด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ไม่ทันที่ผมจะทำอะไรเธอก็คว้าหมับเข้าที่แขนของผมทันที
แววตาของเธอที่จริงจังเริ่มดูเลื่อนลอย มือที่คว้าแขนของผมบีบแน่นขึ้น แน่นจนผมรู้สึกเจ็บน้อยๆ
“เลือด!!!! โลหอตสีแดงชาดไหลออกหู จมูก ตา ร่างกายของคุณคริสกำลังจะรับไม่ไหว ภาชนะที่ไร้วิญญาณเริ่มจะอ่อนแรง ธาตุในร่างกายกำลังจะแตก ทำไมอะ อาทิตย์ที่แล้วตอนดูให้คุณยังดีๆอยู่เลย” แล้วจู่ๆน้องริริก็ปล่อยแขนของผมให้เป็นอิสระ
“ริริ แกร้องไห้ แกไหวไหมอะ” ไลลานั่งลงข้างเพื่อนสาวก่อนจะส่งกระดาษทิชชูให้เพื่อนซับน้ำตา
“เออ ความรู้สึกของคุณภาคินเค้า ไม่ต้องตกใจนะคะ มันไม่ได้แปลว่าน้องคุณจะตาย แค่ร่างกำลังจะทนไม่ไหว มันเป็นการเริ่มต้น ร่างที่ไร้วิญญาณมันจะค่อยๆเสื่อมสภาพลง มันก็เหมือนศพนั่นแหละค่ะ ที่เซลล์จะค่อยๆตาย” แต่สีหน้าคนที่ตกใจอยู่ น่าจะเป็นเธอเองไม่ใช่ผม
“ภาพที่น้องเห็น มันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ครับ”
“ภายใน 3 วัน“ น้องริริพูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เครียดจนผมเองรู้สึกไม่ดีไปด้วย
3 วัน!!!! 3 วันนี่แค่หายใจก็หมดแล้ว อันนี้ผมเริ่มตกใจแล้ว
“ฉันจะทำยังไงดี ฉันต้องทำงานอาทิตย์ละ 6 วัน ถ้าให้คุณจ้างฉันแบบส่วนตัว คงจะต้องแพงจนแทบจะหมดตัวแน่ๆ เพราะเคสนี้คงไม่จบภายในวันเดียว แกฉันไม่กินแล้ว มีเรื่องต้องรีบกลับไปทำ ขอโทษนะฉันจะกลับบ้าน” พอพูดจบริริก็วิ่งออกจากร้านไปเลย ทิ้งผมกับไลลาเอาไว้ในร้าน กับขนมที่เพิ่งจะเสิร์ฟแต่ตอนนี้คงไม่มีใครกินอร่อยอีกแล้ว แม้แต่ไลลาที่ดูอารมณ์ดีอยู่ตลอด ก็ดูหน้าเครียดไปด้วย
“กินสิ เขี่ยไปเขี่ยมาแบบนี้ เค้กมันจะเสียใจนะ”
“พี่คิน ริริพูดแบบนี้ แสดงว่ามันตัดสินใจว่าจะช่วยแล้ว แต่ฉันกลับห่วง ว่าริริจะต้องทำอะไรเกินตัวแน่ๆ มันต้องดูดวงให้แขกตลอดทั้งวันเช้ายันเย็น แค่นี้มันก็แทบตายแล้ว” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นอีกมุมของไลลา เธอเป็นห่วงคนอื่นดีจัง
“พี่แค่อยากจะหาล่ามเท่านั้นเอง อย่าห่วงเลย รีบกินเถอะ พี่จะไปส่งที่บ้าน” ผมไม่ได้อยากจะให้ริริต้องทำอะไรที่เกินตัวเลย ผมแค่อยากจะรู้ว่าผมควรจะต้องทำอะไรเท่านั้น
“ขอบคุณค่ะ”
อยู่นิ่งๆแบบนี้ก็น่ารักดี ไม่เห็นต้องทำตัวแรงให้ดูเด่นเลย แต่...เฮ้ออออ 3 วันงั้นหรอ ผมจะทำยังไงดีนะ เริ่มจากพามันไปคอนโดก่อนก็แล้วกัน
อีกด้าน.........
ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในอาคารสำนักงานแห่งหนึ่งในยามราตรี บรรยากาศที่เงียบสงัด ทำให้พื้นที่ในระแวกนี้ดูวังเวงไปหมด
“ผมต้องการหลักฐานทั้งหมดที่ถูกขโมยไป หาให้เจอว่ามันไปซ่อนเอาไว้ที่ไหน”
“ครับ เราจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ขนาดทำให้มันนอนเป็นผักผมยังทำมาแล้ว” เสียงทุ้มต่ำหัวเราะในคออย่างชั่วร้าน
“ดี ถ้าทำได้ ผมพร้อมจะจ่ายให้อย่างงามเลย แต่จะจ่ายให้งามกว่านี้ ถ้าทำให้มันไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก”
“ครับ กระผมยินดีมากๆ”
==================
- ผู้เขียน
