“นิมิตของเธอเคยพลาดไหม”
“ตอนนี้ยังไม่เคย สิ่งเดียวที่พลาดไปคือท่านปราโมทย์ ไม่ได้ตายไปพร้อมคณะในรถตู้ อะไรที่เห็นว่าจะเกิดยังไงก็ต้องเกิด ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง” ฉันตอบพี่คริสที่ถามฉันด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะฉันช่วยท่านปราโมทย์ ฉันถึงต้องมารับกรรมแบบนี้ แต่ฉันดันลากพี่คริสเข้ามาเกี่ยวด้วย
“แล้วเธอจะอยู่ห่างฉันเป็นกิโลแบบนี้อีกไหม” พี่คริสทักฉันที่ยืนห่างกับเค้าไม่ใช่เพราะฉันกลัว แต่ฉันแค่ไม่มั่นใจ ฉันยังไม่ได้เตรียมใจ ฉันยังไม่ได้ทำใจ ฉันยัง ฉันยัง....งื้อออออ ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พี่คริสที่ยืนมองฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
ทำไมมาทำหน้าดุใส่ฉันล่ะ พี่ไม่เข้าใจรึไง การเห็นในนิมิตว่าเราต้องมีอะไรกันแน่ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกประหม่า ยิ่งใกล้พี่ฉันก็ยิ่งประหม่า ทำยังไงดี หัวใจเต้นแรงไม่หยุดเลย ถ้ามันเต้นแรงจนเค้าได้ยินฉันจะทำยังไง เค้าจะหาว่าฉันแรดไหมเนี่ย
“คุณภรรยา จะยืนเงียบแข็งทื่อแบบนี้อีกน
