“ถอยยย!!! ลิลลี่” ผมดันลิลลี่ออก แล้วพยายามก้าวลงจากเตียง แต่แน่นอน ขาที่อ่อนแรง มันจะไปทันเธอได้ยังไง แต่!!!...ผมอยากหนีลิลลี่ ผมพยายามที่จะจับวอล์คเกอร์แล้วเดินออกจากห้อง แต่ลิลลี่ก็ยังมาขวางเอาไว้พร้อมน้ำตา มุกนี้อีกแล้ว
“ถอยไปลิลลี่”
“ทำไมครีสใจร้ายแบบนี้”
ใจร้ายอะไรหนีเธอต่างหาก อยู่ในที่ลับตาในขณะที่ดูแลตัวเองแบบนี้ไม่ได้ ผมมีแต่เสีย ตอนนี้ริริเข้าใจผิดไปแล้วเนี่ย จะทันรึเปล่า ไม่ทันแน่ๆเลย ผมจะเดิน ก็มีลิลลี่ฉุดเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ พอผมจะก้าวเธอก็ยังคงดึงเอาไว้
“อย่าไปเลยนะ อยู่กับลิลลี่ที่นี่ ได้โปรด ไม่งั้นลิลลี่คงจะอยู่ไม่ได้” ลิลลี่เกาะเสื้อผมแล้วทรุดตัวลงกับพื้นนั่งร้องไห้ น้ำตาที่ร้องออกอย่างคนที่เจ็บปวดมาก มันทำเอาผมรู้สึกผิด ว่าที่ผมทำมันแรงไปรึเปล่า การที่ผมจะเดินไปข้างหน้าได้ คงต้องจัดการอะไรที่พันตัวออกให้หมดก่อน
“ลุกขึ้นเถอะลิลลี่ อย่าร้องไห้เลย” โดยการหันวอล์กเกอร
