สิ้นบทเพลง ท่วงทำนองจึงค่อยๆ แผ่วพลิ้วและหยุดลง เพ่ยหนิงหอบพิณลุกขึ้นยืน
“ช่างไพเราะเสนาะโสตยิ่งนัก”
บรรเลงเองชมตัวเองเสร็จสรรพ นางหันกายเดิน “ข้าจะไปบรรเลงให้พี่เฉินเฟิงฟัง หวังว่าเขาจะยกโทษให้”
หานตงกะพริบตาปริบๆ จังหวะที่สาวน้อยกำลังทำท่าจะเปิดประตูเรือนออกไป เขาพลันลุกขึ้นมายืนขวางเบื้องหน้า
“ช้าก่อน”
หญิงสาวมุ่นคิ้ว ใช้สายตาแทนคำถาม
หานตงปาดเหงื่อ แต่ไม่บอกความจริงย่อมไม่ได้ “ช่วงที่เจ้ากลับสำนักยวี้จู๋ หายไปเป็นเดือนๆ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เอ่อ...”
เห็นอีกคนอ้ำอึ้ง เพ่ยหนิงจึงหรี่ตา “เข้าเรื่องเลยเถอะ”
สาวน้อยยืนกอดพิณนิ่งๆ รอฟังอยู่หน้าประตู พร้อมเดินออกไปได้ทุกเมื่อ
ชายร่างใหญ่จึงก้มหน้ากัดฟันเอ่ยเสียงเบาอย่างที่สุด
“หลังจากเฉินเฟิงช่วยชิงเย่ขึ้นจากสระน้ำ ชาวบ้านมากดดันให้เขาหมั้นหมายเพื่อรับผิดชอบการแนบชิดเกินขอบเขต เฉินเฟิงจึงกลายเป็นคู่หมั้นของชิงเย่ ผูกมัดวาสนาเข้าด้
