“ตั้งสติหน่อยเสิ่นเถา” เตียวฝานเอ่ยเรียกสติสหายเมื่อเห็นว่าเขาถูกเว่ยซือหงปั่นหัว
เสิ่นเถาเมื่อถูกสหายเรียกชื่อ เขาก็ดึงสติกลับมาได้ สายตามองเว่ยซือหงเต็มไปด้วยความพินิจพิเคราะห์ อายุเพียงสิบปี แต่รับมือเพลงกระบี่ของเขาได้ นับว่ามีความสามารถเกินอายุ ลอบสังเกตสีหน้าคนเด็กกว่าไม่พบอาการเหนื่อยอ่อนหัวคิ้วของเขาพลันขมวดยุ่ง
เป็นไปไม่ได้!
นางจะไม่เหนื่อยล้าเลยได้อย่างไร ประมือกันมาหลายกระบวนท่า เรียกใช้ลมปราณทุกครั้งทั้งยังไม่ออมแรง หากไม่ใช่คนเก็บอาการได้เก่งก็ต้องเป็นเพราะอีกฝ่ายมีพลังระดับเดียวกันกับเขา...
เป็นไปไม่ได้!
เขาไม่เชื่อ นางเพิ่งอายุสิบขวบจะไปมีพลังระดับนั้นได้อย่างไร ทว่าความสามารถของนางเป็นของจริง หรือนางจะเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้านการฝึกปราณด้วย?
คงจะใช่สินะ อย่างไรก็เป็นถึงบุตรแห่งโชคชะตา จะธรรมดาสามัญเช่นคนอื่นได้อย่างไร
ใบหน้าของเสิ่นเถายุ่งตลอด เมื่อตกตะกอนความคิดไ
