หลังจากครบกำหนดการเยี่ยมเยือนท่านลุงและป้าสะใภ้ ฟานอี้ชงก็เดินทางกลับเมืองฮวาเชินเพื่อไปทำหน้าที่ของตน แม้จะได้พบกับนางผู้ที่ทำให้เขารู้สึกประทับใจ แต่ก็มิอาจจะสานสัมพันธ์กับนางได้เพราะเด็กสาวนั้นมิได้รับไมตรีจากเขาเลยสักครา แม้เขาจะพยายามมอบไมตรีให้แก่นางก็ตาม
“พี่หญิงใหญ่ขอรับ วันนี้มิได้พบคุณชายผู้นั้นเลยนะขอรับ”
โจวเจินหลงเอ่ยถามพี่สาวออกมาด้วยความประหลาดใจที่วันนี้มิได้พบกับบุรุษหนุ่มที่ชอบแวะเวียนมาหน้าสำนักศึกษาและรอคอยที่จะได้พูดคุยกับพี่สาวของตน
“เจ้าอยากพบเขาเช่นนั้นหรือ เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว ข้ามิได้ยินดีที่จะพบเขา” โจวเจินเจินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หามิได้ขอรับพี่หญิงใหญ่ ข้าแค่เห็นว่าเขาเป็นบุรุษที่มีความพยายามดี จึงนึกชื่นชมเขาขอรับ”
โจวเจินหลงหน้าเจื่อนพลางเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ยิ่งได้ฟังน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายของพี่สาวในช่วงคำพูดท้ายๆ ของนางยิ่งทำให้
