โจวเจินเจินนั้นพยายามใช้ชีวิตในชาติภพนี้ให้เงียบสงบที่สุด แต่ก็ดูจะไม่เป็นไปตามที่นางได้ตั้งใจเอาไว้ เพราะความดีที่นางกระทำแม้จะปกปิดเช่นไรก็ปกปิดเอาไว้ไม่มิด หากจะให้เลิกทำ นางก็ละทิ้งนิสัยจากชาติภพเดิมมิได้ ในเรื่องของมิตรสหายก็มีทั้งคุณหนูและคุณชายจากหลากหลายสกุลมาผูกไมตรี โจวเจินเจินนั้นมิได้คบหากับทุกคนแต่นางเลือกคบผู้ที่เข้ามาหาด้วยความจริงใจเท่านั้น
“เจินเจิน….ก่อนที่จะกลับจวน เจ้าจะไปแวะตลาดก่อนหรือไม่” กวงหลินเยว่ถามออกมาขณะที่กำลังนั่งการบ้านที่ท่านอาจารย์สั่งเอาไว้อยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ภายในสำนักศึกษาหลุนซี
“อืม… วันนี้ข้าจะไปเยี่ยมท่านตาท่านยาย ท่านพ่อกับท่านแม่จะแวะมารับจ้ะ” เสียงเล็กตอบกลับพลางละสายตาจากกระดาษในมือ
“เสร็จเสียที”
โจวเจินเจินยกกระดาษขึ้นมาดูผลงานของตนเองแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ ท่านอาจารย์สั่งให้พวกนางคัดบทกวีที่พวกนางหลงลืมจนท่องออกมามิได้ แม้โจวเจินเจินจะท่องได้
