ตอนที่ 2
1032 คำ
“ขอบคุณมากค่ะ… ”
หญิงสาวยกมือไหว้…
แอบคิดในใจว่าท่านมาดเข้มที่พนักงานของโรงแรมต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าดุชะมัด วันนี้ได้เจอตัวจริงกลับไม่เป็นดั่งคำร่ำลือ เพราะว่าเขาใจดีและเป็นกันเองมาก และที่สำคัญคือหล่อเหลากระชากใจสุดๆ
“กินเยอะๆ… จะได้มีแรง… ”
กวินท์เดินเข้ามาใกล้โต๊ะที่หญิงสาวกำลังนั่งกินอาหาร
“เธอชื่ออะไร… ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย”
ร่างสูงใหญ่กว่าสองเมตรทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามของหญิงสาว เริ่มชวนคุยหลังจากเห็นว่าหล่อนกินอาหารเสร็จแล้ว
“หนูชื่อ ‘ยาดา’ ค่ะ… ”
หญิงสาวแนะนำตัวเอง
“ส่วนฉันคงไม่ต้องแนะนำตัว เพราะเธอรู้จักฉันแล้วนี่… ”
กวินท์รู้เพราะว่าเมื่อครู่ก่อนหน้าหล่อนอุทานเรียกเขาว่า ‘ท่านประธาน’ ตอนที่ฟื้นขึ้นมาจากอาการเป็นลม หลังจากเขาเข้าไปเจอในห้องทำงาน
“ค่ะ… รู้จักค่ะท่านประธาน”
หญิงสาวตอบ นึกในใจว่าใครบ้างจะไม่รู้จักเขา
“เธอเป็นพนักงานใหม่ใช่ไหม”
“ค่ะ… ”
“มาทำงานได้กี่วันแล้ว”
กวินท์ถามขณะสายตากวาดสำรวจเรือนร่างเอิบอิ่มตรงหน้า ยอมรับว่าหญิงสาวคนนี้เต็มไปด้วยเสน่ห์และความเย้ายวน
ผิวพรรณของหล่อนช่างขาวเนียน ทรวดทรงองค์เอวราวกับหลุดออกมาจากหนังเอวีญี่ปุ่นยังไงยังงั้น
และสิ่งที่ทำเอาท่านประธานใจสั่นก็คือทรวงอกคัพเอฟอวบใหญ่ เบียดกันแน่นจนน่าอึดอัดอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวรัดเน้นให้เห็นทรวดทรง
“หนูเพิ่งมาทำงานได้แค่สองสัปดาห์ค่ะ”
ยาดาตอบไปตามความจริง
“แล้ววันนี้ทำไมต้องอยู่ทำงานจนดึก… สมรใช้งานเธอหนักขนาดนี้เชียวหรือ”
‘สมร’ ที่ถูกกล่าวถึงก็คือหัวหน้างานบัญชีที่ทำงานมานานหลายปี
“อย่าไปว่าพี่สมรเลยค่ะท่าน… สาเหตุที่หนูต้องอยู่จนดึกเพราะอยากทำงานให้เสร็จเร็วๆ ค่ะ ก็เลยขอพี่สมรทำโอทีค่ะ… ”
ยาดาตอบ…
และในระหว่างที่กำลังนั่งคุยกันอยู่นั้น จู่ๆ เสียงฟ้าที่แผดร้องดังโครมครืนอยู่ภายนอก ทำให้กวินท์ต้องเดินออกมาที่ระเบียง ทอดสายตาไปยังสายฝนกำลังตกลงมาอย่างหนัก
“ฝนตกแล้ว… สงสัยว่าคืนนี้เธอคงต้องนอนค้างที่นี่ไปก่อน”
“เอ่อ… จะดีหรือคะท่านประธาน… ”
ยาดาตกใจ
“ตอนนี้ใกล้เที่ยงคืนแล้วนะ อีกไม่นานก็เช้าแล้ว ตอนนี้ข้างนอกฝนกำลังตกหนัก เดี๋ยวคืนนี้เธอนอนค้างที่นี่ นอนในห้องนอน เดี๋ยวฉันจะนอนที่ห้องรับแขก… ”
“งั้นเดี๋ยวหนูนอนที่ห้องรับแขกก็ได้”
หล่อนรู้สึกเกรงใจเจ้าของห้อง ยอมรับว่ารู้สึกเกร็งๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่เป็นไร… ทำตามที่ฉันบอก”
ท่านประธานสรุป จากนั้นเดินไปคว้าผ้าขนหนูและเสื้อผ้าซึ่งเป็นของเขาออกมาให้หญิงสาว
“เธอคงต้องใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อน… อาบน้ำซะเดี๋ยวจะได้นอนพัก”
“ขอบคุณค่ะ… ”
ในเวลาต่อมา
หญิงสาวคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่มามือไว้ในมือ ก้าวเดินเข้ามาในห้องน้ำ ลองคลี่เสื้อดู นี่ถ้าหล่อนเอามาสวมใส่ชายเสื้อคงยาวลงมาคลุมถึงเข่า
เบื้องหลังบานประตูห้องน้ำที่ปิดลง หญิงสาวเอามือสองข้างของตัวเองมากุมไว้ที่อก ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ ยอมรับว่าวันนี้รู้สึกว่าร่างกายเกิดอาการร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อได้มาอยู่ใกล้ท่านประธานมาดเข้มสุดหล่อคนนี้
ผู้ชายที่หล่อนแอบมองเขาอยู่ไกลๆ… ตั้งแต่วันแรกที่มีโอกาสได้เห็นตัวจริง
อันที่จริงยาดาแอบมอง ‘ท่านประธานกวินท์’ คนนี้มานานแล้วโดยที่เจ้าตัวไม่รู้
ผู้ชายรูปร่างหน้าตาแบบนี้นี่แหละใช่เลย สเปคของหล่อน ตอนนั้นยาดายังเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีสี่ บังเอิญวันหนึ่งได้เห็นภาพของท่านประธานกวินท์ขึ้นปกนิตยสาร GM แมกาซีน
ตอนนั้นแหละที่หล่อนรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ จะว่าเป็นความคลั่งไคล้ใหลหลงไปตามประสาหญิงสาวช่างคิดช่างฝันก็ได้
แต่ยาดาก็ไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนเหมือนอย่างที่รู้สึกกับท่านประธานกวินท์คนนี้
จากนั้นยาดาก็ตั้งเป้าหมายเอาไว้ว่าเมื่อไรที่เรียนจบ หล่อนจะมาสมัครงานที่โรงแรมของเขา
ตอนนั้นยาดาคิดเพียงแค่ว่าถ้าได้ทำงานที่โรงแรมของเขา มันคงจะเป็นการทำงานที่มีความสุขมาก เพราะทุกวันจะได้เจอท่านประธานสุดหล่อคนนี้
“ท่านประธานขา… ”
หญิงสาวรำพึงชื่อเขาเบาๆ เพียงแค่นึกถึงดวงตาสีน้ำตาลชวนฝัน นึกถึงรูปร่างกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม หล่อนก็เกิดอาการหวิววาบในอารมณ์ขึ้นมาอย่างประหลาด
ยิ่งคิดถึงเขาจู่ๆ ปลายหัวนมก็แข็งตัวชูชันขึ้นมาเสียดสีกับเสื้อชั้นในของหล่อนจนต้องรีบถอดเสื้อผ้าออกจากร่าง
ภายใต้สายน้ำที่พร่างลงมาจากฝักบัวสีเงินวาว มือเรียวไล้ลูบเรือนร่างเปล่าเปลือย บีบเคล้นสองเต้าของตัวเอง ปากเผลอร้องครางเพราะมืออีกข้างที่ไล้เลื่อนลงมาที่ซอกขา กอบกุมกลีบเนื้อโค้งนูนเหมือนหลังเต่าคว่ำลงมาประกบกับอุ้งมือพอดี
“อ๊า… ซี้ดดดดด… ”
เสียงซี้ดซ้าดของคนที่อยู่ในห้องน้ำดังออกมาถึงนอกห้อง ช่างบังเอิญว่าท่านประธานเดินเฉียดเข้ามาใกล้ประตูห้องน้ำพอดี
และเสียงนั้น… ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น
“โอ๊ว… ”
ท่านประธานอุทาน อดไม่ได้ที่จะแนบหูกับบานประตู เสียงครางกระชั้นถี่ยิ่งกระตุ้นอยากรู้ว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำกำลังทำอะไร
กวินท์อยากเห็น…
“บ้าจริง… ”
ท่านประธานพยายามหักห้ามความคิดอันชั่วร้ายของตัวเอง แต่ไม่เป็นผล
ด้วยความต้องการอันมืดดำที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวตน ผลักดันให้กวินท์ต้องย่องออกมาที่ระเบียงหลังห้อง
- ผู้เขียน
